Αφιερωμένο εξαιρετικά

πλαγιάζω για να κοιμηθώ
κι ο λογισμός με δέρνει

ο ήλιος βγαίνει στα βουνά
κι ο ύπνος δε με παίρνει

έρχεται συχνά στα όνει-
ρα μου και μ'αναστατώνει

περνώ διαβαίνω για να δω
δυο μάτια αγαπημένα

για να με φέρει ο λογισμός
ξανά στα περασμένα

ντάρι ντάρι ντάρι ντάρι
να τα παίζαμε μακάρι

αγάπησα να 'χω χαρά
μα 'γω χαρά δεν έχω

σα κλίμα με κλαδεύουνε
και κλαδεμό δεν έχω

ω φουρτουνιασμένες μπόρες
που με βρίσκουν ώρες ώρες

αφιερωμένο σε όλα τα καψουράκια της Δωδεκανήσου, στο μέγα δάσκαλο Κ. στην Αρχάγγελο Ρόδου

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον,
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος,
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι.
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θε ν' απλώσει σα χολέρα,
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα,
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.


(Φώντας Λάδης, Θάνος Μικρούτσικος, Μαρία Δημητριάδη)

Η Sari_Kiz (τι να σημαίνει άραγε αυτό) αφιερώνει - ευχαριστούμε και... επιφυλασσόμαστε :)


Στον ευγενέστατο επισκέπτη μου Αλομπάρ και στους ακροατές του "σταθμού" του, καθώς και σε όλα τα φιλαράκια μου από το ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ (www.anemologio.gr) αφιερώνω από καρδιάς, το "αναρχικό" αυτό τραγούδι τού Άκη Πάνου (και για τη μνήμη των 6 χρόνων τής "απουσίας" του).


Αδιόρθω αναρχί-

Μαθημέ- στις κακουχί-
άιντε φτου κι απ' την αρχή
την κουβέ- και πειθαρχεί-
αδιορθωαναρχι-

Μαθημέ- στις κακουχί-
άιντε φτου κι απ' την αρχή
τις κουβέ- και πειθαρχεί-
αδιορθωαναρχι-

Δεν προσκύ- ποτέ κανέ-
λένε όχι, λέω ναι
στην κρεμά- έχω ανέ-
με κηδέ- και ζωντανέ-

Δεν προσκυ- ποτέ κανέ-...

Τι με νοιά- αν θα πεθά-
θα πεθά- που θα πεθά-
Δεν τρομά- ο μελλοθά-
με σταυρό και Γολγοθά.

Μαθημέ- στις κακουχί-...


ΣΤΙΧΟΙ-ΜΟΥΣΙΚΗ: ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ
ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ, 1982

Ο MainMenu αφιερώνει στον... alombar42 junior ο οποίος προσπαθεί να πει "ευχαριστώ" :)


Στον Αλομπαρ και το γλυκό του Μπόμπιρα - Μπιουτιφολ Μπόυ, Τζον Λεννον

Close your eyes
Have no fear
The monster's gone
He's on the run and your daddy's here

Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy
Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy

Before you go to sleep
Say a little prayer
Every day in every way
It's getting better and better

Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy
Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy

Out on the ocean sailing away
I can hardly wait
To see you come of age
But I guess we'll both just have to be patient
'Cause it's a long way to go
A hard row to hoe
Yes it's a long way to go
But in the meantime

Before you cross the street
Take my hand
Life is what happens to you
While you're busy making other plans

Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy
Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy

Before you go to sleep
Say a little prayer
Every day in every way
It's getting better and better

Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy
Darling, darling, darling
Darling Sean

Για τον μουρτζούφλη MainMenu, που χόρευε πάνω στη Γέφυρα ...των Στεναγμών :)


Χτύπησε το κουδούνι μου χάραμα ο Βελζεβούλ,
διάβολος φτωχοδιάβολος κι απελπισμένος φουλ.

Κοίταξε τι μπορείς να κάνεις
γιατί είμαι ρέστος και χαρμάνης.
Μ' έριξαν οι άνωθεν στη λάντζα
ψάχνω για καμιά καλή καβάτζα.
Δεν είναι να εμπιστεύεσαι πια τους πολιτισμένους
κάνουν νομίμως έξωση και στους κολασμένους.

Αλα της διαβολάκο!
Τ' αφεντικά της Κόλασης
σου σκάψανε το λάκκο.

Επεσε στο καθιστικό τάβλα ο Εξαποδώ
άθλιος ο τρισάθλιος ντρέπομαι και να δω.

Δεν έχω πια πρεστίζ και σέβας
κι ας ήμουν γκόμενος της Εύας.
Δε με φοβούνται ούτε οι θρήσκοι
και με νομίζουν μπόμπα ουίσκι
Δεν είναι να εμπιστέυεσαι της αγοράς τα ήθη,
έτσι που ξεφτιλίσανε και το παραμύθι.

Αλα της διαβολάκο!
Τ' αφεντικά της Κόλασης
σου σκάψανε το λάκκο.

Ετρεμε στο μανδύα του ψόφιος ο Βελζεβούλ
δύστυχος ο πανδύστυχος αλλά κρατιόταν κουλ.

Ξέρεις κανένα να 'χει βίτσια
τα όργανα δίνω για σερβίτσια
στους κολλητούς σου ρίξε σύρμα
μπας και πουλήσουμε τη φίρμα
Κι αν ξέρεις κανα ακόλαστο, τι προσφορά μας δίνει,
να πάρει ένα διάολο από ελεημοσύνη.

Αλα της διαβολάκο!
Τ' αφεντικά της Κόλασης
σου σκάψανε το λάκκο.

(Κώστας Τριπολίτης, Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Νταλάρας)

Στην Απολλώνια, που νωρίτερα αναπολούσε κλαρίνα και γλέντια. Για ένα κλαρίνο, του Λουκιανού Κηλαηδόνη.

Πόσο γλυκά λέει μυστικά
και πόσο βαθιά συγκινεί
ο ήχος αυτός, ο τόσο ζεστός
κλαρίνο μου, η γλυκειά σου φωνή.

Σαν το φεγγάρι που φεύγει απαλά
και πέφτει μες στς φυλλωσιές.
Σαν αεράκι γλυκά που κυλά
και παίζει με τις κερασιές.

Να 'ξερες λοιπόν πόσα μου θυμίζεις
πόσες όμορφες αγάπες, πόσες νύχτες μαγικές.
Να 'ξερες λοιπόν ότι μου θυμίζεις
κι άλλα τόσα που δε γνώρισα ποτέ.

Η παιδική μας φίλη Composition Doll τα λέει όλα, απλώς μεταφέρω την αφιέρωσή της - ευχαριστούμε και υποσχόμαστε να προσέχουμε τις αγαπημένες της συλλογές, που περιλαμβάνουν και μουσικές :)
--


Λοιπόοοοοοον..... Έχουμε και λέμε..

Κατ' αρχήν τα τραγουδάκια που θα αφιερώσω, είναι δανεικά. Δηλαδή είναι δικά μου, κατάδικά μου και τα θέλω πίσω. Κάποια στιγμή θα τα ζητήσω, αλλά μέχρι τότε θέλω να τα χαρούν δυο καινούριοι φίλοι που συνάντησα εδώ. (Θυμάσαι, Alombar42? "οι παιδικοί μας φίλοι είναι εδώ - μένει να τους (ξανα)ανακαλύψουμε")

1. Στον παιδικό μου φίλο Δύων Ανατέλλων αφιερώνω το πρώτο μέρος από το Shine on you crazy diamond, των Pink Floyd: Shine on you crazy diamond (part 1) Remember when you were young, you shone like the sun. Shine on you crazy diamond. Now there's a look in your eyes, like black holes in the sky. Shine on you crazy diamond. You were caught in the cross fire of childhood and stardom, blown on the steel breeze. Come on you target for faraway laughter, come on you stranger, you legend, you martyr, and shine! You reached for the secret too soon, you cried for the moon. Shine on you crazy diamond. Treatened by shadows at night, and exposed in the light. Shine on you crazy diamond. Well you wore out your welcome with random precision, rode on the steel breeze. Come on you raver, you seer of visions, come on you painter, you piper, you prisoner, and shine!

2. Στον παιδικό μου φίλο Alombar42, αφιερώνω το Tango 'til they're sore, του Tom Waits: Tango 'Til They're Sore Well you play that tarantella all the hounds will start to roar The boys all go to hell and then the Cubans hit the floor They drive along the pipeline, they tango 'til they're sore They take apart their nightmares and they leave them by the door Let me fall out of the window with confetti in my hair Deal out Jacks or Better on a blanket by the stairs I'll tell you all my secrets, but I lie about my past And send me off to bed for evermore Make sure they play my theme song, I guess daisies will have to do Just get me to New Orleans and paint shadows on the pews Turn the spit on that pig and kick the drum and let me down Put my clarinet beneath your bed 'til I get back in town Let me fall out of the window with confetti in my hair Deal out Jacks or Better on a blanket by the stairs I'll tell you all my secrets, but I lie about my past So send me off to bed for evermore Just make sure she's all in calico and the color of a doll Wave the flag on Cadillac day, and a skillet on the wall Cut me a switch or hold your breath 'til the sun goes down Write my name on the hood, send me off to another town, and just And just let me fall out of the window with confetti in my hair Deal out Jacks or Better on a blanket by the stairs Tell you all my secrets, but I lie about my past Will you send me off to bed for evermore Fall out of the window with confetti in my hair Deal out Jacks or Better on a blanket by the stairs I'll tell you all my secrets, but I lie about my past Send me off to bed for evermore, send me off to bed for evermore

Να μου τα προσέχετε, αγόρια, να μου τα αγαπάτε και να μου τα φυλάξετε, ωσάν τους οφθαλμούς σας.

:))

Για τη Vasiliki, τεχνοκράτειρα γιαγιά με φιλοσοφικές ανησυχίες, έχω μια πολύ ειδική αφιέρωση.
Ο λόγος είναι οτι της αρέσει το μπλε αλλά έχει μια ροπή προς το μαύρο. Διπλό κομμάτι, για να αποφασίσει αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο.

MY MY, HEY HEY (OUT OF THE BLUE) -------------------------------- My my, hey hey Rock and roll is here to stay It's better to burn out Than to fade away My my, hey hey. Out of the blue and into the black They give you this, but you pay for that And once you're gone, you can never come back When you're out of the blue and into the black. The king is gone but he's not forgotten This is the story of a Johnny Rotten It's better to burn out than it is to rust The king is gone but he's not forgotten. Hey hey, my my Rock and roll can never die There's more to the picture Than meets the eye. Hey hey, my my.

HEY HEY, MY MY (INTO THE BLACK) ------------------------------- Hey hey, my my Rock and roll can never die There's more to the picture Than meets the eye. Hey hey, my my. Out of the blue and into the black You pay for this, but they give you that And once you're gone, you can't come back When you're out of the blue and into the black. The king is gone but he's not forgotten Is this the story of Johnny Rotten? It's better to burn out 'cause rust never sleeps The king is gone but he's not forgotten. Hey hey, my my Rock and roll can never die There's more to the picture Than meets the eye.

(Neil Young - Rust Never Sleeps)

Η Κωσταντίνα, η γνωστή διευθύνων σύμβουλος της ΨΙΛΙΚΑ ΑΕ, από την οποία ευτυχώς πρόλαβα να πάρω μερικά αυτόγραφα (γιατί οδεύει προς μεγάλη ντίβα και άντε μετά να πάρεις άδεια από τους γραμματείς και τους φουσκωτούς της), δηλώνει: "τρελλαίνομαι για όμορφα αλληγορικά κείμενα". Σαν παράδειγμα, έγραψε το εξής χρήζον βαθειάς ανάλυσης κοινωνικοπολιτικό κείμενο: "η κατάκλισις του λευκού περιστεριού εν μέσω εαρινής νυχτός, μαντάτο μύχιο θα ξεδιπλώσει κατακρυμνίζοντας στα βράχια της ζωής, το ασύνειδο ψύχος".
Ο σταθμός, αντί να προβεί σε εκτενή ανάλυση του κειμένου, αφιερώνει εξαιρετικά την πεμπτουσία της αμπελοφιλοσοφικής ανάλυσης, η οποία συνοψίζεται σε λίγους στίχους, με τίτλο Θεωρίες.


Παρατηρώ τους ειδικούς
που όλα τα γνωρίζουν
ασκόπως περιστρέφονται
και στην αρχή γυρίζουν.

Η ουσία είναι μία
κι οι κακοτοπιές πολλές.
Όσο πιο καλά τα ξέρεις,
τόσο πιο απλά τα λες.

Στης ανάλυσης το βάθος
θεωρίες εκλεκτές
τ' όνομά τους γράφουν λάθος
και δηλώνουν ποιητές.

(Παντελής Αμπαζής, Πέτρος Γαϊτάνος)

Μετά την "πραγματική" αφιέρωση του Γιώργου (Δύων Ανατέλλων - δύει, ανατέλλει, ανατέλλει δύοντας, μήπως διπλο-ανατέλλει ή απλώς δεν έχει αποφασίσει ακόμα;), ήθελα να του κάνω κι εγώ μια "εικονική" αφιέρωση. Επειδή υπήρξα για πολύ λίγο χρόνο ερασιτέχνης, ενώ εκείνος έγραψε και γράφει ιστορία στο ραδιόφωνο, μου θύμισε τον Pinball Wizard των Who, σε ερμηνεία του Ελτονα Ιωάννη, κομμάτι που του αφιερώνω μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ :)


Ever since I was a young boy
I've played the silver ball
From Soho down to Brighton
I must have played them all
But I ain't seen nothing like him
In any amusement hall
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

He stands like a statue
Becomes part of the machine
Feeling all the bumpers
Always playing clean
He plays by intuition
The digit counters fall
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

He's a pinball wizard
There's got to be a twist
A pinball wizard
He's got such a supple wrist

How do you think he does it?
- I don't know
What makes him so good?

He ain't got no distractions
Can't hear those buzzers and bells
Don't see lights a flashin'
Plays by sense of smell
Always gets a replay
Never tilts at all
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

I thought I was
The Bally table king
But I just handed
My pinball crown to him

Even on my usual table
He can beat my best
His disciples lead him in
And he just does the rest
He's got crazy flipper fingers
Never seen him fall
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

Η Kleio (Jo) αφιερώνει στους πρώτους της σχολιαστές, λεξιπλάθοντας. Ευχαριστούμε τόσο για την αφιέρωση όσο και για τα κοπλιμέντα :)
Κάποια σχέση με την Κλειώ τη μούσα της ποίησης ή τον Τζο της άγριας δύσης;


Φου..φου...(με λαμβάνετε;).
Αφιερωμένο εξαιρετικά, το "Θα κάνω ντου, βρε πονηρή", ένα βαρύ ζεϊμπεκάκι του 1953, στους τρεις πρώτους μπλογκομουσαφιραίους μου (κατά σειρά "εισβολής"): aelios, manosantonaros, alombar42 γιατί είναι μάγκες, με ψυχούλα και χιούμορ.
Διαβιβάστε, την καλημέρα μου για μια χαρούμενη -και μελωδική- βδομάδα.


