Αφιερωμένο εξαιρετικά

Ο σταθμός έγραψε τους στίχοι σε παραλλαγή γνωστού άΖματος.
Ευχαριστούμε τους αναγώστες-ακροατές :)


Στου Αλόμπαρ την ταβέρνα
βλέπεις πρόσωπα μοντέρνα
Πάνε όλοι, πάνε όλες
βαρεμένοι, χαζοβιόλες.

Εκεί πάει και ο Πάνος
ο Αθανάσιος κι ο ΜακΜάνους.
Πάει κι η Μιραντολίνα
ταξιδεύτρα και τσαχπίνα.

Πάει η Αβάντι κι η Σκορπίνα
νάσου κι η Ψιλικατζίνα
κι ο Καλτσόβρακος μαζί της
νάσου κι ο Κοσμοπολίτης.

Εδώ πίνουνε ρετσίνα
ο Γιορμάν και η Μαρίνα
Κόκκινο κρασί η Θοδώρα
κι η ΚουΒου γεμάτη δώρα.

Ροζ σαμπάνια η Γουρούνα
και από κοντά η Κουρούνα
κι ο Αθήναιος με τη Λίλη
μέχρι ο ήλιος ν' ανατείλει.

Πάει η Βασβόε και ο Μπρούς
που ψαρώνει τους μισούς,
ο Νταρθίρ κι η αλεπουδίτσα
όλο νάζια και καπρίτσια.

Πάει κι η Βίστα τραγουδώντας
κι η Ξωθιά ακροβατώντας
Κουρκουμπίνι και Λιτσάκι
κι ο Εστάριαν με υφάκι.

Πάει κι ο Ζίγγυ ο Σταρντάστ
τραγουδώντας "είναι μάστ"
Πάει ο Τέττιξ Περιγλώσσιος
κι ο Χοιροβοσκός ο όσιος.

Πάει κι η Τζότζο κι η Ροδιά
κι η Πεγκάσους μια ματιά
νάσου και το παληοκόριτσο
άλλως πως Βατραχοκόριτσο.

Πάει κι ο Τσέλιγκας μονάχος
η Τατιάνα κι ο Νανάκος
να κι οι Ανορθογραφίες
κι ο Ηλίας θεωρίες.

Για το Βατραχοκόριτσο, που είδε το παραμύθι ανάποδα.
Για βάλτε τα κόκκινα και ρίξτε μια στροφή κυρία μου :)

Aιντε κάντε όλοι στην μπάντα,
να βγει να χορέψει ο Σαλονικιός.
Αιντε κάντε του λεζάντα,
την βραδιά να κλέψει, ο Σαλονικιός.

Οι μπαγλαμάδες ν’ αρχίσουν τσιφτετέλια,
ν' ανάψουνε τα τέλια, ολοταχώς.
Και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι,
χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός.

Γλέντι όμορφο και φίνο
φούντωσε κι απόψε, ο Σαλονικιός.
Αιντε, στην υγειά του πίνω,
να 'ναι πάντα ωραίος ο Σαλονικιός.

Οι μπαγλαμάδες ν’ αρχίσουν τσιφτετέλια,
ν' ανάψουνε τα τέλια ολοταχώς.
Και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι,
χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός.

Αιντε, κάντε όλοι στην μπάντα,
γέμισε την πίστα ο Σαλονικιός

(Λευτέρης Παπαδόπουλος - Χρήστος Νικολόπουλος - Στράτος Διονυσίου)

Η Ξωθιά είναι σεφ, καλλιτέχνης, φιλόσοφος και και και...
Φοράει μια μάσκα και τσουπ να ένα κοκτέηλ, βάζει μια άλλη και να το πειραχτήρι με το δάχτυλο στη σοκολάτα.
Το κομμμάτι όμως αφιερώνεται για το πονηρό γελάκι που κρύβει πίσω από τις μάσκες :>

Σίδερα, κοτρόνια, βρέχει ο ουρανός,
παίξε το ταμπούρλο σου αρκουδιάρη,
προκοπή δεν έχω κι είμαι μοναχός
σ' αυτό τον κόσμο το ζηλιάρη.

