Αφιερωμένο εξαιρετικά

Ως γνωστόν, με τον Μπρους πρέπει κανείς να παίρνει τις προφυλάξεις του - ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί αν σε πιάσει στο πληκτρολόγιό του, άσε που δεν έχω διαβάσει όλη τη μπλογκογραφή του. Ετσι, χρειάστηκε λίγη σκέψη.
Αρχικά πέρασα από το "Νιάου βρε γατούλα" της Βουγιουκλάκη (κατά το "γιατί το είπατε μπανάνες; επειδή δεν έχει καμμία μπανάνα"), αλλά κάτι δεν κόλλαγε.
Μετά , μετά σκέφτηκα το Last Tango των Esperanto αλλά, επειδή το χορέψαμε στο γαμήλιο γλέντι μας, είπα να μην το χαλαλίσω για κάποιον άγνωστο.
Μετά μου ήρθε η φλασιά και κατέληξα στον παρακάτω ύμνο από το Σάκη Μπουλά, που νομίζω του πάει γάντι.


Από μικρός φαινόμουνα
τι σόι μαλαπέρδας θα γινόμουνα.
Διάλεξα λοιπόν ένα κουκλί για ταίρι μου.
Δεν έκοβα καλύτερα το χέρι μου...

Συνθετικό μου βγήκε κι όχι μάλλινο
και δάκρυζε το μάτι της το γυάλινο
και χαχα χουχα χεχεχε και χούχαχα
φλερτάρει με το φίλο μου το μπούχαχα.

Κατάντησε το ειδύλλιο περίπτερο
και ήλπιζα σε τίποτα καλύτερο.
Με πήρε και με σήκωσε.
Δεν ξέρω ποιος καλός θεός με γλίτωσε.

Και επιτέλους μ' άφησε
μ' αφού πρώτα τελείως με γονάτισε.
Παράπονο παράπονο παράπονο
με πνίγει για τον κόσμο σας τον άπονο.

Σας πλήρωσα μα πάλι δε μετανοώ
παρόλο που στιγμές στιγμές παρανοώ.
Με θέλατε μπαλάκι πάντα δίπλα σας
θα τα 'χάνε κι ο Ρότσα με την τρίπλα σας.

Μονόλογο μονόλογο διάλογο
κομπάρσοι σε ένα θέατρο παράλογο
μπορεί να προσπεράσατε
ποτέ σας όμως δεν με ξεπεράσατε.

Με τις ουρές στα σκέλια σας
τρεχάτε να μαζέψτε τα κουρέλια σας
μπορεί να παραφρόνησα
μα πρώτα πριν το πάθω σας ξεφώνησα!