Θα κάνω ντου, βρε πονηρή

Θα κάνω ντου, βρε πονηρή,
στα στέκια που αράζεις
κι αν σε τρακάρω πουθενά
μ’ αυτόν τον άνθρωπο ξανά
να ξέρεις δεν τη βγάζεις.

Kαθάρισε τη θέση σου
μ’ αυτή σου την κατάσταση
πριν κάνω επανάσταση.

Tον τελευταίο τον καιρό
μου τά ’χεις κάνει ρόιδο
δυο-τρεις μου την καρφώσανε
πως πάλι σε τσακώσανε
με εκείνο το κορόιδο.

Θα κάνω ντου για να σε βρω
Aθήνα και Πειραία
κι αν θα σε κάνω τσακωτή
να ξέρεις, η βραδιά σου αυτή
θα είναι η τελευταία.

του Βασίλη Τσιτσάνη, σε στίχους Κώστα Βίρβου
Τραγουδούν : ΤΑΚΗΣ ΜΠΙΝΗΣ, ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ

Για τον MainMenu ένα κομμάτι... πολυσύνθετο, σε εύθυμο σκοπό (η οπτική γωνία είναι το ζητούμενο).

Μοίρες

Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα
κρατιόμουνα σ' ένα καφάσι μπύρες.
Μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα
κι ονειρευόμουνα σ' ένα καφάσι μπύρες.

Τα λόγια σου τα ψεύτικα φαρμάκι κι αγωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' ερωτεύτηκα
παιδεύτηκα σ' αυτή την κοινωνία.
Μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' εμπιστεύτηκα
και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία

Φωτιά κι ανάσταση
καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ
τα χρόνια που 'φτασα να ζω.
Φωτιά και δύναμη
καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό.

Την ώρα που περπάτησα μου φέραν και τα δώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της ξεστράτισα
ξεστράτισα και μου 'λεγαν προχώρα.
Μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της γονάτισα
και παραστράτησα στην πρώτη κατηφόρα.

Φωτιά κι ανάσταση
καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ
τα χρόνια που 'φτασα να ζω.
Φωτιά και δύναμη
καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό.

(Λίνα Νικολακοπούλου, Σταμάτης Κραουνάκης, Τάνια Τσανακλίδου - Αλκηστις Πρωτοψάλτη)

To kourkoubini αφιερώνει σε μια εκλεκτή ψυχή που έχει γενέθλια κι εμείς ευχόμαστε να τα χιλιάσουν παρέα!

Μια ψυχή που με συνοδεύει σε αυτή τη ζωή έχει γεννέθλια... Για το συνοδοιπόρο μου λοιπόν που ακόμα αγαπώ τρελά μετά απο τόσα χρόνια, αφιερώνω Κηλαηδόνη:

Εγώ θα σ’ αγαπώ

Χρόνια τώρα κάνουμε παρέα
κι είμαστε ζευγάρι ταιριαστό
και στο πείσμα όλου του κόσμου, που κακό έχει σκοπό
δε θα πάψω ούτε στιγμή να σ' αγαπώ

Εγώ θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει
και θα σου χτίσω μια μικρή φωλιά
κι όταν το σούρουπο μας αγκαλιάζει
θα ζευγαρώνουμε σαν δυο πουλιά

Σα μου λεν να φύγω από κοντά σου
πιο καλά ο ήλιος να σβηστεί
σ' έχω τόσο συνηθίσει, σ' αγαπώ τόσο πολύ
ας τον κόσμο κι έλα δώσ’ μου ένα φιλί

Εγώ θα σ' αγαπώ...

(Στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης, Μουσική: Γιώργος Μουζάκης, Ερμηνευτές: Λουκιανός Κηλαηδόνης, Μαργαρίτα Ζορμπαλά)

Για τη φιλτάτη Ελένη νομίζω οτι βρήκα το απόλυτο κομμάτι. Δένει αριστοτεχνικά με την αριστοκρατική ιδιοσυγκρασία της ;)


Οταν νυχτώνει το εργαλείο
θέλει εσένα κι άλλες δύο
γουστάρει βίτσια τρελά
πες μου πιο πολλά πες μου πιο πολλά

Είναι μεγάλο σαν θηρίο
έχει από κάτω κι άλλα δύο
έλα και πιάσ' το σφιχτά
άσε τα πολλά βούτα στα βαθιά

Τα κάνω όλα μετά τις δύο
βγάλε τα ρούχα δεν κάνει κρύο
κλείσε το μάτι και πέτα μου έξω
το εργαλείο αμόρε μίο, αμόρε μίο

Πάμε στην βίλα μου στο Ρίο
πού έχω πάρει στο λαχείο
και θα σου φύγει η μαγκιά
άσε τα πολλά βούτα στα βαθιά

Γδύσου και στήσου στο ψυγείο
βάζει φωτιές το εργαλείο
πέσε πιο χαμηλά
μίλα πιο σιγά ακούει η γιαγιά

Τα κάνω όλα μετά τις δύο
βγάλε τα ρούχα δεν κάνει κρύο
κλείσε το μάτι και πέτα μου έξω
το εργαλείο αμόρε μίο, αμόρε μίο.

(Τάκης Μπουγάς - Το εργαλείο)

Αφού στη αδελφή του αδελφού αφιέρωσα λαϊκό άζμα, είπα να μην βρεθούμε εντελώς εκτός κλίματος με τον κύριο J95, γνωστό και ως βάτραχο.
Οι ξενύχτες, του Τάκη Μουσαφίρη με το Δημήτρη Μητροπάνο.

Η νύχτα είναι μια ζωή, ζωή που σε χαλάει.
Σε κάνει άλλο άνθρωπο, απάνθρωπο
χωρίς να σε ρωτάει.

Μα υπάρχουν κάτι ξενύχτες που δε χαλάσανε ποτέ.
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες, αιώνιοι εραστές.
Ξενύχτες που σε κοιτάζουν με μάτια καθαρά.
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες που μείνανε παιδιά.

Η νύχτα είναι μια ζωή με τους δικούς της νόμους.
Δουλεύει μόνο δηλαδή πορτοκαλί
στους σκοτεινούς τους δρόμους.

Μα υπάρχουν κάτι ξενύχτες που δε χαλάσανε ποτέ
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες, αιώνιοι εραστές.
Ξενύχτες που σε κοιτάζουν με μάτια καθαρά.
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες που μείνανε παιδιά.

Μια διαφορετική πρόταση για την μικρή επαναστάτρια με κωδικό M13 που... όλα της φταίνε :)
Η Δημητρούλα, στην αυθεντική εκδοχή της με τον Πάνο Τούντα.

Δημητρούλα μου, θέλω απόψε να μεθύσω
και με 'σένανε, μερακλού μου, να γλεντήσω.
Ελα πάμε στην Ραφήνα, αλανιάρα μου
που 'χει ψάρια και ρετσίνα, παιχνιδιάρα μου.

Θα σου φέρω λατέρνα,
κάνε κέφι και κέρνα.
Τα ναζάκια σου άστα,
με τη γάμπα σου σπάστα
κι όλα γώ τα σπασμένα,
τα πληρώνω για σένα.

Δημητρούλα μου, τράβα ένα κρασάκι ακόμα.
Βάλτο κούκλα μου, το ποτήρι σου στο στόμα.
Ρούφα ακόμη μια ρετσίνα να μεθύσουμε
και το βράδυ, βρέ τσαχπίνα, να γλεντήσουμε.

Ταβερνιάρη, φέρε μας και κοκινέλι
κι η αγάπη μου τον καρσιλαμά χορεύει.
Κούνησέ μου το λιγάκι το κορμάκι σου.
Χτύπησέ μου, τικι-τακ, το τακουνάκι σου.

Για τον κύριο Νομάρχη (είναι πια βέβαιον!), επίσης γνωστό και ως "πιθήκι", που για περίεργο λόγο υπογράφει ως Λαμπρούκος έχω μια πολυ σπέσιαλ κομματάρα από κάτι χαμένα κορμιά (ψήφοι, ψήφοι!), πιο γνωστούς σαν Lost Bodies.
Ο λόγος προφανής: οι σωλήνες θα βοηθήσουν στη δημιουργία ρεύματος!

Σωλήνες

Φτου, ρε πούστη μου λεω...
Είναι κάτι μέρες που γυρίζω απ’ το εργοστάσιο και καθόμουν και σκεφτόμουν
τι σκατά καθόμασταν και φτιάχναμε εκεί πέρα, κάθε μέρα σωλήνες
χιλιάδες σωλήνες, σωλήνες δηλαδή να μπούμε μέσα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Πάω στο φαρμακοποιό, του λεω "ένα φάρμακο".
Μου λεει "σε σωληνάριο το θέλεις;".
Ακουσε να δεις φίλε, αν νομίζεις οτι μου κάνεις πλάκα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Μου λεει ένας φίλος: "Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση, κάνα ψαρεματάκι ίσως;".
Πάω στην παραλία μου λέει "τι θέλεις για δόλωμα, σκουλήκι ή σωλήνα;".
Κοίταξε να δεις φίλε, αν νομίζετε όλοι σας οτι μου κάνετε πλάκα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Εχει πήξει το μάτι μας κάθε μέρα χιλιάδες σωλήνες!
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Ο Orlando είναι ένα καλό παιδί (καλά το παιδί παίζεται) αλλά μάλλον παραπονιάρης. Δεν ξέρω κανένα τραγούδι ειδικά για υπετρτροφοδότηση (το θέμα της πτυχιακής μου!), ούτε ήθελα να βάλω αλληγορικά νοήματα (μου την είπε άλλωστε), οπότε βρήκα πλάγια λύση.
Αφιέρωση-ύμνος λοιπόν, στην αιτία όλων των παραπόνων - πλην φωτιάς και θάλασσας ;)

Σερσέ λα φαμ (Βασίλης Τσιτσάνης)

Κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια
κι αν ρομάντζες τραγουδάμε στα σκοτάδια
κι αν τα νειάτα μας τα κάναμε ρημάδια
και με πόνο τα ποτήρια μας ρουφάμ'...
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ!

Κι αν η μοίρα μας ταράζει στα χαστούκια
κι αν στα μάγουλα το δάκρυ κάνει λούκια
κι αν τα τρώμε μέχρι φράγκο στα μπουζούκια
και στη ψάθα κακομοίρηδες ψοφάμ'...
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ!

Κι αν χτυπάμε στη δουλειά μας και στο σπίτι
κι αν ο έρως μας τραβά σαν το μαγνήτη
κι αν γουστάρουμε τον βίο τον αλήτη
και δεν έχουμε το σήμερα να φάμ'...
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ!

ΣΣ Αφιέρωση από την ονειροπαγίδα - δεν έχει blog αλλά έχει εκπληκτικό ψευδώνυμο!

Λοιπόν θα ήθελα και εγώ να αφιερώσω ένα τραγουδάκι σε ένα φίλο που έχω να μετράω πολλές στιγμές μαζί του, αλλά δυστυχώς όλες μαζί μου φάινονται μόνο σαν μια...μια στιγμή..!

Μιλτιάδης Πασχαλίδης – «Σαν τραγουδάκι»

«Έτσι που ήρθες και έφυγες
δεν σ’ έμαθα ποτέ
Πίσω απ’ τα δυο σου μάτια
πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου’ μεινες
που όλο ξεχνάω τους στίχους…

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες στα λόγια σου βραχνιάζω
σε μπερδεύω σε φωνάζω
Κι είμαι και τότε όπως και τώρα
όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
το άγγιγμά σου που μ’ αφήνει

Πως άρχισες και τέλειωσες
δεν έμαθα ποτέ
Σε μια σταλίτσα γέλιο
πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου’ μεινες
που όλο ξεχνάω τους στίχους…»

Διάβαζα σήμερα ένα μήνυμα του Αθήναιου, αναφορά στους εργένηδες και την περί "φτήνειας" φήμη τους και σκέφτηκα οτι μια αφιέρωση, υπό μορφήν "αντιλόγου" (σε εισαγωγικά παρακαλώ), ίσως ξυπνήσει τα αίματα :)


Πίσω μου άθλια παρτάκια,
κορίτσια ντροπαλά φοβισμένα φρικιά.
Ολύμπιανς και Doors και βερμούτ με παγάκια,
τα ξέρεις όλα αυτά...

Σε είχα δει και σένα σαν τ' άλλα φοιτητάκια,
αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά.
Μίζερα όλα και λειψά,
γι' αυτό σου λέω...

Πίσω μου άθλια σχολεία,
κοπάνες και πορνό αποβολές για μαλλιά.
Γκόμενες και κόμμα ραντεβού στην πλατεία,
τα ξέρεις όλα αυτά...

Χούντα δεν θυμάμαι μα ούτε ελευθερία
της μεταπολίτευσης καημένη γενιά.
Αχρωμα όλα και λειψά,
γι' αυτό σου λέω...

Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός.
Αυτά μου τύχαν δυστυχώς, μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρός
που είμαι ωραίος...

Τώρα τα τραγούδια μας τους πέφτουνε λίγα
και κάτω απ' τα μουστάκια τους γελάν οι παλιοί.
Εχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του εξήντα
καθάρισαν αυτοί...

Μα τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία,
αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς,
είναι η μόνη ευκαιρία που 'χω εγώ και συ
γι' αυτό σου λέω...

Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός.
Αυτά μου τύχαν δυστυχώς, μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρός
που είμαι ωραίος...

(Νίκος Πορτοκάλογλου)

Αυτό το τραγούδι μου ήρθε με αφορμή τα περί Ξαρχάκου - Θεοδωράκη - Χατζιδάκι που συζητήθηκαν σε γνωστά και λιγότερο γνωστά μπλογκ.
Αφιερωμένο εξαιρετικά λοιπόν σε όλους τους (γειά σου Ζαμπέτα) κουλτουριτζήδες :)


Στις εκλογές του μέλλοντος εγώ λευκό θα ρίξω
το σπιτικό μου μόνη μου πια λέω να κυβερνήσω.
Τα πιάτα με τους βουλευτές και υπουργούς θα βάλω
κι έτσι θα έχω μάτια μου κουζινικό μεγάλο.
Πια δεν αντέχω αρχηγούς και λόγια μπερδεμένα
ας κάνουνε κυβέρνηση α, χωρίς εμένα.
Κι ας κυβερνήσουν το λαό εάν υπάρχει ακόμα
κι αν δεν τον καταβρόχθισαν κι αυτόν σε κάποιο κόμμα
κι ας λένε τις σοφίες τους μεσ' τη Βουλή και έξω
αυτό το ανέκδοτο παιδιά άλλο δε θα τ' αντέξω.