Είχα ένα φίλο, φίλο καρδιακό,
ξενύχτι, γλέντι και σεργιάνι,
πελώριο κι αχόρταγο θεριό,
τον ρούφηξε της πόλης το ποτάμι.

Κίτρινα μάτια, στόματα φαρδιά
τίποτα δεν πήρατε χαμπάρι,
το δρόμο αφήνω, χάνομαι στα στενά
παρέα μ' ένα σκουπιδιάρη.

Φύσηξε αγέρι, φύσηξε βροχή
κι εγώ γυρίζω σαν τσακάλι,
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μεσ' στο κενό και μεσ' στη ζάλη.

Φουρτουνιασμένη, στείρα μου πηγή
αόρατε, μαύρε καβαλάρη,
το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί
μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Λαβύρινθο και πόρτα μυστική
σκάβω στο χώμα σαν σκαθάρι,
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Ασχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι...

(Βαγγέλης Γερμανός)

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για μια έκτακτη αφιέρωση στη Μιραντολίνα (επιτρέπετε να σας λέμε Μιραμπελίνα ή έστω Μοιραμπέλλα χαϊδευτικά;).
Αφορμή ένα σχόλιό της που μας άγγιξε αλλά... εξ' επαγωγής :)
Θα θέλαμε βέβαια ένα μπλογκ και μισό για να το συζητήσουμε: το σώμα του βράχου και η γυναίκα Το πρώτο είναι η μη-αμφισβητούμενη αλήθεια, που μόνο βελτιώνεται και ποτέ δεν ανατρέπεται ενώ το δεύτερο είναι, όπως κάπου έχω ξαναπεί, ο παράδεισος και η κόλαση μαζί.

Από μια φανταστική συνέντευξη του Βιτσέντζου Κορνάρου:

Κάτεχε πως εισέ πολλά το ζω τ' αθρώπου μοιάζει,
κι οπού 'χει γνώσι κι ομυαλό, ετούτ' ας τα λογιάζη,
άθρωπος να 'ναι δυνατός, να 'χη αντρειά και χάρι
πλιά δύναμι και πλιά αντρειά έχει το λεοντάρι,
κι αν είν στα πόδια γλήγορος, κι αν πιλαλή και τρέχη,
τούτην τη γληγορότητα και πλιά το λάφιν έχει.
Κι αν κ' η φωνή ντου 'ναι γλυκειά, μελωδική η λαλιά ντου,
και παίρνουν αναγάλλιασι, όσοι κι αν είν κοντά ντου,
είναι πολλώ λογιώ πουλλιά, που γλυκοκιλαηδούσι
π' αφίνουνε το φαγητό πολλοί να τα γρικούσι.
Έτσι κ' οι άλλες χάριτες, που σ' άθρωπο θωρούμε,
βρίσκονται πάντα κ' εις τα ζα, που να τα πω βαρειούμαι,
και μόνον ο λογαριασμός είναι, που διαχωρίζει
το ζω απού τον άνθρωπο, για κείν' όλα τα ρίζει,
στένει το λάφι ως κι α γλακά, και τα θεριά μερώνει,
και τα πουλλιά, αν πετού ψηλά, στη γης τα χαμηλώνει.
Εκείνος ο λογαριασμός όλα τα βασιλεύγει,
νικά, μερώνει τ' άγρια, και τα θεριά παιδεύγει,
κι απήτης και το χάρισμα ετούτο απαρνήθης,
τη στόρησι της αθρωπιάς εξέσκισες κ' εγδύθης,
και πορπατείς ωσάν το ζω, λογαριασμό δεν έχεις,
και δε νογάς που βρίσκεσαι, και που 'σαι δεν κατέχεις.


Οσο για τις διαφορές Ανατολής και Δύσης, διακρίνονται στον τελευταίο στίχο:

Χορτάρια βγήκασι στη γης, τα δεντρουλάκια αθίσα
κι από τσ' αγκάλες τ' ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα.
Τα περγιάλια λάμπασι κi η θάλασσα κοιμάτο
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κi εις τα νερά γροικάτο.
Ολοχαρη και λαμπερή η μέρα ξημερώνει,
εγέλαν η ανατολή κι η δύση καμαρώνει...

