Κυριακή, Δεκεμβρίου 18, 2005

 

Ροδιά - Τα πιο ωραία λαϊκά (διπλό αφιέρωμα)

Για τη ροδιά είχα αρκετές επιλογές (πολυγραφότατη και ανοιχτό βιβλίο!) και... λίγο επειδή δυσκολεύτηκα να διαλέξω, λίγο επειδή είναι και ζωγράφος, ο σταθμός αφιερώνει δυο κομμάτια - ένα για τις αναμνήσεις της κι ένα για τη ροδιά της (αγαπημένο δέντρο - είχα φυτέψει μικρός ένα και παρότι δεν το πολυφροντίζω τελευταία, αυτό δεν έπαψε να μου χαρίζει ένα σωρό ρόδια, σε αντίθεση με μια φυστικά που μου το κράτησε).


Στον κήπο μεγαλώνει μια ροδιά
παίζουν γελάνε τα παιδιά στη γειτονιά
στο μώλο δένουν τα καράβια
και παν στον καφενέ τα βράδια
οι γέροι και τα παλικάρια
κι ακούς φωνές βρισιές και ζάρια

Πάνε κι έρχονται οι γλάροι, λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι.
Φύλαγε άγιε τα παιδιά μας, να 'ναι μεγάλη σου η χάρη.

Στον κήπο μεγαλώνει η ροδιά
κλαίνε γελάνε τα παιδιά στη γειτονιά
και πέρα η θάλασσα απλώνει
σαν καταγάλανο σεντόνι
την αγναντεύουν οι κυράδες
και τα κορίτσια απ' το μπαλκόνι.

Πάνε κι έρχονται οι γλάροι, λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι.
Φύλαγε άγιε τα παιδιά μας, να 'ναι μεγάλη σου η χάρη.

(Γιώργος Θέμελης - Δημήτρης Ξαπλαντέρης - Γιώργος Νταλάρας)

Τα πιο ωραία λαϊκά/ σε σπίτια με μωσαϊκά/ τα είχαμε χορέψει.
Γαλάζιο γύψο η οροφή/ και τα τακούνια μου καρφί/ κι από την πρώτη την στροφή/ το στόμα εγώ το 'χα λατρέψει.

Κορίτσια αγόρια σ' ένα χωλ/ και τα φιστίκια μες το μπολ/ κι οι γέροι στη βεράντα.
Με το ρυθμό της μουσικής/ και με μπλου-τζην Αμερικής/ μια εφηβεία επιεικής/ που γίνεται σαράντα.

Δε γυρνάνε λέμε πίσω ποτέ τα καλά παιδιά σ’ εκείνα τα χρόνια
έρωτά μου τώρα πληγωμένε μου αητέ στάχυα είμαστε στου χρόνου τ’ αλώνια.
Ελα μην κλαις, μη μου κλαις σε γιάτρεψα λύπες και αγάπες παλιές ανάτρεψα.
Ελα μην κλαις, μη μου κλαις στ’ ορκίζομαι για παραισθήσεις καλές φημίζομαι.

Τα πιο ωραία λαϊκά/ σε σπίτια με μωσαϊκά/ τα είχαμε χορέψει.
Γαλάζιο γύψο η οροφή/ και τα τακούνια μου καρφί/ χωρίς επιστροφή.

Τις πιο ωραίες Κυριακές/ με λεμονάδες σπιτικές/ τις είχαμε δροσίσει.
Με το Δομάζο αρχηγό/ και το Σιδέρη κυνηγό/ γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ/ με χωρισμό σ’ είχα φοβίσει.

Μετά μας πήγε Αριστερά/ το περιβόλι κι η χαρά/ και πήραμε το Βήμα.
Στο πρώτο υπόγειο του Κουν/ και στην Επίδαυρο που ακούν/ Θεούς κι ανθρώπους να νικούν/ τα πάθη και το χρήμα.

(Λίνα Νικολακοπούλου - Σταμάτης Κραουνάκης - Αλκηστις Πρωτοψάλτη)

# posted by alombar42 @ 4:57 μ.μ.
Comments:
Φχαριστώ βρε!:-))))))))))))))))
Πολύ πολύ πολύ!!!!!!!!!!
+++++++++++++++++++++++++++
smutssssssssssssssssssssssssssssss

..περάστε από το Blog να σας κεράσουμε κανα εργάκι..
# posted by Blogger Rodia : 18/12/05 23:24
 
Τώρα που έμαθα το κόλπο απο το blog του αραχτού, στέλνω κάτι τι που έχω σκαρώσει ελπίζοντας να σας διασκεδάσει!

Το μπαρ

..ισχύει για 7 μέρες..
# posted by Blogger Rodia : 23/12/05 03:07
 
Παρακαλώ να γίνει διόρθωση στο θέμα του στιχουργού. Ο κος. Θέμελης δεν είναι ο στιχουργός. Ειναι ο κος. Βασίλης Ρούτης. Αν δεν με πιστεύετε, μια διαπίστωση μέσω της ΑΕΠΙ θα σας πείσει.

Ευχαριστώ.
# posted by Anonymous Ανώνυμος : 30/9/11 15:24
 
Περί στιχουργού:
1) http://www.dalaras.com/songs/metoikos/rodia.htm
2) http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=258
# posted by Blogger alombar42 : 3/5/12 23:23
 
Δημοσίευση σχολίου



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?