Αφιερωμένο εξαιρετικά

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για μια έκτακτη αφιέρωση στη Μιραντολίνα (επιτρέπετε να σας λέμε Μιραμπελίνα ή έστω Μοιραμπέλλα χαϊδευτικά;).
Αφορμή ένα σχόλιό της που μας άγγιξε αλλά... εξ' επαγωγής :)
Θα θέλαμε βέβαια ένα μπλογκ και μισό για να το συζητήσουμε: το σώμα του βράχου και η γυναίκα Το πρώτο είναι η μη-αμφισβητούμενη αλήθεια, που μόνο βελτιώνεται και ποτέ δεν ανατρέπεται ενώ το δεύτερο είναι, όπως κάπου έχω ξαναπεί, ο παράδεισος και η κόλαση μαζί.

Από μια φανταστική συνέντευξη του Βιτσέντζου Κορνάρου:

Κάτεχε πως εισέ πολλά το ζω τ' αθρώπου μοιάζει,
κι οπού 'χει γνώσι κι ομυαλό, ετούτ' ας τα λογιάζη,
άθρωπος να 'ναι δυνατός, να 'χη αντρειά και χάρι
πλιά δύναμι και πλιά αντρειά έχει το λεοντάρι,
κι αν είν στα πόδια γλήγορος, κι αν πιλαλή και τρέχη,
τούτην τη γληγορότητα και πλιά το λάφιν έχει.
Κι αν κ' η φωνή ντου 'ναι γλυκειά, μελωδική η λαλιά ντου,
και παίρνουν αναγάλλιασι, όσοι κι αν είν κοντά ντου,
είναι πολλώ λογιώ πουλλιά, που γλυκοκιλαηδούσι
π' αφίνουνε το φαγητό πολλοί να τα γρικούσι.
Έτσι κ' οι άλλες χάριτες, που σ' άθρωπο θωρούμε,
βρίσκονται πάντα κ' εις τα ζα, που να τα πω βαρειούμαι,
και μόνον ο λογαριασμός είναι, που διαχωρίζει
το ζω απού τον άνθρωπο, για κείν' όλα τα ρίζει,
στένει το λάφι ως κι α γλακά, και τα θεριά μερώνει,
και τα πουλλιά, αν πετού ψηλά, στη γης τα χαμηλώνει.
Εκείνος ο λογαριασμός όλα τα βασιλεύγει,
νικά, μερώνει τ' άγρια, και τα θεριά παιδεύγει,
κι απήτης και το χάρισμα ετούτο απαρνήθης,
τη στόρησι της αθρωπιάς εξέσκισες κ' εγδύθης,
και πορπατείς ωσάν το ζω, λογαριασμό δεν έχεις,
και δε νογάς που βρίσκεσαι, και που 'σαι δεν κατέχεις.


Οσο για τις διαφορές Ανατολής και Δύσης, διακρίνονται στον τελευταίο στίχο:

Χορτάρια βγήκασι στη γης, τα δεντρουλάκια αθίσα
κι από τσ' αγκάλες τ' ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα.
Τα περγιάλια λάμπασι κi η θάλασσα κοιμάτο
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κi εις τα νερά γροικάτο.
Ολοχαρη και λαμπερή η μέρα ξημερώνει,
εγέλαν η ανατολή κι η δύση καμαρώνει...