Αφιερωμένο εξαιρετικά

(Γράφει και αφιερώνει ο Πάνος)

Τα τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου δεν είναι στις προτιμήσεις μου. Υπάρχει όμως (τουλάχιστον) ένα – που το πάω με χίλια. Το έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης (δίσκος: Πολιτεία Γ’) τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς - και δεύτερη φωνή η Δήμητρα Γαλάνη. Το αφιερώνω στα συμπαθή κι αγαπημένα φαντάσματα του παρελθόντος - που μας συναντούν και υπονοούν πως θέλουν για λίγο την προσοχή μας, γιατί κάπου θέλουν να πουν τον πόνο τους κι αυτά…

Αχ, έλα κι άναψε το φως

Εδώ θα δέσω τ' όνειρο στην έρημο, στον Άδη
Με τη βροχή την πόρτα σου δεν μπόρεσα να βρω
Εδώ θα πέσει τ' άστρο μου στου κόσμου το πηγάδι
χωρίς φιλί κοιμήθηκα στην άκρη στο γκρεμό

Αχ, έλα κι άναψε το φως, τα χρόνια να μοιράσω
και μείνε στο παράθυρο να διώχνεις τα παλιά
Έλα και τράβα τη σκεπή, να φύγω, να πετάξω

Στη νύχτα και στο χάλασμα θα ρίξω το κλειδί μου
και με κουρέλι κόκκινο θα δέσω το φτερό
Εκείνα που 'χα να σου πω, τα παίρνω όλα μαζί μου
στο χώμα της δικής μου αυλής μην ψάξεις για νερό

Αχ, έλα κι άναψε το φως...