Ποιός μου δίνει τα κλειδιά της βασιλείας
στα παλάτια των ονείρων μου να μπω
κι απ' τα κύματα της ροζ πολυφωνίας
μεσ' στην άσπρη μου στολή ν' αναδυθώ.

Θα βάλω την καρό ποδιά να φτιάξω μακαρόνια
και με δουλειές του σπιτικού θα φεύγουνε τα χρόνια
και θα με παίρνουνε μαζί σε άλλη γη και τόπους
όπου δεν έχουνε λαό αλλά μονάχα ανθρώπους.
Δεν έχουνε κυβέρνηση ούτε και παρατάξεις
και βλέπεις φάτσες γελαστές όπου και να κοιτάξεις.
Αχ μη με ρωτήσετε αν έχουνε πατρίδα
εγώ σας λέω μόνο αυτά που απ' τη κουζίνα είδα.
Και πόνεσα σα σκέφτηκα τα χάλια μας Ελλάδα
και ήρθε και μου έγινε τέλεια η μακαρονάδα.

(Σταμάτης Σπανουδάκης - Αλκηστη Πρωτοψάλτη)

Διάβαζα μια γραφή της Μιραντολίνας για τις διαφορές άνθρακα και ανθρακικού ασβεστίου (για τους πιο ρομαντικούς διαμάντι εναντίον μαργαριταριού). Από περιέργεια έκανα μια αναζήτηση για διαμάντια και μαργαριτάρια σε στίχους ελληνικών τραγουδιών και βλέπω οτι υπάρχει περίπου ισοδυναμία. Λογικό άλλωστε: είμαστε μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Στο παρόν γελάει η πονηρή Ανατολή με τις αδυναμίες της ισχυρής Δύσης :)

Του Μαυριανού και της αδελφής του

Εδά τραπέζι νόμορφο, με καμουχά στρωμένο.
Ο βασιλιάς κι' ο Μαυριανός κι' ο Μικροκωσταντϊνος
αντάμα τρώγαν κ' έπιναν στου πλάτανου τη ρίζα.
Κι' αθιβολές δεν είχανε κι' αθιβολές εφέραν
απάνω για τις όμορφες και για τις τιμημένες.
Εκεϊ έφερε κι' ο Μαυριανός παίνεμα τς αδερφής του.
"Ωσάν το ρόδο τ' ανοιχτό, το μανουσάκι τάσπρο,
έχω κ' εγώ μιαν αδερφή, μ' αλήθεια δεν πλανειέται."

Κι' ο βασιλιάς σαν τ' άκουσε γυρίζει και του λέει:
"Αν την πλανέσω, Μαυριανέ, τι στοίχημα θα χάσεις;
-Αν την πλανέσεις, βασιλιά, πάρε μου το κεφάλι,
μα πάλι κι' α δεν πλανεθεί τι είναι το στοίχημά σου;
-Βάνω το βασιλίκι μου με τη χρυσή κορώνα.
Εννιά μουλάρια εφόρτωσε νασήμι και λογάρι,
της Αρετής τα προβοδά με τον επιστολάρη.

"Καλώς το νιο που τά φερε, να ζήσει οπού τα στέλνει,
ο Μαυριανός νά ναι καλά και θα τα ξαντιμέψει.
-Ο ρήγας που σ' αγάπησε ξαντίμεμα δε θέλει,
μόν' τά στειλε για να σε ιδεί, δυο λόγια να σου κρίνει.
-Άμε, χαιρέτα μού τονε, κι' όποτε θέλει ας έρθει."
Άκουσε η κόρη τους σκοπούς, την πονηριά γνωρίζει,
τα χέρια της κάνει σταυρό στης βάγιας της πηγαίνει.
Εσύ είσαι βάγια η μάνα μου, εσύ είσαι κ' η αδερφή μου,
εσύ πρωταξαδέρφη μου, τώρα να με τιμήσεις.
Έλα, βάγια μου, συ κυρά, κ' εγώ βάγια δική σου,
έμπα, βάγια, στην κάμαρη, κ' εγώ στο μαγερειό σου,
τα ρούχα μου τα νυφικά εσένα να τα δώσω,
την κλίνη μου τη νυφικιά εσένα να τη στρώσω,
κι' ό,τι σου κάνει ο βασιλιάς όλα να τα πομείνεις,
το χάρισμα του βασιλιά δικό σου ν' απομείνει.

-Εγώ βάγια γεννήθηκα και βάγια θα πεθάνω,
και βάγια θα τον αρνηστώ τον κόσμο τον απάνω.
Σταυρό δένει τα χέρια της στη δούλα της πηγαίνει.
"Δούλα χρυσή, δούλα αργυρή, δούλα μ' αγαπημένη,
για βγάλε συ τα ρούχα σου και βάλε τα δικά μου,
και σύρε νύχτα πλάγιασε στην ιδική μου κλίνη,
βραδύ θε να 'ρθει ο βασιλιάς να κοιμηθείτε αντάμα.
-Εγώ δούλα γεννήθηκα κι' ό,τι μου πής θα κάμω,
δω μου κυρά τα ρούχα σου και πάρε τα δικά μου.

Παίρνει η κυρά τα ρούχα της και βάνει τα δικά της,
της δένει την πλεξούδα της με το μαργαριτάρι,
της βάνει και στο δάχτυλο νόμορφο δαχτυλίδι,
της στρώνει το κρεβάτι της με τα χρυσά σεντόνια,
και βάνει για προσκέφαλο τ' άστρα με το φεγγάρι.
"Δούλα κι' αν είσαι δούλα μου κι' αν είμαι εγώ δίκη σου,
ότι σου κάμει ο βασιλιάς όλα να τα πομείνεις,
κι α σου μιλήσει μη μιλείς κι αν κρίνει μην του κρίνεις."

Ακόμη ο λόγος έστεκε κι' ο βασιλιάς προβαίνει,
με σείσμα και με λύγισμα τη σκάλα νανεβαίνει,
κι από το χέρι την αρπά στην κάμερα τη βάνει.
Από βραδύς επαίζανε με γέλια με κανάκια,
και μέσα τα μεσάνυχτα και τις γλυκές αυγίτσες,
της παίρνει από το δάχτυλο τ' ώριο το δαχτυλίδι,
κόβει και την πλεξούδα της με το μαργαριτάρι,
και παίρνει τα και βάνει τα σ' ολόχρυσο μαντήλι.

Και την αυγή χαρούμενος στο φόρο κατεβαίνει.
"Γεια σας, χαρά σας, άρχοντες κι' όλο ταρχοντολόγι.
Πού είν' τονε αυτός ο Μαυριανός ο πολυπαινεσιάρης,
πόχει την τίμια ναδερφή, π' αλήθεια δεν πλανιέται;
Εδώ είναι τα σημάδια μου, εδώ κ' η απόφαση μου."
Επήρανε το Μαυριανό να παν να τον κρεμάσουν.
"Φέρτε την αδερφούλα μου για την απόφαση μου."
Μαντάτα πάνε κ' έρχουνται 'ς της Αρετής την πόρτα,
στο φόρο για να κατεβεί, τι ο Μαυριανός χαλιέται.
Εντύθηκε, στολίστηκε στο φόρο κατεβαίνει.

Χίλιοι κρατούν το φόρεμα, χίλιοι τον καμουχά της,
τριακόσιοι το μαγνάδι της, να μην την κάψει ο ήλιος.
"Γεια σας, χαρά σας, άρχοντες κι' όλο τ' αρχοντολόγι.
Αυτόνε με τα κόκκινα ποτέ μου δεν τον είδα.
-Δε μ' είδες, δε με γνώρισες, μια χιλιοπομπεμένη,
που ψες εβραδιαστήκαμε σ' ένα προσκεφαλάδι;
Από βραδύς επαίζαμε με γέλια με κανάκια,
και μέσα τα μεσάνυχτα και τις γλυκιές αυγίτσες,
της κόβω την πλεξούδα της με το μαργαριτάρι,
της παίρνω από το δάχτυλο τ' ώριο το δαχτυλίδι."
Σειέται λυγιέται η λυγερή, γεμίζει η γης λουλούδια.
"Ποιανής λείπει η πλεξούδα της με το μαργαριτάρι;"
Και πάλι ματασείστηκε, γεμίζει η γης ζαφείρια.
Για ιδέτε σεις οι άρχοντες κι' όλο τ' αρχοντολόγι,
λείπει το δαχτυλίδι μου και τα σγουρά μαλλιά μου,
ή λείπει από τα μάγουλα η ροδοκοκκινάδα;
ετότες να τον πνίξετε το Μαυριανό στη φούρκα,
κ' εμέ τρίδιπλη βάλετε εις το λαιμό καδένα.
Μα σένα δε σου πρέπει πιο νά χεις το βασιλίκι.
Με τη δουλεύτρα μου έπεσες και δούλος μου λογάσαι,
και πάρε το μουλάρι μας να πάς να φέρεις ξύλα."

(Παραδοσιακό - από το www.stixoi.info)

Νυχτερινή Εκπομπή για την Κατερίνα (ante portas) με αφορμή το ποστ περί Αγκάθας Κρίστι (αιτίες πολλές όμως).
Ποιός άραγε ακολουθεί την Αφροδίτη Μάνου;

Απ' το ραδιόφωνο ακούω δυνατά τζαζ-ροκ.
Με πιάνει κόκκινο στο ύψος της Πανόρμου
κι εσύ φρενάρεις, με κοιτάζεις και παθαίνω σοκ
κι εκτροχιάζομαι, στη μέση εκεί του δρόμου.

Πατάω γκάζι και γελάς πίσ' απ' το τζάμι,
δυόμιση η ώρα και η νύχτα φωτεινή,
μ' έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί.

Στης Κηφισίας το φανάρι κάνω αριστερά
κι ενώ παλεύω μ' όλες τις προκαταλήψεις,
μεσ' στον καθρέφτη μου τα δύο σου φώτα σταθερά.
Κάτι μου το 'λεγε πως πίσω μου θα στρίψεις.

Πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ' το τζάμι,
τρεις παρά είκοσι κι η νύχτα φωτεινή.
Μ' έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί.

Στο Βασιλόπουλο ανάβεις ξαφνικά το φλας,
η νύχτα παίζει τα παιχνίδια τα δικά της,
είσ' αλληνής και φεύγεις, ούτε ξέρω που θα πάς
Καλή σου νύχτα, φίλε, μεσ' στην αγκαλιά της.

Πόρτο Ρίκο για την... Πειραιώτισα (άρα ντερμπεντέρισα) raffinata :)
Ταλαντεύτηκα με κάποια ρεμπέτικα, αλλά διάλεξα το Πόρτο Ρίκο επειδή έχει πολλά κοινά με το Πόρτο Λεόνε. Το σκεπτικό της αφιέρωσης πάντως βρίσκεται στο "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη/ στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι,
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε/ παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε/ στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου
"Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας/ πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του".

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά/ κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του 'παν, κι ύστερα/ έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη.

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες/ ημερολόγια καίει και πτυχία.
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό/ για της ζωής του την σκηνοθεσία.

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, Σάουθ Αφρικα/ στο Αμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του/ σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη.

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα/ και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα/ λες και έψαχνε το φως μεσ' στην ξεφτίλα.

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο/ άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του.
Τ' αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε/ τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του.

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε/ δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη/ την κόλαση και τον παράδεισό του.

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο/ και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο/ κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".

Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια/ Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο...
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα/ αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο.

Οσο για μένα είμαι πάντα εδώ/ με τον ματιών σας τη φωτιά σημαία
είν' όμορφα απόψε που ανταμώσαμε/ μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα.

(Αλκης Αλκαίος - Σταμάτης Μεσημέρης - Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

(Αφιερώνει η raffinata - η σφαίρα της μπλογκόσφαιρας ευχαριστεί και ανταποδίδει)

Από raffinata για την blogόσφαιρα... :)

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο σ' ένα καρέ τυφλών σ' ένα καρέ τυφλών

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Νότης Μαυρουδής

Η Ροδιά έγραψε, τραγούδησε και αφιερώνει στην αφεντομουτσουνάρα μας ένα βαλσάκι, το Μαύρο Αυγό.
Μας το έστειλε και τραγουδιστό - την ευχαριστούμε θερμά και επιφυλασσόμαστε για ανταπόδωση, αλλά επειδή είχαμε και Μαύρο Γάτο θα ψάξουμε για λευκή αφιέρωση!
((έχει και συνέχεια ακατάλληλη για ανηλίκους, λεπτομέρειες εδώ))

Απόψε θα βγω
απ' το μαύρο αβγό
θα καρφώσω πετράδια στη μύτη
θά'χω ράστα μαλλιά
θα πουλάω χαλιά
μετανάστης στον Αποσπερίτη

Απόψε θα βγω
μ' ένα μπλε φορτηγό
γκαζωμένο στο τέρμα πεντάλι
της ασφάλτου θεός
χαλαρός χαλαρός
θα περάσω στην όχθη την άλλη

Απόψε θα βγω
με το Χάρο αρχηγό
να χαράζει φευγάτα οχτάρια
Ραντεβού στα τυφλά
κι όπως θα σκουντουφλά
να τον ρίξω απαλά στα χορτάρια

Απόψε θα βγω
και το μαύρο αβγό
τσκισμένο στο χώμα θ' αφήσω
σ' ένα τούνελ βαθύ
στα βαθειά να χωθεί
να χαθεί, τη ζωή μου ν' αρχίσω!

(πνευματική ιδιοκτησία της Ροδιάς)

Αγνοώ το σωστό τρόπο χειρισμού μιας αφιέρωσης όταν απευθύνεται σε κάποιον επώνυμο, πόσο μάλλον όταν εύκολα λογίζεται σαν διαφήμιση κι ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για το Νίκο Δήμου, που ξέρει τόσο από ποίηση όσο και από διαφήμιση. Σκέφτηκα πολύ τον Σουρή (αυτό εδώ) και τον Βιτσέντζο Κορνάνο, επειδή όμως θέλω να υπάρχει... ποικιλία στο πρόγραμμα και επειδή τελικά οι πολλές σκέψεις χαλάνε την ουσία, αφιερώνεται ο Μαύρος Γάτος - νομίζω οτι, από πολλές πλευρές, ταιριάζει και αξίζει.
Εις υγείαν!

Ηταν ένας γάτος μαύρος πονηρός.
Κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός.
Τα μαλλιά του έκανε λίγο κατσαρά
κι ένα κόκκινο παπιόν φορούσε στην ουρά.

