Αφιερωμένο εξαιρετικά

Για τον Πάνο, το τραγουδάκι των "Χαΐνηδων":

Μεσ' το δικό μας τον καφενέ
καυγάδες, γέλια, κρασί και ζάλη
εδώ πεθαίνουν έρωτες μεγάλοι,
κι εμείς τους κάνουμε τραγούδι κι αμανέ
άχ ουρανέ
πες μου το ναί
κι έλα κι απόψε στό δικό μας καφενέ.

Μεσ' το δικό μας τον καφενέ
κουμάντο πάντα κάνανε άλλοι
κι όσοι δε σκύψανε ποτέ κεφάλι
ακριβοπλήρωσαν μιά στάλα λευτεριά,
χίλια φλουριά,
μιά δοξαριά,
παίξε λυράρη μηπως βρώ παρηγοριά.

Άχ ο δικός μας ο καφενές
είναι μιά μάνα πού τη μαλώνω
μα τήνε νιώθω όσο μεγαλώνω
κι' άς μ'αποδιώχνει σαν το ξένο άμα γυρνώ
κι όταν πονώ ,
το δειλινό,
νιώθω πιό μόνος κι απ' τ' αγρίμι στό βουνό.

Μεσ' το δικό μας τον καφενέ
από τη σκόνη, σα θα χορέψεις
που 'ναι γεμάτη όνειρα και σκέψεις,
θα βάλω λίγη στην αρχαία μας πληγή
πατώ τη γη,
αίμα να βγεί,
πού θα με πάρει μιά θλιμένη χαραυγή.


Ηλίας