Αφιερωμένο εξαιρετικά

Πόρτο Ρίκο για την... Πειραιώτισα (άρα ντερμπεντέρισα) raffinata :)
Ταλαντεύτηκα με κάποια ρεμπέτικα, αλλά διάλεξα το Πόρτο Ρίκο επειδή έχει πολλά κοινά με το Πόρτο Λεόνε. Το σκεπτικό της αφιέρωσης πάντως βρίσκεται στο "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη/ στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι,
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε/ παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε/ στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου
"Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας/ πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του".

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά/ κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του 'παν, κι ύστερα/ έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη.

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες/ ημερολόγια καίει και πτυχία.
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό/ για της ζωής του την σκηνοθεσία.

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, Σάουθ Αφρικα/ στο Αμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του/ σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη.

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα/ και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα/ λες και έψαχνε το φως μεσ' στην ξεφτίλα.

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο/ άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του.
Τ' αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε/ τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του.

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε/ δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη/ την κόλαση και τον παράδεισό του.

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο/ και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο/ κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".

Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια/ Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο...
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα/ αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο.

Οσο για μένα είμαι πάντα εδώ/ με τον ματιών σας τη φωτιά σημαία
είν' όμορφα απόψε που ανταμώσαμε/ μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα.

(Αλκης Αλκαίος - Σταμάτης Μεσημέρης - Βασίλης Παπακωνσταντίνου)