Παραγγελιά από την άκρως ερωτική Γουρούνα, την κρυφή φαντασίωση του κάθε αρσενικού!
Το κομμάτι είναι στην πραγματική, την ερωτικά ροζ μορφή του και όχι σε αυτήν που η κίτρινη λογοκρισία επέβαλλε.
Δίπλα η φωτογραφία που έβγαλα με κρυφή κάμερα, όταν η Γουρούνα χόρεψε για μένα ένα εντελώς ροζ γουρουνοερωτικό τσιφτετέλι :)
Ζουλιάρηδες!

Η ροζ μαγιονέζα Μια κολυμβήτρια Κινέζα δίνει βουτιά στη μαγιονέζα και κολυμπάει σα δελφίνι με ένα ροζ μαγιώ μπικίνι. Χτύπα τα πόδια σου Κινέζα να γίνει ροζ η μαγιονέζα. Το ροζ βαπόρι που σφυρίζει όλη τη μαγιονέζα σκίζει και μπαμ-μπαμ-μπαμ με ροζ κανόνια πετάει τρία ροζ πεπόνια, τυρί κασέρι φέτες-φέτες και ροζ δεκάδες ομελέτες. Ο καπετάνιος στο τιμόνι τρώει μια φλούδα ροζ λεμόνι μα μόλις βλέπει την Κινέζα πέφτει κι αυτός στη μαγιονέζα. Κι η μαγιονέζα ξεχυλίζει με ροζ τον κόσμο πλημμυρίζει! Βάφονται ροζ όλα τα σπίτια κι ο ουρανός με τα σπουργίτια. Βάφονται ροζ όλα τα τζάμια, οι θάλασσες και τα ποτάμια. Βάφονται κι όλα τα λιθρίνια πιο ροζ κι από τα καναρίνια. Τσιν τσαν τσιν τσον λέει η Κινέζα που κολυμπά στη μαγιονέζα κι απ' την πολλή της την τρομάρα χάνει τη ροζ τη σαγιονάρα. Χτύπα τα πόδια σου Κινέζα να γίνει ροζ η μαγιονέζα. (Από τη Μαγιονέζα των Μαριανίνα Κριεζή - Λένα Πλάτωνος)

Απόψε πήρε άδεια
και με την τσέπη άδεια
τραβάει για την πόλη.
Ρίχνει ένα γεια σου στο φρουρό
σαλτάρει σ'ένα φορτηγό
κι ο χάρος δεν γλιτώνει.

Ελα στην παρέα μας φαντάρε
κάτσε κι ένα ποτηράκι πάρε.
Ξέχνα στρατώνες και σκοπιές
κι από το μπρούσκο της καρδιάς μας πιες.

Η πόλη σαν τη γόησα
σαν την παλιά αρχόντισα
ανάβει τα κολιέ της.
Μα σαν τον φέρνει στα στενά
τον κουβεντιάζει η μοναξιά
τον παίρνει αγκαζέ της.

Οι δρόμοι τον κουράσανε
παράπονα τον πιάσανε
στο ταβερνάκι μπαίνει
κάποιον να βρει για ένα πιοτό
να 'χουν τον ίδιο τον καημό
μαζί να δουν που βγαίνει.

Ελα στην παρέα μας φαντάρε
κάτσε κι ένα ποτηράκι πάρε.
Ξέχνα στρατώνες και σκοπιές
κι από το μπρούσκο της καρδιάς μας πιες.

Ο Φαντάρος
(Μανώλης Ρασούλης - Μάνος Λοΐζος - Χάρις Αλεξίου)

Τρίζουν τα κόκαλα του Μακρυγιάννη
του Μπαρμπαγιάννη του Κανατά
κάτι ξενέρωτοι Αμερικάνοι
κάτι ροκάδες του κερατά
πήραν φαλάγγι μπαγλαμάδες και μπουζούκια.
Μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι!

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
και ξερό ψωμί

Πόσο θ' αντέξουνε ο Μάρκος κι ο Τσιτσάνης
δεν έχουν κάνει ούτε ένα βιντεοκλίπ.
Σαν τα κοράκια σου χιμάνε όταν πεθάνεις
οι κομπανίες με τους πράκτορες της ΚΥΠ.
Γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια.
Μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι!