Σε κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό,
ζητούσε τα κορίτσια δήθεν για σκοπό.
Κι αυτές άλλο δε θέλανε φορούσαν νυφικά.
Κάλιο μ'ένα γάτο παρά με κοιλαρά.

Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός,
βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός.
Με τόση καρπερότητα, αχ να 'χα μια σταλιά,
γεμίσαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά.

Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά
και την κουτάλα χάσουνε μαζί με τα ζουμιά.
Ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί
κι ό,τι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί.

Ετσι αφού σκεφτήκανε βρήκαν το πιο σωστό,
το γάτο να τσακώσουνε σαν μούτρο αναρχικό.
Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο
αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό.

Αχ καημένε γάτο μου την έχεις πια βαμμένη,
του έθνους τα λαγωνικά στην έχουνε στημένη.
Κι όπως το λέω έγινε το πιάσανε το αλάνι
τους είδε μαύρους νόμισε με φίλους πως θα κάνει.

Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι
μήπως τους κυρίους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει.
Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος.

Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα
και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα.
Μα εκείνοι πού ν' ακούσουνε, τον στήσανε στον τοίχο,
τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο.

Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα.
Μπορεί ο γάτος να μη 'ρθει μα θα 'ρθουν άλλα ζώα.
Κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε
στα όργανα μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε.

(Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Για τον Πάνο, το τραγουδάκι των "Χαΐνηδων":

Μεσ' το δικό μας τον καφενέ
καυγάδες, γέλια, κρασί και ζάλη
εδώ πεθαίνουν έρωτες μεγάλοι,
κι εμείς τους κάνουμε τραγούδι κι αμανέ
άχ ουρανέ
πες μου το ναί
κι έλα κι απόψε στό δικό μας καφενέ.

Μεσ' το δικό μας τον καφενέ
κουμάντο πάντα κάνανε άλλοι
κι όσοι δε σκύψανε ποτέ κεφάλι
ακριβοπλήρωσαν μιά στάλα λευτεριά,
χίλια φλουριά,
μιά δοξαριά,
παίξε λυράρη μηπως βρώ παρηγοριά.

Άχ ο δικός μας ο καφενές
είναι μιά μάνα πού τη μαλώνω
μα τήνε νιώθω όσο μεγαλώνω
κι' άς μ'αποδιώχνει σαν το ξένο άμα γυρνώ
κι όταν πονώ ,
το δειλινό,
νιώθω πιό μόνος κι απ' τ' αγρίμι στό βουνό.

Μεσ' το δικό μας τον καφενέ
από τη σκόνη, σα θα χορέψεις
που 'ναι γεμάτη όνειρα και σκέψεις,
θα βάλω λίγη στην αρχαία μας πληγή
πατώ τη γη,
αίμα να βγεί,
πού θα με πάρει μιά θλιμένη χαραυγή.


Ηλίας

(Γράφει και αφιερώνει ο Πάνος)

Τα τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου δεν είναι στις προτιμήσεις μου. Υπάρχει όμως (τουλάχιστον) ένα – που το πάω με χίλια. Το έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης (δίσκος: Πολιτεία Γ’) τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς - και δεύτερη φωνή η Δήμητρα Γαλάνη. Το αφιερώνω στα συμπαθή κι αγαπημένα φαντάσματα του παρελθόντος - που μας συναντούν και υπονοούν πως θέλουν για λίγο την προσοχή μας, γιατί κάπου θέλουν να πουν τον πόνο τους κι αυτά…

Αχ, έλα κι άναψε το φως

Εδώ θα δέσω τ' όνειρο στην έρημο, στον Άδη
Με τη βροχή την πόρτα σου δεν μπόρεσα να βρω
Εδώ θα πέσει τ' άστρο μου στου κόσμου το πηγάδι
χωρίς φιλί κοιμήθηκα στην άκρη στο γκρεμό

Αχ, έλα κι άναψε το φως, τα χρόνια να μοιράσω
και μείνε στο παράθυρο να διώχνεις τα παλιά
Έλα και τράβα τη σκεπή, να φύγω, να πετάξω

Στη νύχτα και στο χάλασμα θα ρίξω το κλειδί μου
και με κουρέλι κόκκινο θα δέσω το φτερό
Εκείνα που 'χα να σου πω, τα παίρνω όλα μαζί μου
στο χώμα της δικής μου αυλής μην ψάξεις για νερό

Αχ, έλα κι άναψε το φως...

Αυτό αφιερώνεται στο κοινόβιο μπλογκ, γνωστό και ως Σωκράτης-Κώνειο: 0-1.
Από τους Lost Bodies (Χαμένα Κορμιά!).

Φτου, ρε πούστη μου λέω!
Είναι κάτι μέρες που γυρίζω απ’ το εργοστάσιο και καθόμουν
και σκεφτόμουν τι σκατά καθόμασταν και φτιάχναμε εκεί πέρα.
Κάθε μέρα σωλήνες, χιλιάδες σωλήνες, σωλήνες δηλαδή να μπούμε μέσα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τόσους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τόσους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Πάω στο φαρμακοποιό, του λεω "ένα φάρμακο".
Μου λεει: "Σε σωληνάριο το θέλεις;"
Ακουσε να δεις φίλε, αν νομίζεις ότι μου κάνεις πλάκα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τόσους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τόσους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Μου λεει ένας φίλος: "Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση - κάνα ψαρεματάκι ίσως;"
Πάω στην παραλία μου λέει: "Τι θέλεις για δόλωμα; σκουλήκι ή σωλήνα;"
Κοίταξε να δεις φίλε... Αν νομίζετε όλοι σας ότι μου κάνετε πλάκα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τόσους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τόσους σωλήνες;
Εχει πήξει το μάτι μας κάθε μέρα χιλιάδες σωλήνες!

Δεν ξέρω αν ο τίτλος σημαίνει κάτι, μου ήρθε αυθόρμητα και τον έβαλα επειδή... έτσι.
Το ποίημα παντως αυτό (ο παιχνιδιάρης) του Γεωργίου Σουρή μπορείτε να το απολαύσετε με πολλούς τρόπους, όπως ένα καλό καφέ: σκέτο, μέτριο, βαρύ γλυκό, με σαντιγύ κλπ.
Μπορείτε επίσης να το χαρακτηρίσετε απλοϊκό, επαναστατικό, σαρκαστικό, γελοίο, ύποπτο και άλλα, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής - προσωπικά αρκούμαι να το απολαμβάνω (όπως κάθε γραφή του Σουρή).

Μου έλεγε ο πατέρας μου
πως σαν γενώ μεγάλος,
όλα μου τα παιχνίδια
θα ρίξω στα σκουπίδια
και θα 'μαι τότε άλλος.

Εγώ δεν το πιστεύω
πως θε να μεγαλώσω,
μα και παππούς αν γίνω
ποτές δεν θα τ' αφήνω
κι αν μ' όλους πια μαλώσω.

Εμπρός, λοιπόν παιχνίδια,
στα όπλα! σας φωνάζω...
Απ' τα κουτιά σας βγείτε
και στη γραμμή σταθείτε,
εγώ σας το προστάζω.

Σεις είστε κι η χαρά μου
κι η μοναχή μου έγνοια.
Αχ! πώς σας καμαρώνω!
Με σας θα μεγαλώνω,
με σας θα βγάνω γένια.

Μα κι ο μπαμπάς σαν βλέπει
πως έχω και μουστάκια
και παίζω κι ολοένα,
τότε κι αυτός μαζί μου
θ' αρχίσει παιχνιδάκια.

(αντιγραφή από τις σελίδες του Νίκου Σαραντάκου)

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πως,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσα ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα "εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."
μα "αν ειν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός..."
να που, ο,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
να που κι ο μέγας Θάνατος μου γένηκε αδελφός!...


Γιατί βαθιά μου δόξασα - Αγγελος Σικελιανός
Πηγή: http://home.cogeco.ca/~elanadeis/poihmata.html

Για την Μελ(άστερη) και τις υπέροχες φωτογραφίες της (τα υπόλοιπα στο μπλογκ της).

Κάθε πρωί ποu κίvαγα vα πάω στηv δουλειά
φεύγαvε σαv πουλιά τα ψαροκάικα.
Κάθε πρωί σκαρώvαμε μαζί με το Μηvά
ταξίδια μακριvά ως τη Τζαμάικα.

Κι αρμεvίζαμε στα πέλαγα αγάπη μοu παλιά...
Κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμεvάκι στα καπηλειά
σ' έπιvα κοριτσάκι σαv το κρασάκι γοuλιά γοuλιά.

Χρόvια στο μεροκάματο κοπίδι και σφυρί
έφτιαξα έvα σκαρί για το χατίρι σου.
Σκάλισα στηv πρυμάτσα του γοργόvα θαλασσιά
κι έγιvα μια βραδιά καραβοκύρης σου.

Κι αρμεvίζαμε στα πέλαγα αγάπη μοu παλιά...
Κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμεvάκι στα καπηλειά
σ' έπιvα κοριτσάκι σαv το κρασάκι γοuλιά γοuλιά.

(Λευτέρης Παπαδόπουλος - Μάνος Λοΐζος - Γιάννης Καλατζής)

(Χωρίς σχόλια, από τις Τρύπες)

Τρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει
κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα 'δω.
Με ξεσηκώνεις με χαλάς και μ' αναγκάζεις
να μπω γυμνός στο ηλεκτρικό σου μακελειό.

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω,
δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ.
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο,
μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι,
σαν τότε που ματώναμε μαζί,
μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη...
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς.

Τρέχω συνέχεια να κρυφτώ μακριά από σένα
κι όλο νομίζω πως μπορώ να γιατρευτώ.
Πάνω σου πέφτω ξαφνικά και απεγνωσμένα,
στα ηλεκτροσόκ σου προσπαθώ να αντισταθώ.

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω,
δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ.
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο,
μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ.

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι,
σαν τότε που ματώναμε μαζί,
μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη...
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς.

((Από τον Πάνο))

Και μια αφιέρωση ακόμα, στον Ηλία. Μοναξιά, Θάνος Μικρούτσικος. Στίχοι, Αλέξανδρος Μπάρας. Τραγουδάει ο συνθέτης.

Είναι το πυκνό συλλαλητήριο
που οργανώνει μόνος ένας, μόνος
κάπου ένα μαχαίρι είναι που βρέθηκε
δίχως ν’ ακουστεί κανένας φόνος

Όπλου είναι βολή χωρίς αντήχηση
στη μεγάλην άμμο μιας Σαχάρας
πάνω μια χλωμή λειψή πανσέληνος
λιώνει σαν κεράκι της δεκάρας...

Είναι μια σημαία που ξεχάστηκε
στον ιστό μετά τη δύση του ηλίου
ξέθωρο ένα ράκος που φυλάχτηκε
από εσθήτα περασμένου μεγαλείου

Έρημος σταθμός το μεσονύχτιο
υπογείων αστικών σιδηροδρόμων
πέτρες φορτωμένο είναι φέρετρο
που το πάνε τέσσερις στον ώμο

Βάρκα είναι στο πέλαγο τ’ απέραντο
μ’ ένα σκελετό για κωπηλάτη
που ήλιος κατακόρυφος τον στέγνωσε
και τον λεύκανε της θάλασσας τ’ αλάτι

Είναι το πουλί που μόνο ξώμεινε
μίλια απ’ το κυρίαρχο κοπάδι
πίσω του το φως της μέρας σβήνεται
και μπροστά του πήζει το σκοτάδι...

(Η αφιέρωση, όπως ελήφθη από το κουρκουμπίνι γκνιαμ γκνιαμ)

Καλημέρες, καλησπέρες και καλώς τα δεχτήκαμε!
Θα ήθελα και 'γω να αφιερώσω κάτι στους θαμώνες ετούτου του μαγαζιού, το οποίο μάλλον μας ταιριάζει "γάντι".
"The logical song" by Supertramp.
Αγαπημένο συγκρότημα, αγαπημένο τραγούδι... (έτσι, να σπάσει και το μονοπώλιο των ελληνικών! :p)

When I was young
it seemed that life was so wonderful
a miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees
well they'd be singing so happily
oh joyfully, oh playfully, watching me.

But then they sent me away
to teach me how to be sensible,
logical, oh responsible, practical.
And they showed me a world
where I could be so dependable
oh clinical, oh intellectual, cynical

There are times when all the world's asleep
the questions run too deep
for such a simple man.
Won't you please, please tell me what we've learned
I know it sounds absurd
but please tell me who I am.

Now watch what you say
or they'll be calling you a radical
a liberal, oh fanatical, criminal.
Won't you sign up your name
we'd like to feel you're acceptable,
respectable, oh presentable, a vegetable.

At night when all the world΄s asleep
the questions run too deep
for such a simple man.
Won't you please, please tell me what we've learned
I know it sounds absurd
but please tell me who I am, who I am, who I am...

Η πολυπράγμων και πολυμπλογκότατη Ροδιά (τραγουδίστρια ή ζωγράφος;) αφιερώνει εξαιρετικά μια δική της δημιουργία. Ο σταθμός την έλαβε τραγουδιστά, μεταδίδει όμως τους στίχους μόνο. Αν η δημιουργός και αοιδός το ζητήσει, μπορούμε να το βάλουμε και σε μουπουθρη.
Στο μεταξύ το γλεντάμε όπως αρμόζει ;)
(μην συγχέετε τον Αλομπαρ με τους πρωταγωνιστές του εν λόγω άσματος περικαλώ)

ΤΟ ΜΠΑΡ (οργισμένο άσμα)

Σε τρακάρισα στο μπαρ
αγκαλιά με τον κουμπάρ’
πίνατε ουΐσκι
Σαν τα πίναμε μαζί
με κοιτούσες σα χαζή
κι είπα «τι μου βρίσκει»

Τό ’χω κόψει το ποτό
και των μπαρ το συρφετό
μήπως και γλυτώσω
Μια τυχαία χαζομάρ’
να περάσω απ’ το μπαρ
μ’ έκανε να λιώσω

Παραγγέλνω δυο διπλά
τον κουμπάρο τον ξαπλά-
τον πετάω κάτω
Σου αρπάζω το μαλλί
«σε γουστάρω βρε τρελλή»
λέω κι άσπρο πάτο

Αγκαζέ και λακριντί
πάμε αντάμα στο παχνί
για γερό παιχνίδι
Εσύ θέλεις σεσουάρ
μα κολλά το φερμουάρ
πάει τό ’να αρχίδι

Σκούζω φέρνεις το εκατό
«θα το κόψω το ποτό»
όρκο ξανακάνω
Οταν ξαναβλέπω μπαρ
και θυμάμαι τον κουμπάρ’
το πουλί μου πιάνω

ΑουουουουουΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Εν αναμονή της εφημερίδας (με τρώει η περιέργεια τι μπορεί να σκέφτηκε το άθλιο μυαλό του - μην με παρεξηγάτε, η λέξη "άθλιος" για μένα είναι σοβαρό κοσμητικό επίθετο), είπα να αφιερώσω στον Πάνο ένα τραγουδάκι που βρήκα στο Δίκτυο, έτσι για να κρατήσουν οι χοροί ;)

Ωδή στον Διονύση

Λοιπόν μολύβι και χαρτί
θα πω για κάποιον που φορεί
τα ίδια στρογγυλά γυαλιά με κάθε βλέμμα,
κι αν κάτι έχουμε κοινό
είναι που ξέρουμε κι οι δυο
πως τούτη η χώρα ζει μονάχα μ' ένα ψέμμα...

