Αφιερωμένο εξαιρετικά

Κάτι σπέσιαλ για τον Κοσμοπολίτη (με μπλογκ τύπου Αλίκη στο Ναυτικό). Από πού να αρχίσω όμως; Ψευδώνυμο, ύφος, ουσία;
Σίγουρα πάντως πρέπει να φτάνει το Ζεϊμπέκικο πιο κάτω, ίσως και να το ξεπερνά κατά μια έννοια - αυτό είναι προϋπόθεση αλλιώς θα μου το κρατήσει μανιάτικο.
Πρώτα σκέφτηκα Καζαντζίδη, Διονυσίου, Μενιδιάτη και Χριστοδουλόπουλο, κυρίως γιατί υποψιάζομαι οτι έχει σπάσει και πέντε πιάτα κάποια στιγμή.
Μετά όμως από ένα συμβάν με απίστευτο γέλιο, ήθελα οπωσδήποτε εύθυμο σκοπό, ένα χαρούμενο κομμάτι, έστω και σε βάρος των συμβολισμών - τον κόβω να χαλαλίζει μια πολιτική ανάλυση για ένα καλό ανέκδοτο (κι αν δεν ισχύει για τον περί ού ο λόγος, ισχύει για μένα και εδώ δεν έχει σύνορα, δεν έχει καλοσύνη όπως ξέρετε).
Σκέφτηκα ένα δυο κομμάτια από Ελένη Δήμου, μου πέρασε και ο Κηλαηδόνης από το νου, μετά ο Ταρζάν με τον Θέμη Ανδρεάδη (η Μιραντολίνα φταίει) και ήμουν στο παρά πέντε να διαλέξω κάποιο κομμάτι από την πρώτη σάτιρα σε δίσκο της μεταπολίτευσης (πχ Παίρνετε μια ντουζίνα τανκς, ένα μυστρί και μία πλάκα κλπ του Γιώργου Μαρίνου).
Εντελώς ξαφνικά όμως βγάζω φλας δεξιά και κόβω αριστερά: Η προσευχή της παρθένου!

Με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμμία
απ' την Υπάτη τό 'σκασα και πήγα στη Λαμία.
Ημουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
πως τό 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη.

Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω
μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.
Ημουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
πως έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.
Το γαρ πολυ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι.

Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Κι απ' το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ' τον Κοσμά στον Πάνο
πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη.

(Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζηδάκις, Μελίνα Μερκούρη)