Δευτέρα, Ιανουαρίου 02, 2006

 

Η Ροδιά αφιερώνει: Το Μπαρ

Η πολυπράγμων και πολυμπλογκότατη Ροδιά (τραγουδίστρια ή ζωγράφος;) αφιερώνει εξαιρετικά μια δική της δημιουργία. Ο σταθμός την έλαβε τραγουδιστά, μεταδίδει όμως τους στίχους μόνο. Αν η δημιουργός και αοιδός το ζητήσει, μπορούμε να το βάλουμε και σε μουπουθρη.
Στο μεταξύ το γλεντάμε όπως αρμόζει ;)
(μην συγχέετε τον Αλομπαρ με τους πρωταγωνιστές του εν λόγω άσματος περικαλώ)

ΤΟ ΜΠΑΡ (οργισμένο άσμα)

Σε τρακάρισα στο μπαρ
αγκαλιά με τον κουμπάρ’
πίνατε ουΐσκι
Σαν τα πίναμε μαζί
με κοιτούσες σα χαζή
κι είπα «τι μου βρίσκει»

Τό ’χω κόψει το ποτό
και των μπαρ το συρφετό
μήπως και γλυτώσω
Μια τυχαία χαζομάρ’
να περάσω απ’ το μπαρ
μ’ έκανε να λιώσω

Παραγγέλνω δυο διπλά
τον κουμπάρο τον ξαπλά-
τον πετάω κάτω
Σου αρπάζω το μαλλί
«σε γουστάρω βρε τρελλή»
λέω κι άσπρο πάτο

Αγκαζέ και λακριντί
πάμε αντάμα στο παχνί
για γερό παιχνίδι
Εσύ θέλεις σεσουάρ
μα κολλά το φερμουάρ
πάει τό ’να αρχίδι

Σκούζω φέρνεις το εκατό
«θα το κόψω το ποτό»
όρκο ξανακάνω
Οταν ξαναβλέπω μπαρ
και θυμάμαι τον κουμπάρ’
το πουλί μου πιάνω

ΑουουουουουΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Comments:
Merci για την ανάρτηση και Καλημερουδια!:-)
Η γνώμη μου είναι πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει καλλιτέχνες, αρκεί να αποβάλλουμε το φόβο που μας συγκρατεί, ώστε να εκφραστούμε. Περισσότερα θα τοποθετήσω εν καιρώ εις το εμόν μπλόγκιον...
Οπότε, αγαπητέ Αλομπάρ, μη διερωτάσθε.. απλώς έχω πάψει να φοβαμαι. :-)
 
..ή.. προσπαθώ να πάψω...
 
Αν είχαμε όλοι το ταλέντο της έκφρασης, οι τέχνες δεν θα είχαν νόημα :)

Η προσπάθεια κατανίκησης του φόβου είναι συχνά η κινητήριος δύναμη - όπως και ο ίδιος ο φόβος, αν δεν κάνω λάθος.
 
Δεν πιστεύω πως υπάχουν "χαρίσματα" και οι τέχνες -με πεζό ή κεφαλαίο ταυ- ανήκουν στον καθένα, ως δημιουργό ή απολαμβάνοντα αυτές. Νιώθω ότι υπάρχουν στο ανθρώπινο πλάσμα ικανότητες έκφρασης με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά του τις έχουν αποστερήσει οι διάφορες "διδαχές" ανά τους αιώνες.
Το ζητουμενο είναι να αφήνονται οι άνθρωποι να εκφράζονται με κάθε τρόπο εκτός απο τη βία, ίσως αυτό να είναι ο μόνος δρόμος ενάντια στη βία και την καταπίεση.
Το ότι συμβαίνει συχνά να εναντιωνόμαστε σε ό,τι μας ξενίζει ή σε ό,τι θα θέλαμε ίσως να το έχουμε "πετύχει" πρώτοι είναι μια παγίδα της λογικής, στην οποία έχουμε εκπαιδευτεί.
Ολα αυτά όμως είναι αντικείμενο μακράς συζήτησης... :-)
 
Ε, δε μπορεί να είμαστε όλοι ζωγράφοι! Δέχομαι οτι όλοι έχουμε κάποιο τρόπο έκφρασης, όμως μερικοί τα καταφέρνουν καλύτερα στη μουσική, άλλοι στη ζωγραφική και άλλοι, όπως εγώ πχ, στο ψήσιμο καφέ :)
Αλλιώς η ισότητα μοιάζει λίγο με ισοπέδωση...
 
Δημοσίευση σχολίου



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?