Είναι γλυκός και γραφικός
αυθόρμητος γι' αυτό τρωτός
κυρίως τώρα στην πολιτική του όψη,
αθώος πάντα εκ γενετής
μα και με τύψεις ενοχής
αυτές που χρόνια προσπαθεί να μας φορτώσει...

Θυμάμαι τότε ήταν 'κει
μέσα στου κόσμου τη βουή
σε μια διαδήλωση που ανάβει στην πλατεία,
μα τωρ' αλλάξαν οι καιροί
κι από τ' αερόστατο θωρεί
μια κοντοπόδαρη φυλή τόσο γελοία...

Ντέρμπυ-φωτιά της Κυριακής
κρίσιμο ματς της Εθνικής
στο ενενήντα του αιώνα... αγωνία,
και στην κερκίδα που ξεσπά
αυτός εκεί μπροστά-μπροστά
σαν χουλιγκάνος: θρύλος του η ορθοδοξία...

Δε γράφει πια για να δειχτεί
μα πρέπει κάπου να πιαστεί
και περισσότερο να πείσει τον εαυτό του,
πως έχει δίκιο ν' αντιδρά
σαν τον τυφλό που στη φωτιά
πετάει για πάντα σαν σκυλί το παρελθόν του...

Το δικαστήριο είν' εδώ
μες στης παρέας το κενό
στην παραλία που μας βρίσκει πια τυχαία,
σαν ξυρισμένος ναυαγός
αργός ταχυδακτυλουργός
που χρόνια ψάχνει για μια γυάλινη σημαία...

Για να κοιτάζει κι από 'κει
και να μιλάει για Κοεμτζή
για το στρατό, τους χούλιγκανς και τα πρεζόνια,
όσα δε γνώρισε ποτέ
κλεισμένος σ' ένα ρετιρέ
σε μια αγκαλιά, έξω βροχή, και φύγαν χρόνια...

Από ένα όνειρο παιδιού
σε μία κρίση ρεαλισμού
έτσι αναδύεται απ' της ψυχής τα βάθη,
μα εμείς εκεί, τέχνη παλιά
κάθε ανάσα και βουτιά
όχι - δεν κάναμε λοιπόν τα ίδια λάθη...

Λες να 'χει ακόμα στο γκαράζ
το όνειρό του τυρκουάζ
που όλοι θέλουμε μια βόλτα να μας πάει,
παλιό αμάξι με φτερά
μοντέλο του εξήντα-επτά
κι ας έχει τώρα μηχανή που δεν τραβάει...

Από του μέλλοντος το ροκ
ως το γαλάζιο του μπαρόκ
ουράνιο σώμα που έχει χάσει την τροχιά του,
κι από τον έρωτα στο σεξ
απ' το Ροντέο ως το Ρεξ
είν' η παράσταση του γύρου του θανάτου...

Πάνω σε μαύρο φορτηγό
μια εκδρομή χωρίς σκοπό
όλοι μαζί έχουμε χρόνια ξεκινήσει,
μα στης στροφής τη μοναξιά
κουνάει το χέρι - είν' αργά
δεν έχει θέση... «Γεια χαρά σου Διονύση...».

(Τάσος Σαμαρτζής - Νότης Μαυρουδής - Θανάσης Γκαϊφύλιας - www.stixoi.info)

((ΣΣ: αντέγραψα το σύνολο του μηνύματος, για να υπάρχει βήμα για πιθανά σχόλια))

Πολλοί οι χαρμόσυνοι χρονοποιοί, ένας όμως μίλησε δωρικά και αληθινά στο ελληνικό τραγούδι για τον πραγματικό χρόνο και την πραγματική ζωή. Και παρόλο που το συγκεκριμένο τραγούδι φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, βαθειά απαισιόδοξο - δεν είναι. Γιατί η αναγνώριση και η αποδοχή της αλήθειας είναι προαπαιτούμενο της υπαρξιακής ελευθερίας, που είναι η μεγαλύτερη επίτευξη και χαρά για τον άνθρωπο.

Στον alombar42, λοιπόν, και σε όλους τους φίλους του παρόντος εκλεκτού ιστολογίου, αφιερώνεται ένας ατόφιος Άκης Πάνου, για να στανιάρουμε από την πολλή κουραμπιεδόσκονη των ημερών - και να πάει καλά η νέα χρονιά. Ακούστε το, από την αυτοκρατορική φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη.


Άντε να περάσει η μέρα
και να ‘ρθεί το δειλινό
άντε να περάσει η νύχτα
και να ‘ρθεί το πρωινό

Δεν τηνε θέλω τούτη την παλιοζωή
πότε θ’ αφήσει το ταλαίπωρο κορμί μου
δε μελετάω τη δική σας τη ζωή
μοιριολογάω την αχάριστη ζωή μου
-την παλιοζωή μου!

Άντε να περάσει η ώρα
και να έρθει το πρωί
κράτα να περάσουν μέρες
κράτα να περάσουν νύχτες
κράτα να περάσουν χρόνια
- να περάσει κι η ζωή

Από την Avanti η πρώτη αφιέρωση του χρόνου - ποδαρικό, πάντα τέτοια :)
Ο σταθμός εύχεται Καλή Χρονιά και καλή δύναμη για ένα πολύ πολύ ερωτικό 2006!

---

Αφιερώνω στους εκλεκτούς ακροατές και στις εκλεκτές ακροάτριες του Afieroseis-FM τον "χρονοποιό" του Διονύση Σαββόπουλου:

Πρωτοχρονιές
σε χρόνους άλλους
πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως

Λίγο μετά στα 17
με τους γονείς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
και ο χρόνος την κρυφή του ουσία

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ' ένα δωμάτιο καπνού
το θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές πρωτοχρονιές σου
στο χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου

Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του...
στην παιδική ανατολή του
πρωτοχρονιές γιορτές του χρόνου
πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί

Μικρό κλειδί και σ' οδηγάει
σ' ένα παράσπιτο στο πλάι
σ' ένα μικρό, μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι
παει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας
και είσαι εσύ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
και εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα

Ο σταθμός έγραψε τους στίχοι σε παραλλαγή γνωστού άΖματος.
Ευχαριστούμε τους αναγώστες-ακροατές :)


Στου Αλόμπαρ την ταβέρνα
βλέπεις πρόσωπα μοντέρνα
Πάνε όλοι, πάνε όλες
βαρεμένοι, χαζοβιόλες.

Εκεί πάει και ο Πάνος
ο Αθανάσιος κι ο ΜακΜάνους.
Πάει κι η Μιραντολίνα
ταξιδεύτρα και τσαχπίνα.

Πάει η Αβάντι κι η Σκορπίνα
νάσου κι η Ψιλικατζίνα
κι ο Καλτσόβρακος μαζί της
νάσου κι ο Κοσμοπολίτης.

Εδώ πίνουνε ρετσίνα
ο Γιορμάν και η Μαρίνα
Κόκκινο κρασί η Θοδώρα
κι η ΚουΒου γεμάτη δώρα.

Ροζ σαμπάνια η Γουρούνα
και από κοντά η Κουρούνα
κι ο Αθήναιος με τη Λίλη
μέχρι ο ήλιος ν' ανατείλει.

Πάει η Βασβόε και ο Μπρούς
που ψαρώνει τους μισούς,
ο Νταρθίρ κι η αλεπουδίτσα
όλο νάζια και καπρίτσια.

Πάει κι η Βίστα τραγουδώντας
κι η Ξωθιά ακροβατώντας
Κουρκουμπίνι και Λιτσάκι
κι ο Εστάριαν με υφάκι.

Πάει κι ο Ζίγγυ ο Σταρντάστ
τραγουδώντας "είναι μάστ"
Πάει ο Τέττιξ Περιγλώσσιος
κι ο Χοιροβοσκός ο όσιος.

Πάει κι η Τζότζο κι η Ροδιά
κι η Πεγκάσους μια ματιά
νάσου και το παληοκόριτσο
άλλως πως Βατραχοκόριτσο.

Πάει κι ο Τσέλιγκας μονάχος
η Τατιάνα κι ο Νανάκος
να κι οι Ανορθογραφίες
κι ο Ηλίας θεωρίες.

Για το Βατραχοκόριτσο, που είδε το παραμύθι ανάποδα.
Για βάλτε τα κόκκινα και ρίξτε μια στροφή κυρία μου :)

Aιντε κάντε όλοι στην μπάντα,
να βγει να χορέψει ο Σαλονικιός.
Αιντε κάντε του λεζάντα,
την βραδιά να κλέψει, ο Σαλονικιός.

Οι μπαγλαμάδες ν’ αρχίσουν τσιφτετέλια,
ν' ανάψουνε τα τέλια, ολοταχώς.
Και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι,
χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός.

Γλέντι όμορφο και φίνο
φούντωσε κι απόψε, ο Σαλονικιός.
Αιντε, στην υγειά του πίνω,
να 'ναι πάντα ωραίος ο Σαλονικιός.

Οι μπαγλαμάδες ν’ αρχίσουν τσιφτετέλια,
ν' ανάψουνε τα τέλια ολοταχώς.
Και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι,
χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός.

Αιντε, κάντε όλοι στην μπάντα,
γέμισε την πίστα ο Σαλονικιός

(Λευτέρης Παπαδόπουλος - Χρήστος Νικολόπουλος - Στράτος Διονυσίου)

Η Ξωθιά είναι σεφ, καλλιτέχνης, φιλόσοφος και και και...
Φοράει μια μάσκα και τσουπ να ένα κοκτέηλ, βάζει μια άλλη και να το πειραχτήρι με το δάχτυλο στη σοκολάτα.
Το κομμμάτι όμως αφιερώνεται για το πονηρό γελάκι που κρύβει πίσω από τις μάσκες :>

Σίδερα, κοτρόνια, βρέχει ο ουρανός,
παίξε το ταμπούρλο σου αρκουδιάρη,
προκοπή δεν έχω κι είμαι μοναχός
σ' αυτό τον κόσμο το ζηλιάρη.

Είχα ένα φίλο, φίλο καρδιακό,
ξενύχτι, γλέντι και σεργιάνι,
πελώριο κι αχόρταγο θεριό,
τον ρούφηξε της πόλης το ποτάμι.

Κίτρινα μάτια, στόματα φαρδιά
τίποτα δεν πήρατε χαμπάρι,
το δρόμο αφήνω, χάνομαι στα στενά
παρέα μ' ένα σκουπιδιάρη.

Φύσηξε αγέρι, φύσηξε βροχή
κι εγώ γυρίζω σαν τσακάλι,
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μεσ' στο κενό και μεσ' στη ζάλη.

Φουρτουνιασμένη, στείρα μου πηγή
αόρατε, μαύρε καβαλάρη,
το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί
μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Λαβύρινθο και πόρτα μυστική
σκάβω στο χώμα σαν σκαθάρι,
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Ασχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι...

(Βαγγέλης Γερμανός)

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για μια έκτακτη αφιέρωση στη Μιραντολίνα (επιτρέπετε να σας λέμε Μιραμπελίνα ή έστω Μοιραμπέλλα χαϊδευτικά;).
Αφορμή ένα σχόλιό της που μας άγγιξε αλλά... εξ' επαγωγής :)
Θα θέλαμε βέβαια ένα μπλογκ και μισό για να το συζητήσουμε: το σώμα του βράχου και η γυναίκα Το πρώτο είναι η μη-αμφισβητούμενη αλήθεια, που μόνο βελτιώνεται και ποτέ δεν ανατρέπεται ενώ το δεύτερο είναι, όπως κάπου έχω ξαναπεί, ο παράδεισος και η κόλαση μαζί.

Από μια φανταστική συνέντευξη του Βιτσέντζου Κορνάρου:

Κάτεχε πως εισέ πολλά το ζω τ' αθρώπου μοιάζει,
κι οπού 'χει γνώσι κι ομυαλό, ετούτ' ας τα λογιάζη,
άθρωπος να 'ναι δυνατός, να 'χη αντρειά και χάρι
πλιά δύναμι και πλιά αντρειά έχει το λεοντάρι,
κι αν είν στα πόδια γλήγορος, κι αν πιλαλή και τρέχη,
τούτην τη γληγορότητα και πλιά το λάφιν έχει.
Κι αν κ' η φωνή ντου 'ναι γλυκειά, μελωδική η λαλιά ντου,
και παίρνουν αναγάλλιασι, όσοι κι αν είν κοντά ντου,
είναι πολλώ λογιώ πουλλιά, που γλυκοκιλαηδούσι
π' αφίνουνε το φαγητό πολλοί να τα γρικούσι.
Έτσι κ' οι άλλες χάριτες, που σ' άθρωπο θωρούμε,
βρίσκονται πάντα κ' εις τα ζα, που να τα πω βαρειούμαι,
και μόνον ο λογαριασμός είναι, που διαχωρίζει
το ζω απού τον άνθρωπο, για κείν' όλα τα ρίζει,
στένει το λάφι ως κι α γλακά, και τα θεριά μερώνει,
και τα πουλλιά, αν πετού ψηλά, στη γης τα χαμηλώνει.
Εκείνος ο λογαριασμός όλα τα βασιλεύγει,
νικά, μερώνει τ' άγρια, και τα θεριά παιδεύγει,
κι απήτης και το χάρισμα ετούτο απαρνήθης,
τη στόρησι της αθρωπιάς εξέσκισες κ' εγδύθης,
και πορπατείς ωσάν το ζω, λογαριασμό δεν έχεις,
και δε νογάς που βρίσκεσαι, και που 'σαι δεν κατέχεις.


Οσο για τις διαφορές Ανατολής και Δύσης, διακρίνονται στον τελευταίο στίχο:

Χορτάρια βγήκασι στη γης, τα δεντρουλάκια αθίσα
κι από τσ' αγκάλες τ' ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα.
Τα περγιάλια λάμπασι κi η θάλασσα κοιμάτο
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κi εις τα νερά γροικάτο.
Ολοχαρη και λαμπερή η μέρα ξημερώνει,
εγέλαν η ανατολή κι η δύση καμαρώνει...

Παραγγελιά από την άκρως ερωτική Γουρούνα, την κρυφή φαντασίωση του κάθε αρσενικού!
Το κομμάτι είναι στην πραγματική, την ερωτικά ροζ μορφή του και όχι σε αυτήν που η κίτρινη λογοκρισία επέβαλλε.
Δίπλα η φωτογραφία που έβγαλα με κρυφή κάμερα, όταν η Γουρούνα χόρεψε για μένα ένα εντελώς ροζ γουρουνοερωτικό τσιφτετέλι :)
Ζουλιάρηδες!

Η ροζ μαγιονέζα Μια κολυμβήτρια Κινέζα δίνει βουτιά στη μαγιονέζα και κολυμπάει σα δελφίνι με ένα ροζ μαγιώ μπικίνι. Χτύπα τα πόδια σου Κινέζα να γίνει ροζ η μαγιονέζα. Το ροζ βαπόρι που σφυρίζει όλη τη μαγιονέζα σκίζει και μπαμ-μπαμ-μπαμ με ροζ κανόνια πετάει τρία ροζ πεπόνια, τυρί κασέρι φέτες-φέτες και ροζ δεκάδες ομελέτες. Ο καπετάνιος στο τιμόνι τρώει μια φλούδα ροζ λεμόνι μα μόλις βλέπει την Κινέζα πέφτει κι αυτός στη μαγιονέζα. Κι η μαγιονέζα ξεχυλίζει με ροζ τον κόσμο πλημμυρίζει! Βάφονται ροζ όλα τα σπίτια κι ο ουρανός με τα σπουργίτια. Βάφονται ροζ όλα τα τζάμια, οι θάλασσες και τα ποτάμια. Βάφονται κι όλα τα λιθρίνια πιο ροζ κι από τα καναρίνια. Τσιν τσαν τσιν τσον λέει η Κινέζα που κολυμπά στη μαγιονέζα κι απ' την πολλή της την τρομάρα χάνει τη ροζ τη σαγιονάρα. Χτύπα τα πόδια σου Κινέζα να γίνει ροζ η μαγιονέζα. (Από τη Μαγιονέζα των Μαριανίνα Κριεζή - Λένα Πλάτωνος)

Απόψε πήρε άδεια
και με την τσέπη άδεια
τραβάει για την πόλη.
Ρίχνει ένα γεια σου στο φρουρό
σαλτάρει σ'ένα φορτηγό
κι ο χάρος δεν γλιτώνει.

Ελα στην παρέα μας φαντάρε
κάτσε κι ένα ποτηράκι πάρε.
Ξέχνα στρατώνες και σκοπιές
κι από το μπρούσκο της καρδιάς μας πιες.

Η πόλη σαν τη γόησα
σαν την παλιά αρχόντισα
ανάβει τα κολιέ της.
Μα σαν τον φέρνει στα στενά
τον κουβεντιάζει η μοναξιά
τον παίρνει αγκαζέ της.

Οι δρόμοι τον κουράσανε
παράπονα τον πιάσανε
στο ταβερνάκι μπαίνει
κάποιον να βρει για ένα πιοτό
να 'χουν τον ίδιο τον καημό
μαζί να δουν που βγαίνει.

Ελα στην παρέα μας φαντάρε
κάτσε κι ένα ποτηράκι πάρε.
Ξέχνα στρατώνες και σκοπιές
κι από το μπρούσκο της καρδιάς μας πιες.

Ο Φαντάρος
(Μανώλης Ρασούλης - Μάνος Λοΐζος - Χάρις Αλεξίου)

Τρίζουν τα κόκαλα του Μακρυγιάννη
του Μπαρμπαγιάννη του Κανατά
κάτι ξενέρωτοι Αμερικάνοι
κάτι ροκάδες του κερατά
πήραν φαλάγγι μπαγλαμάδες και μπουζούκια.
Μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι!

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
και ξερό ψωμί

Πόσο θ' αντέξουνε ο Μάρκος κι ο Τσιτσάνης
δεν έχουν κάνει ούτε ένα βιντεοκλίπ.
Σαν τα κοράκια σου χιμάνε όταν πεθάνεις
οι κομπανίες με τους πράκτορες της ΚΥΠ.
Γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια.
Μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι!

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
και ξερό ψωμί

Με σέξι πόζες κοριτσιών στην Ελασσόνα
με Παλαιστίνιο εραστή εκτελεστή
θα καβαλήσουμε κι ετούτο το χειμώνα
μπροστά στην τηλεοπτική μας θαλπωρή
σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα.
Μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι!

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
και ξερό ψωμί

(Τζίμης Πανούσης)

Ο Athanassios (για κάποιους Θανάσης αλλά έτσι χάνει τη γοητεία του) δεν έχει μπλογκ, αλλά οι απόψεις του φιλοξενούνται στο μπλογκ του Πάνου. Νομίζω οτι ο μποέμ τύπος της Αρλέτας θα του αρέσει, λαμβάνοντας υπ'όψιν το ύφος των σχολίων του σε ορισμένα εξόχως φεμινιστικά μηνύματα ;-)

Αχ, τίποτα πια δεν ζητώ
απόψε αυτό μου είναι αρκετό
εσύ στης καρδιάς τον ρυθμό να χτυπάς
κι εγώ να μην ξέρω ποιόν ίσκιο ρωτάς.

Αχ, μια φορά κι έναν καιρό
όταν ρωτούσα ποιόν έχω Θεό
μου τραγουδούσε η μαμά
τα βράδια στα σκοτεινά:

Ανατολικά της Εδέμ
ήταν ένας τύπος μποέμ
που φορούσε πάντα λουλούδι στο πέτο.

Ητανε πολύ αμπιγέ
είχ' ένα κοστούμι ριγέ
περπατούσε λες κι είχε κάνει μπαλέτο.

Μοίραζε χιλιάδες φιλιά
πλήρωνε για να 'ρθουν βιολιά
και τα βράδια γλυκά τραγουδούσε
ένα τόσο λυπημένο σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Amour, toujours
Ça va? Bonjour!

Παντελόνια κοντά ναυτικά
με το πιάνο και τα γαλλικά.

Amour, toujours
Ça va? Bonjour!

Εν-δυο-τρία, ξανά τον σκοπό
σ'αγαπώ, σ' αγαπώ.

Αχ, τίποτα πια δεν ζητώ
απόψε αυτό μου είν' αρκετό
εσύ στης καρδιάς τον ρυθμό να χτυπάς
κι εγώ να μην ξέρω γιατί μ' αγαπάς.

Δεν παρακολουθώ μεν τις ανορθογραφίες αλλά λόγω του τίτλου τους (ντρέπομαι όταν κάνω ορθογραφικά λάθη), θέλω να κάνω μια πολύ ειδική αφιέρωση. Το μυστικό στο τέλος.

Παίξατε το θύμα και ήσαστε guilties πολλοί
σε αυτήν την ταινία παίξαμε όλη
και ξαφνικά μια νύχτα στην κρισιμότερη σκηνή
φεύγετε concealedly από την οθόνη
καλά ήρθατε Daisy με την κόκκινη τρίχα
καλά ήρθατε Daisy mes στην πόλη
εγώ θυμάστε ότι κράτησε κάτι σχέδια παιδιάστικα
τώρα κρύβετε mes στην τσέπη το πιστόλι
Φώτης, αστυνομία που θα βρεί J.H.
που του δολοφόνου και που το θύμα
ο κόσμος θέλει τη βία περιμένει τη σκηνή
που κάνετε επομένως το πρώτο βήμα.
Καλά ήρθατε Daisy με την κόκκινη τρίχα
καλά ήρθατε Daisy mes στην πόλη
εγώ θυμάστε ότι κράτησε κάτι σχέδια παιδιάστικα
τώρα που κρύβετε mes στην τσέπη το πιστόλι

(Το σήριαλ του Μάνου Λοΐζου, περασμένο δυο χεράκια βαβελόψαρο: μπρος και πίσω στα αγγλικά - μόνο μια αλλαγή έκανα στο ενδιάμεσο, από si'rial σε film)

Για τον ZiggyStardust σκέφτηκα μια ρομαντική πρόσκληση για καφέ στον Αδωνι (πάντα ήθελα να γνωρίσω τους διάσημους - εντελώς ιδιοτελείς οι λόγοι φυσικά: θέλω να μαθαίνω).
Επειδή όμως έκανε κάποια νύξη για μια κλόουν, επιτρέψτε μου να συνεχίσω με τη Ζωζώ, με μια υποσημείωση: για να μπορέσει κανείς να γίνει πραγματικά κυνικός, πρέπει να έχει πτυχίο ευαισθησίας.
Καλή υπομονή με τους αναγνώστες σου :)

Οπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα όμως φοβάμαι μωρό μου μη φύγω εγώ έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα. Πάμε στον Αδωνι για καφέ που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά κυρία εκεί να της φύγει το στρες. Κι όλα μοιάζουν ένα τίποτα και κυκλοφορούν ανύποπτα κι είσαι η λαχτάρα μου ο καφές και τα τσιγάρα μου. Οτι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει σαν μία σκηνή από άλλη ταινία Κι όλος ο κόσμος μωρό μου μπορεί και το ζει έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία. Πάμε στον Αδωνι για καφέ που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά κυρία εκεί να της φύγει το στρες. (Σταμάτης Κραουνάκης - Αλκηστις Πρωτοψάλτη)

Κάποια βραδιά σ' ένα χωριό φτάνει απ' την πόλη η Ζωζώ με φορτηγό, με φορτηγό περαστικό. Κι από την πρώτη τη βραδιά τα παληκάρια στην ουρά κρατούν σφιχτά πέντ' έξι τάλιρα σωστά Ακόμα στο χωριό γελούν με τη Ζωζώ Γιατί ένα βράδυ σκοτεινό την πιάσαν έξω απ' το χωριό της σπάσανε τα δόντια με κλωτσιά της πήραν ρούχα και λεφτά. Ακόμα στο χωριό γελούν με τη Ζωζώ Σε συμβουλεύω για καλό μην κοροϊδεύεις τη νταρντάνα τη Ζωζώ προτού αλλάξω σκηνικό. Και ποιος γυρίζει να τη δει είναι φτωχιά, είναι χαζή κι όμως μπορεί να καταστρέψει ένα παιδί. Ηταν λεβεντιά ο φίλος μας ο γιος του παπά κι αυτή του πήρε τα μυαλά. Κοντά της ένα μαρτύριο η ζωή βρωμιά, κρασί και φυλακή κι αυτός στο τέλος πια θα τρελαθεί θ' αυτοκτονήσει, θα γενεί στην πόλη νταβατζής. Αξίζει η Ζωζώ ό,τι κι αν πεις! (Διονύσης Σαββόπουλος)

#
Διατηρώ αμφιβολίες για 2-3 σημεία: πρέπει να βρω τους παληούς δίσκους για επιβαίωση της υποψίας οτι υπάρχουν δύο εκδοχές για τη Ζωζώ.
#

Για την πολυμπλογκότατη Μαρίνα, που όλο γκρινιάζει (καλά κάνει) για την ζούγκλα της καθημερινότητας και έχει κι ένα μοναδικό παλιατζήδικο, οπωσδήποτε Ξυλούρης. Κόλλησα όμως μεταξύ του πραματευτή και του μπαρμπα-Γιάννη του Μακρυγιάννη, οπότε της αφιερώνω και τα δύο, σαν μικρό ευχαριστώ για το παιχνίδι με τις παληές ελληνικές ταινίες - μελετώντας το θυμάται κανείς πολλά και μαθαίνει περισσότερα (όχι δεν παίζω, διαβάζω μόνο).
##
Το αστεράτο αυτοκίνητό μου το αγόρασα μεταχειρισμένο - ο προηγούμενος ιδιοκτήτης ήταν ο γιος του διάσημου (και μάλλον πλούσιου) Γιουσουρούμ.
##

Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δεν μας τα 'γραψες καλά Δες ο Έλληνας τι κάνει για ν' ανέβει πιο ψηλά Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη πάρε μαύρο γιαταγάνι κι έλα στη ζωή μας πίσω το στραβό να κάμεις ίσο Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δεν μας τα 'γραψες σωστά Το φιλότιμο δε φτάνει για να πάει κανείς μπροστά Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη πάρε μαύρο γιαταγάνι κι έλα στη ζωή μας πίσω το στραβό να κάμεις ίσο (Νίκος Γκάτσος - Σταύρος Ξαρχάκος - Νίκος Ξυλούρης)

Κουβαρίστρες, βελονάκια, ψιλολόγια ένα σωρό πήρα δρόμους και σοκάκια την αγάπη μου να βρω. Σε μια γειτονιά είχα μια αγαπητικιά δέκα χρόνια πάνε τώρα που δεν την ξανάδα πια. Μαντηλάκια, τσιμπιδάκια, πραματιές πολλώ λογιώ τον πλανόδιο θα κάνω ίσως να την ξαναβρώ. Χώρες και χωριά σαν τα έρημα πουλιά θα γυρίζω αχ να φωνάζω την δική μου καταντιά. Μιας αγάπης το χατίρι μ' έκανε τραγουδιστή και ζητιάνο αχ και διαβάτη και φτωχό πραματευτή. Πέστε μου κυρές παντρεμένες γριές και νιες η δική μου αγάπη που 'ναι και χαλάλι οι πραματιές. Ο πραματευτής............ (Κώστας Μουντάκης - Νίκος Ξυλούρης)

Ο nanakos παραπονέθηκε επειδή ο περσινός Αγιος Βασίλης δεν του έφερε το μεγάλο έρωτα κι έτσι του αφιερώνω το θαλασσινό τριφύλι - λίγο βιαστικά είναι η αλήθεια, αφού δεν έτυχε να ξανασυναντηθούμε.
Λοιπόν χαίρω πολύ, Αλόβαρο με λέει μια ψυχή, μην την κακοκαρδίσω και χάσω και το ίσο.
((ο σταθμός πρέπει πρώτα να γίνει γνωστός, να αποκτήσει κύρος για να τον καταδεχτεί ο Αη Βασίλης - πάντα είμαστε ανοιχτά για αφιερώσεις και κάποιοι ήδη τόλμησαν))

Μια φορά στα χίλια χρόνια/ του πελάγου τα τελώνια
μες στα σκοτεινά τα φύκια/ μεσ' τα πράσινα χαλίκια.

Το φυτεύουνε και βγαίνει/ πριν ο ήλιος ανατείλει
το μαγεύουνε και βγαίνει/ το θαλασσινό τριφύλλι.

Το θαλασσινό τριφύλλι/ ποιος θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει/ το θαλασσινό τριφύλλι.

Μια φορά στα χίλια χρόνια/ κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια.
Δε γελάνε μήτε κλαίνε/ μόνο λένε μόνο λένε...

Μια φορά στα χίλια χρόνια/ γίνεται η αγάπη αιώνια.
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη/ η χρονιά να σου πετύχει.

Το θαλασσινό τριφύλλι/ ποιος θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει/ το θαλασσινό τριφύλλι.

(Οδυσέας Ελύτης, Λίνος Κόκοτος, Ρένα Κουμιώτη)

Στο κουρκουμπίνι θα έπρεπε να αφιερώσω κάτι για την ζωγραφική και τα σκίτσα του (είναι πολλά), αλλά τελικά προτίμησα κάτι για τη γλύκα του και... τι πιο γλυκό από το Μέλι της Μελίνας Τανάγρη;
##
Ενα ταψί γαλακτομπούρεκο ίσως, αλλά αυτό δε χαρίζεται ;)
##

Ελα με μέτρο και φόρα,
όπως δε γίνεται πια.
Σκύψε και βάλε με τώρα
στη φωτεινή σου σκιά

Θα σου δώσω και εγώ απ' τη Μελίνα το μέλι
κι ας μη φαίνεται τόσο σπουδαίο αυτό
ομως είναι αλήθεια πως το 'χα για σένα
χρόνια τώρα κρυμμένο, σε βάζο κλειστό.

Ελα σα να 'ρθε η ώρα,
σα να 'ναι αυτή τη στιγμή.
Τώρα που πέρασε η μπόρα,
κάτι καλό θα φανεί.

Ελα με μέτρο και φόρα
μεσ' των καιρών τη βουή.
Πέρνα και πάρε με τώρα
πάμε στο τέρμα μαζί.

Θα σου δώσω και εγώ απ' τη Μελίνα το μέλι
κι ας μη φαίνεται τόσο σπουδαίο αυτό
ομως είναι αλήθεια πως το 'χα για σένα
χρόνια τώρα κρυμμένο, σε βάζο κλειστό.

Για τη γιατρίνα, κατά κόσμον Pegasus. Αν το ακορντεόν της φέρνει χαμόγελα , ο τραμπαρίφας πρέπει να την κάνει να χορεύει - προετοιμασία για Ελλάδα λέμε!

Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα
βάλε τη διπλή ταρίφα.
Φουλαριστός τράβα ντουγρού
στη λεωφόρο του Συγγρού.
Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα
κι εγώ ποτέ χατήρι δεν του χάλασα.

Ολη μέρα εργασία
κούραση κι ορθοστασία
κι από τη ζέστη βρε ζημιά
να σου 'ρχεται λιγοθυμιά.
Απόψε που την έβγαλα τη μπέμπελη
γουστάρω νύχτα δροσερή και ρέμπελη.

Στα θαλασσινά μπαράκια
μπίρες και καλαμαράκια,
κιθάρες, ντέφια και βιολιά
και ξάπλες στην ακρογιαλιά.
Απόψε που υπάρχουνε τα τάληρα
ρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάληρα.

(Αλέκος Σακελάριος, Μιχάλης Σογιούλ, Νίκος Γούναρης
το προτιμώ στα Αρχοντορεμπέτικα με τη Βίκυ Μοσχολιού)

Για την φίλη μου Τατιάνα, που για την ώρα δουλεύει με κάτι εξοντωτικά ωράρια - έχετε ξανακούσει 10ήμερο 24/7 standby ΣΥΝ πρωινό οκτάωρο; Με γειά την Πάφλα!

Σου 'φερνα στρείδια απ' το ασπρονήσι, σου 'φτιαχνα τσάι γιασεμιού,
Μα 'σένα σ' είχαν συνηθίσει σε φασολάδες και τουρλού.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τονε ψάχνω εδώ και μια ζωή.

Πρόσεχες πάντα στα πλακάκια κάθε σκουπίδι και λεκέ,
κι είχα στο βάζο λουλουδάκια, που δεν τα πρόσεξες ποτέ.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τονε ψάχνω εδώ και μια ζωή.

Μια ευκαιρία τελευταία, που είχε απομείνει πια για μας,
κι αυτή την έχασες μοιραία, για να μη χάσεις ένα ματς.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τονε ψάχνω εδώ και μια ζωή.

Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια, ο πρίγκηπάς μου θα είναι εκεί,
θα φοράει τη δικιά σου κολώνια και θα φιλάει όπως φιλάς εσύ.

(Μαριανίνα Κριεζή - Λάκης Παπαδόπουλος - Αρλέτα)

Για τον νέο Ευκλείδη, που ταπεινά αυτοαποκαλείται Estarian, ήθελα να αφιερώσω είτε κάτι για την Πάτρα είτε για τη λόξα των χαμένων μαθηματικών. Προτίμησα το δεύτερο, μπας και μου απαντήσει στις απορίες που έχω θέσει στο χαμενομαθηματικομπλόγκ :)
Λοιπόν...

• φτούκα προ: είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς
  
• κάπα ρό: δυο και δυο/ κι άλλα δυο/ και δυο κι οχτώ δεκάξι/ πρέπει να τη σακουλευτείς/ τη μόρτικια τη φτιάξη
  
• περάσατε πανηγυρικά με Λουκιανό Κηλαηδόνη και δέκα (μείον πέντε αλλά όχι δις) ή αλλιώς "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας".

Δέκα μείον πέντε μείον πέντε
έξι διά δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοκτώ.

Σύνολον δεκάξι
μάλλον είν' εντάξει.
Ωρα να πάω και να κοιμηθώ

Αν κοιμηθώ νωρίς/ θα σηκωθώ νωρίς/ θα ξεκινήσω νωρίς/ και θα παρκάρω νωρίς.
Αν κοιμηθώ αργά/ θα σηκωθώ αργά/ κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά.

Εχουμε και λέμε μείον πέντε
έξι δια δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοκτώ.

Σύνολο δεκάξι
μάλλον είν' εντάξει.
Αστα και σπίτι θα τα ξαναδώ.

Αν κοιμηθώ νωρίς/ θα σηκωθώ νωρίς/ θα ξεκινήσω νωρίς/ και θα παρκάρω νωρίς.
Αν κοιμηθώ αργά/ θα σηκωθώ αργά/ κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά.

Δέκα μείον πέντε μείον πέντε
έξι διά δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοκτώ.

Σύνολο δεκάξι
μάλλον είν' εντάξει
Ωρα να πέσω και να κοιμηθώ.

Αν κοιμηθώ νωρίς/ θα σηκωθώ νωρίς/ θα ξεκινήσω νωρίς/ και θα παρκάρω νωρίς.
Αν κοιμηθώ αργά/ θα σηκωθώ αργά/ κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά.

Λέγαμε λοιπόν πως μείον πέντε
έξι διά δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοχτώ.

Κι όμως κατά βάθος,
κάπου υπάρχει λάθος
κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο.


(Σαν κερασάκι στην τούρτα, αγνώστου προελεύσεως μαντινάδα, προς περαιτέρω ανάλυση:
Μηδέν του κόσμου άπαντα,
μηδέν του ανθρώπου ο βίος,
απ' το μηδέν ως το μηδέν
παλεύουμε αιωνίως)

Η Θεοδώρα είναι κάπως μελαγχολική και πρέπει να ανέβουν λίγο τα αίματα.
Δεσποσύνη, για ρίξτε μια στροφή με το άΖμα που ακολουθεί κι αν όχι, ονειρευτείτε - το αφεντικό τρελλάθηκε και το μαγαζί κερνάει μυκονιάτικα βράδυα!
((Το κομμάτι, κατ'εμέ, συνοδεύεται από κάτισανουίσκυαλλάμάλλονμπόμπαείναι))

Αντί να πάρω την ζωή μου επί πόνου
φεύγω σουλάτσο στα μελτέμια της Μυκόνου
κι αντί να ζω με υποσχέσεις σου επίσημες
φεύγω για νύχτες που δεν είναι κατοικήσιμες
κι αντί να ψάχνομαι και να ζητώ αντίποινα
φεύγω για βράδυα μυκονιάτικα επικίνδυνα.

Εγώ στους ανεμόμυλους
με άνεμους παλιόφιλους
και μια καρδιά που βιάζεται να ζήσει.
Κι εσύ στη σοβαρότητα
να κλαις που η ανθρωπότητα
το έβαλε σκοπό ν’ αυτοκτονήσει.

Αντί να κάθομ' ό,τι λες να μεταφράζω
στείλε τα γράμματά σου αλλού δε σε διαβάζω
κι αντί να ζω με υποσχέσεις σου επίσημες
φεύγω για νύχτες που δεν είναι κατοικήσιμες
κι αντί να ψάχνομαι και να ζητώ αντίποινα
φεύγω για βράδυα μυκονιάτικα επικίνδυνα.

Εγώ στους ανεμόμυλους
με άνεμους παλιόφιλους
και μια καρδιά που βιάζεται να ζήσει.
Κι εσύ στη σοβαρότητα
να κλαις που η ανθρωπότητα
το έβαλε σκοπό ν’ αυτοκτονήσει.

(Φίλιππος Γράψας - Μάριος Τόκας - Κατερίνα Κούκα)

Για την παραζαλισμένη jojo αρχικά σκέφτηκα κάτι σε διακοπές ή κάτι για τη Θεσσαλονίκη αλλά έχω επηρρεαστεί πολύ από την ευαισθησία που έκρυβαν τα μάτια της φωτογραφίας της (ελληνιστί: έπαθα πλάκα). Οσοι είχατε την τύχη να δείτε την προηγούμενη φωτογραφία καταλαβαίνετε, άσχετα βεβαίως αν ήταν δική της, κάτι που δεν μπορώ να ξέρω.
Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου βεβαίως βεβαίως (κατά σύμπτωση το άκουγα πριν λίγο στο ραδιόφωνο).

Για τα δυο της μάτια τα γαλάζια
που 'ναι όλο χάδι κι όλο νάζια
κάθε μου αγάπη έδιωξα παλιά
και γυρνώ μεσ' στα κρασοπουλιά.

Τι κι αν με ψευτιές με ξεγελούνε;
Τι κι αν άλλους μ' έρωτα κοιτούνε;
Δεν μπορώ στιγμή εγώ να τ' αρνηθώ
κι άλλα μάτια να ερωτευτώ.

Είμ' ερωτευμένος με τα μάτια σου
στο 'χα πει και πάντα θα στο λέω
κι αν τα χάσω μπρος στα σκαλοπάτια σου
νύχτες αξημέρωτες θα κλαίω.

Μπορώ να γίνω και φονιάς
κι ας γελά μαζί μου ο ντουνιάς.
Είμ' ερωτευμένος με τα μάτια σου
στο 'χα πει και πάντα θα στο λέω.

Σα να έχουν έρθει απ' τα ουράνια
και κοιτούν με τόση περηφάνια
τα ματάκια αυτά π' ανάβουνε φωτιές
και που λέν' του κόσμου τις ψευτιές.

Μπρος τους χαμηλώνουνε τ' αστέρια
κι έρχονται οι βλάμηδες στα χέρια.
Μάτια που όποιος τα 'δε μόνο μια βραδιά
έπαθε ζημιά μες στην καρδιά.

(Κώστας Κοφινιώτης - Γιάννης Βέλλας - Ελευθερία Αρβανιτάκη)

Για το μπαρμπουνάκι, γνωστότερη σαν KV (Al Dente), μια σούπερ σπέσιαλ αφιέρωση, ειδικά για τις ακαδημαϊκές της εμπειρίες και το σεβασμό που αυτές απαιτούν: Η Μαίρη του Χάρυ Κλυν (χαμογελάτε, κάνει τους άλλους ν' ανησυχούν).

Κάποτε είχα γνωρίσει μια Μαίρη/ που είχε δυο μάτια γλυκά φωτεινά.
Μαζί περπατούσαμε χέρι με χέρι/ και αγαπηθήκαμε στα σκοτεινά.

Φοβόταν η Μαίρη μην έρθει ο παππούς της/ και μη μας τσακώσει σε κάποια γωνιά
και είπα κ' εγώ λες να έρθει ο πού***/ κρυφά να μας στήσει καμιά παγανιά;

Πίσω απ' τις λεύκες και τις ακακίες/ της είπα "για σένα η καρδιά μου πονά"
κι εκείνη μου είπε "μη λες μαλ***, τα ίδια έχεις πει και σε άλλες ξανά".

Της είπα λοιπόν πως δεν είμαι της πλάκας/ για μένα πεθαίνουν γυναίκες πολλές
μπορεί να με λεν μα δεν είμαι μαλ***/ και δεν τις ανέχομαι τις προσβολές.

Θα φύγω μου είπε αφού δε σ' αρέσω/ κατάλαβα πλέον πως δε μ' αγαπάς.
Και τότε της είπα κι εγώ να σε χέ**/ αφού την αγάπη μου δεν εκτιμάς.

Δε θέλω να φύγεις από την αυλή μου/ τα όσα μου κάνεις θα βγούνε ξινά
μ' αν πάλι μου φύγεις κι εγώ στο κα*** μου/ μιαν άλλη στη θέση σου θα βρω ξανά.

Να φύγεις λοιπόν δεν κρατάω κακία/ μονάχος τα βράδια μου θα ξαγρυπνώ
θα παίζω άμα λάχει και μια μαλ***/ τον πόνο μου έτσι κι εγώ να ξεχνώ.

Θα γράφω τραγούδια για να βρω τη λύση/ πολύ πικραμένα μελαγχολικά
γιατί ο μαλ*** αν σ' είχα γα***/ ποτέ δε θα μου 'φευγες οριστικά.

Τέτοια τραγούδια δε γράφω για άλλες/ γιατί ίσως θα πρέπει να λογοκριθούνε
κι αν δεν τα περάσουν αυτές οι κουφ***/ από το ραδιόφωνο δε θ' ακουστούνε.

Ενα τραγούδι έχω γράψει όλο κι όλο/ το μόνο που μες την καρδιά μου γυρνά.
Μήπως θα πρέπει να δώσω και κό***/ στη λογοκρισία που δε το περνά;

Βαρέθηκα απ' όλους ν' ακούω τα ίδια/ πως τέτοια τραγούδια δεν είναι σεμνά
και όμως μας έχουνε πρήξει τ' αρχ***/ από το ραδιόφωνο καθημερινά.

Για τον τσέλιγκα και τη cyber-στάνη του (για περάστε, μόνος μου θα βγάλω το πρόγραμμα;) κάτι πολύ σχετικό με τη ντισκοτέκ Dorian Gray της Βουλιαγμένης, γύρω στα 1988. Ο τίτλος κλεμμένος επίτηδες, από το δικό του μήνυμα.
Ολα τα μωρά στην πίστα!!

Star Academy - Paris Latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Bandolero rock, Bandolero choc, Bandolero rock, Bandolero choc, Joséphine blanche, robe rouge et noire Danse avec le reflet du miroir Arrivé direct from Mexico Don Diego de las Vegas Z comme Zorro Ca se bouscule dans les couloirs, Les poseurs, les voyeurs, Tous ceux qui aiment s'faire voir Tout le monde est là, Même ceux qu'on attend pas la playmate du mois, Miss Cha Cha Cha Oh Miss Cha Cha Cha Miss Cha Cha Cha Miss Cha Cha Cha Que linda esta Au milieu de tout ça, il y a nous, il y a moi Et [don't forget me, I'm doctor B... ] Verre sur verre de Cuba libre [Don't forget me, I'm doctor B... ] Verre sur verre de Cuba libre [Doctor B... that's me] Yes Yes show You don't stop Come on come on, Let's see rock rock Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Bandolero rock, Bandolero choc, Bandolero rock, Bandolero choc, Joséphine blanche, robe rouge et noire Amoureuse folle du reflet dans le miroir Reparti direct to Mexico Don Diego de la Vegas Sa cape son bandeau Plus personne dans les couloirs, les poseurs, Les voyeurs sont allés se faire voir Odeur de tabac, de cendriers froids Les parfums Sucrés de Miss Cha Cha Cha Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Bandolero rock, Bandolero choc, Bandolero rock, Bandolero choc,

Queen - Another one bites the dust Steve walks warily down the street, With the brim pulled way down low Ain’t no sound but the sound of his feet, Machine guns ready to go Are you ready, are you ready for this Are you hanging on the edge of your seat Out of the doorway the bullets rip To the sound of the beat Another one bites the dust Another one bites the dust And another one gone, and another one gone Another one bites the dust Hey, I’m gonna get you too Another one bites the dust How do you think I'm going to get along, Without you, when you’re gone You took me for everything that I had, And kicked me out on my own Are you happy, are you satisfied How long can you stand the heat Out of the doorway the bullets rip To the sound of the beat Another one bites the dust Another one bites the dust And another one gone, and another one gone Another one bites the dust Hey, I'm gonna get you too Another one bites the dust Another one bites the dust Another one bites the dust Another one bites the dust Another one bites the dust There are plenty of ways you can hurt a man And bring him to the ground You can beat him You can cheat him You can treat him bad and leave him When he's down But I’m ready, yes I'm ready for you I’m standing on my own two feet Out of the doorway the bullets rip Repeating the sound of the beat

Για τη ροδιά είχα αρκετές επιλογές (πολυγραφότατη και ανοιχτό βιβλίο!) και... λίγο επειδή δυσκολεύτηκα να διαλέξω, λίγο επειδή είναι και ζωγράφος, ο σταθμός αφιερώνει δυο κομμάτια - ένα για τις αναμνήσεις της κι ένα για τη ροδιά της (αγαπημένο δέντρο - είχα φυτέψει μικρός ένα και παρότι δεν το πολυφροντίζω τελευταία, αυτό δεν έπαψε να μου χαρίζει ένα σωρό ρόδια, σε αντίθεση με μια φυστικά που μου το κράτησε).

Στον κήπο μεγαλώνει μια ροδιά παίζουν γελάνε τα παιδιά στη γειτονιά στο μώλο δένουν τα καράβια και παν στον καφενέ τα βράδια οι γέροι και τα παλικάρια κι ακούς φωνές βρισιές και ζάρια Πάνε κι έρχονται οι γλάροι, λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι. Φύλαγε άγιε τα παιδιά μας, να 'ναι μεγάλη σου η χάρη. Στον κήπο μεγαλώνει η ροδιά κλαίνε γελάνε τα παιδιά στη γειτονιά και πέρα η θάλασσα απλώνει σαν καταγάλανο σεντόνι την αγναντεύουν οι κυράδες και τα κορίτσια απ' το μπαλκόνι. Πάνε κι έρχονται οι γλάροι, λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι. Φύλαγε άγιε τα παιδιά μας, να 'ναι μεγάλη σου η χάρη. (Γιώργος Θέμελης - Δημήτρης Ξαπλαντέρης - Γιώργος Νταλάρας)

Τα πιο ωραία λαϊκά/ σε σπίτια με μωσαϊκά/ τα είχαμε χορέψει. Γαλάζιο γύψο η οροφή/ και τα τακούνια μου καρφί/ κι από την πρώτη την στροφή/ το στόμα εγώ το 'χα λατρέψει. Κορίτσια αγόρια σ' ένα χωλ/ και τα φιστίκια μες το μπολ/ κι οι γέροι στη βεράντα. Με το ρυθμό της μουσικής/ και με μπλου-τζην Αμερικής/ μια εφηβεία επιεικής/ που γίνεται σαράντα. Δε γυρνάνε λέμε πίσω ποτέ τα καλά παιδιά σ’ εκείνα τα χρόνια έρωτά μου τώρα πληγωμένε μου αητέ στάχυα είμαστε στου χρόνου τ’ αλώνια. Ελα μην κλαις, μη μου κλαις σε γιάτρεψα λύπες και αγάπες παλιές ανάτρεψα. Ελα μην κλαις, μη μου κλαις στ’ ορκίζομαι για παραισθήσεις καλές φημίζομαι. Τα πιο ωραία λαϊκά/ σε σπίτια με μωσαϊκά/ τα είχαμε χορέψει. Γαλάζιο γύψο η οροφή/ και τα τακούνια μου καρφί/ χωρίς επιστροφή. Τις πιο ωραίες Κυριακές/ με λεμονάδες σπιτικές/ τις είχαμε δροσίσει. Με το Δομάζο αρχηγό/ και το Σιδέρη κυνηγό/ γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ/ με χωρισμό σ’ είχα φοβίσει. Μετά μας πήγε Αριστερά/ το περιβόλι κι η χαρά/ και πήραμε το Βήμα. Στο πρώτο υπόγειο του Κουν/ και στην Επίδαυρο που ακούν/ Θεούς κι ανθρώπους να νικούν/ τα πάθη και το χρήμα. (Λίνα Νικολακοπούλου - Σταμάτης Κραουνάκης - Αλκηστις Πρωτοψάλτη)

Ζείν επικινδύνως και αφιερωμένο εξαιρετικά στο περιγλώσσιο (Τέττιξ, Αυτόχθων), με αφορμή το πανέξυπνο και πονηρό πόνημα "Πολυτονιάται".
Το βρήκα στο www.stixoi.info και βεβαίως είναι ευθέως ανταγωνιστικό του εν λόγω πονήματος ;-)

##
Είναι μια παραλλαγή του "Μια βραδυά στο λούκι", των Κατσιμιχαίων, το οποίο και παραθέτω για σύγκριση.
##

Οψές απού 'πινα ρακές με κάποιο σύντεκνό μου γαέρνω, θωρώ πίσω μου δυο μάθια, δυο ματάκια γιαγέρνω στο δικό μου "Σηφάκη, είν' ομορφούλα!" "Κι αμ' ίντα;" μ' αποκραίνει κι ετσά αρχίσαν ούλα Τότες εγώ εξάμωσα για να τη μαγνητίξω τέθοια 'ναι χούγια ζόρικα που κάμουν στη Σητεία μα το Θεό σας λέγω, δε κάμαμε χαΐρι δε μου 'δινε καμία, διάλε τη σημασία Οπως καλά γροικάτε το κιαολιάς δε με φελούσε αλλά εγώ ξακλούθαγα να τη θωρώ του κάκου ο σύντεκνος μουρμούραγε: "Μανούσο, σου μιλάω Για πες μου ίντ' απόκαμες;" "Πράμα" του απαντάω Σε μια στιγμή τα μάθια τζη στραφαίναν πέρα δώθε και τα δικά μου απάντηξαν σαν κάτι να ζητούσε ταράχτηκα κι εθάρρουνα: "Θε μου, εμένανε ξανοίγει" όμως εκείνη ζήτουνε να πάει ν' αποπατήσει Διάλε, τσ' αποθαμένους τζη και θα με κουζουλάνει για λόγου τζη απολείπομαι κι αυτή δε το κατέει Οφου, αεράκι να 'μουνα, καπνός από 'να μπάφο στο μπέτη τζη να χώνουμαι κι εκείνη ας μη με θέλει Διάλε, τσ' απολιμάρες τζη και θα με κουζουλάνει κατάρα απού τηνε θωρεί κι απού τηνε γυρεύει μ' ανάθεμά ντον πιότερο απού τηνε βατεύει κι απλώνει τζι χερούκλες του, τον πούστη θα τον σφάξω... Ελα, έλα, τον πούστη θα τον σφάξω

Προχτές εκεί που τα 'πινα με κάποιο κολλητό μου κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια γυρίζω στον δικό μου, ο τύπος μου, Νικόλα και μένα, μ' απαντάει, και εκεί αρχίσαν όλα Εγώ αυτοσυγκεντρώθηκα για να την μαγνητίσω αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία αλήθεια σας το λέω, απότυχα τελείως δε μου 'δινε καμία, μα καμία σημασία. Οπως καταλαβαίνετε δε μ' έπαιρνε καθόλου αλλά εξακολούθησα ερήμην να κοιτάω ο φίλος μου εγκρίνιαζε, βρε Χάρη, σου μιλάω για πες μου, σε κοιτάει; καθόλου τ' απαντάω Σε μια στιγμή το βλέμα της πλανήθηκε στο χώρο κι απάνω μου σταμάτησε σαν κάτι να ζητούσε ταράχτηκα και σκέφτηκα, Θεέ μου, εμένανε κοιτάει όμως εκείνη κοίταγε να βρει τον σερβιτόρο Βοήθεια, Χριστανοί, κοντεύω να φλιπάρω εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει αχ, να 'μουνα αεράκι, καπνός από τσιγάρο στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει Βοήθεια, Χριστανοί, κοντεύω να φλιπάρω ζηλεύω όποιον της μιλά και όποιον την κοιτάει μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π' αγαπάει σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει

((Αφιερώνει η Avanti στην αφεντομουτσουνάρα μας, την οποία "ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε" - πω πω τι μου θυμίζεις τώρα. Μπαη δε γουέη, Νταλάρας αλλά σε ποιό δίσκο;))

Στον Alombar και στις "αφιερώσεις" του

Είν' αρρώστια τα τραγούδια
(Ξαρχάκος Σταύρος/Ελευθερίου Μάνος)

Ειν' αρρώστια τα τραγούδια π' αγαπάς να λέω
αναμμένο καρβουνάκι που κρατώ και κλαίω

Είν' αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν' αρρώστια που δε γίνεται καλά

Αφορμές μου δίνεις πάντα και σκοπούς ν' αρχίζω
μα για ξένες υποσχέσεις που μιλούν στραγγίζω

Είν' αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν' αρρώστια που δε γίνεται καλά

Σαν το σπίρτο που έχει πέσει στο ξερό χορτάρι
είν' εκείνα τα τραγούδια που μας έχουν πάρει

Είν' αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν' αρρώστια που δε γίνεται καλά

Για τον κύριο Γεώργιο Χοιροβοσκό, ήθελα κάτι παραδοσιακό και ταυτόχρονα "διαφορετικό". Είχα διαβάσει (και ακούσει) εκείνο το "Τα τραγουδάκια μου πουλώ" και, λίγο το κανονάκι, λίγο το λαούτο, επηρρεάστηκα (καλά φταίνε και οι Περάμιοι-Κυζηκινοί για την επήρρεια). Κάποια στιγμή σκέφτηκα το Μιχάλη Βιολάρη και λέω "εδώ είμαστε"¨. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω!
Για να μην πολυλογώ, πέρασα το Δελφινοκόριτσο και τη Στέλλα, για να καταλήξω αφιερώνοντας αυτό που μου είχε κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση όταν το πρωτάκουσα: τα Ριάλια.

Αν είσαι κι αν δεν είσαι του δήμαρχου παιδί
του δήμαρχου παιδί
εγώ θα σε φιλήσω κι ας κάμω φυλακή
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

Εσύ 'σαι ο καθρέφτης, το καθαρόν γιαλίν
το καθαρόν γιαλίν
που φέγγει στην Ευρώπην και στην Ανατολήν
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

Ιντα τραγούδιν να σου πω, μάνα μου να σ’ αρέσει
μάνα μου να σ’ αρέσει
που έχεις αγγελικόν κορμί και δαχτυλίδιν μέση
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

Στην σκάλα που ξεβαίνεις, να ξέβαινα κι εγώ
να ξέβαινα κι εγώ
και εις κάθε σκαλοπάτιν να σε γλυκοφιλώ
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

(Η απόδοση της προφοράς δεν είναι και εντελώς πετυχημένη)

Μια οργισμένη ξανθιά όπως το Βατραχοκόριτσο νομίζω οτι αξίζει έναν οργισμένο ύμνο του Charlie Daniels (σαν να την ακούω να κάνει τον Johnny).
Από τα πολυαγαπημένα μου - ακούγεται σε υψηλές εντάσεις και αστράφτει!!

The devil went down to Georgia
he was looking for a soul to steal
he was in a bind
'cause he was way behind
and he was willing to make a deal.

When he came upon this young man
sawin' on a fiddle and playin' it hot
and the devil jumped
up on a hickory stump
and said "boy let me tell you what"

"I guess you didn't know it
but I'm a fiddle player too
and if you care
to take a dare
I'll make a bet with you"

"Now you play a pretty good fiddle, boy
but give the devil his due
I'll bet a fiddle of gold
against your soul
'cause I think I'm better than you".

The boy said "my name's Johnny
and it might be a sin
but I'll take your bet
and you're gonna regret
'cause I'm the best there's ever been".

Johnny rosin up your bow and play your fiddle hard
cause hell's broke loose in Georgia and the devil deals the cards.
And if you win you get this shiny fiddle made of gold
but if you lose the devil gets your soul.

The devil opened up his case
and he said "I'll start this show"
and fire flew from his fingertips
as he rosined up his bow.

Then he pulled the bow across the strings
and it made an evil hiss
and a band of demons joined in
and it sounded something like this...

(βιολιά - και σόλο και ορχήστρα)

When the devil finished,
Johnny said "well you're pretty good old son
just sit right in that chair right there
and let me show you how it's done".

He played Fire on the Mountain, run boys, run
The devil's in the House of the Rising Sun
Chicken in a bread pan picken' out dough
Granny does your dog bite, no child, no.

(βιολιά - και σόλο και ορχήστρα)

The devil bowed his head
because he knew that he'd been beat
and he laid that golden fiddle
on the ground at Johnny's feet.

Johnny said "Devil just come on back
if you ever wanna try again
I done told you once you son of a bitch
I'm the best there's ever been".

And he played Fire on the Mountain run boys, run
The devil's in the House of the Rising Sun
Chicken in a bread pan picken' out dough
Granny does your dog bite no child, no.

(βιολιά - και σόλο και ορχήστρα)