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
και ξερό ψωμί

Με σέξι πόζες κοριτσιών στην Ελασσόνα
με Παλαιστίνιο εραστή εκτελεστή
θα καβαλήσουμε κι ετούτο το χειμώνα
μπροστά στην τηλεοπτική μας θαλπωρή
σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα.
Μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι!

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
και ξερό ψωμί

(Τζίμης Πανούσης)

Ο Athanassios (για κάποιους Θανάσης αλλά έτσι χάνει τη γοητεία του) δεν έχει μπλογκ, αλλά οι απόψεις του φιλοξενούνται στο μπλογκ του Πάνου. Νομίζω οτι ο μποέμ τύπος της Αρλέτας θα του αρέσει, λαμβάνοντας υπ'όψιν το ύφος των σχολίων του σε ορισμένα εξόχως φεμινιστικά μηνύματα ;-)

Αχ, τίποτα πια δεν ζητώ
απόψε αυτό μου είναι αρκετό
εσύ στης καρδιάς τον ρυθμό να χτυπάς
κι εγώ να μην ξέρω ποιόν ίσκιο ρωτάς.

Αχ, μια φορά κι έναν καιρό
όταν ρωτούσα ποιόν έχω Θεό
μου τραγουδούσε η μαμά
τα βράδια στα σκοτεινά:

Ανατολικά της Εδέμ
ήταν ένας τύπος μποέμ
που φορούσε πάντα λουλούδι στο πέτο.

Ητανε πολύ αμπιγέ
είχ' ένα κοστούμι ριγέ
περπατούσε λες κι είχε κάνει μπαλέτο.

Μοίραζε χιλιάδες φιλιά
πλήρωνε για να 'ρθουν βιολιά
και τα βράδια γλυκά τραγουδούσε
ένα τόσο λυπημένο σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Amour, toujours
Ça va? Bonjour!

Παντελόνια κοντά ναυτικά
με το πιάνο και τα γαλλικά.

Amour, toujours
Ça va? Bonjour!

Εν-δυο-τρία, ξανά τον σκοπό
σ'αγαπώ, σ' αγαπώ.

Αχ, τίποτα πια δεν ζητώ
απόψε αυτό μου είν' αρκετό
εσύ στης καρδιάς τον ρυθμό να χτυπάς
κι εγώ να μην ξέρω γιατί μ' αγαπάς.

Δεν παρακολουθώ μεν τις ανορθογραφίες αλλά λόγω του τίτλου τους (ντρέπομαι όταν κάνω ορθογραφικά λάθη), θέλω να κάνω μια πολύ ειδική αφιέρωση. Το μυστικό στο τέλος.

Παίξατε το θύμα και ήσαστε guilties πολλοί
σε αυτήν την ταινία παίξαμε όλη
και ξαφνικά μια νύχτα στην κρισιμότερη σκηνή
φεύγετε concealedly από την οθόνη
καλά ήρθατε Daisy με την κόκκινη τρίχα
καλά ήρθατε Daisy mes στην πόλη
εγώ θυμάστε ότι κράτησε κάτι σχέδια παιδιάστικα
τώρα κρύβετε mes στην τσέπη το πιστόλι
Φώτης, αστυνομία που θα βρεί J.H.
που του δολοφόνου και που το θύμα
ο κόσμος θέλει τη βία περιμένει τη σκηνή
που κάνετε επομένως το πρώτο βήμα.
Καλά ήρθατε Daisy με την κόκκινη τρίχα
καλά ήρθατε Daisy mes στην πόλη
εγώ θυμάστε ότι κράτησε κάτι σχέδια παιδιάστικα
τώρα που κρύβετε mes στην τσέπη το πιστόλι

(Το σήριαλ του Μάνου Λοΐζου, περασμένο δυο χεράκια βαβελόψαρο: μπρος και πίσω στα αγγλικά - μόνο μια αλλαγή έκανα στο ενδιάμεσο, από si'rial σε film)

Για τον ZiggyStardust σκέφτηκα μια ρομαντική πρόσκληση για καφέ στον Αδωνι (πάντα ήθελα να γνωρίσω τους διάσημους - εντελώς ιδιοτελείς οι λόγοι φυσικά: θέλω να μαθαίνω).
Επειδή όμως έκανε κάποια νύξη για μια κλόουν, επιτρέψτε μου να συνεχίσω με τη Ζωζώ, με μια υποσημείωση: για να μπορέσει κανείς να γίνει πραγματικά κυνικός, πρέπει να έχει πτυχίο ευαισθησίας.
Καλή υπομονή με τους αναγνώστες σου :)

Οπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα όμως φοβάμαι μωρό μου μη φύγω εγώ έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα. Πάμε στον Αδωνι για καφέ που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά κυρία εκεί να της φύγει το στρες. Κι όλα μοιάζουν ένα τίποτα και κυκλοφορούν ανύποπτα κι είσαι η λαχτάρα μου ο καφές και τα τσιγάρα μου. Οτι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει σαν μία σκηνή από άλλη ταινία Κι όλος ο κόσμος μωρό μου μπορεί και το ζει έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία. Πάμε στον Αδωνι για καφέ που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά κυρία εκεί να της φύγει το στρες. (Σταμάτης Κραουνάκης - Αλκηστις Πρωτοψάλτη)

Κάποια βραδιά σ' ένα χωριό φτάνει απ' την πόλη η Ζωζώ με φορτηγό, με φορτηγό περαστικό. Κι από την πρώτη τη βραδιά τα παληκάρια στην ουρά κρατούν σφιχτά πέντ' έξι τάλιρα σωστά Ακόμα στο χωριό γελούν με τη Ζωζώ Γιατί ένα βράδυ σκοτεινό την πιάσαν έξω απ' το χωριό της σπάσανε τα δόντια με κλωτσιά της πήραν ρούχα και λεφτά. Ακόμα στο χωριό γελούν με τη Ζωζώ Σε συμβουλεύω για καλό μην κοροϊδεύεις τη νταρντάνα τη Ζωζώ προτού αλλάξω σκηνικό. Και ποιος γυρίζει να τη δει είναι φτωχιά, είναι χαζή κι όμως μπορεί να καταστρέψει ένα παιδί. Ηταν λεβεντιά ο φίλος μας ο γιος του παπά κι αυτή του πήρε τα μυαλά. Κοντά της ένα μαρτύριο η ζωή βρωμιά, κρασί και φυλακή κι αυτός στο τέλος πια θα τρελαθεί θ' αυτοκτονήσει, θα γενεί στην πόλη νταβατζής. Αξίζει η Ζωζώ ό,τι κι αν πεις! (Διονύσης Σαββόπουλος)

#
Διατηρώ αμφιβολίες για 2-3 σημεία: πρέπει να βρω τους παληούς δίσκους για επιβαίωση της υποψίας οτι υπάρχουν δύο εκδοχές για τη Ζωζώ.
#

Για την πολυμπλογκότατη Μαρίνα, που όλο γκρινιάζει (καλά κάνει) για την ζούγκλα της καθημερινότητας και έχει κι ένα μοναδικό παλιατζήδικο, οπωσδήποτε Ξυλούρης. Κόλλησα όμως μεταξύ του πραματευτή και του μπαρμπα-Γιάννη του Μακρυγιάννη, οπότε της αφιερώνω και τα δύο, σαν μικρό ευχαριστώ για το παιχνίδι με τις παληές ελληνικές ταινίες - μελετώντας το θυμάται κανείς πολλά και μαθαίνει περισσότερα (όχι δεν παίζω, διαβάζω μόνο).
##
Το αστεράτο αυτοκίνητό μου το αγόρασα μεταχειρισμένο - ο προηγούμενος ιδιοκτήτης ήταν ο γιος του διάσημου (και μάλλον πλούσιου) Γιουσουρούμ.
##

Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δεν μας τα 'γραψες καλά Δες ο Έλληνας τι κάνει για ν' ανέβει πιο ψηλά Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη πάρε μαύρο γιαταγάνι κι έλα στη ζωή μας πίσω το στραβό να κάμεις ίσο Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δεν μας τα 'γραψες σωστά Το φιλότιμο δε φτάνει για να πάει κανείς μπροστά Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη πάρε μαύρο γιαταγάνι κι έλα στη ζωή μας πίσω το στραβό να κάμεις ίσο (Νίκος Γκάτσος - Σταύρος Ξαρχάκος - Νίκος Ξυλούρης)

Κουβαρίστρες, βελονάκια, ψιλολόγια ένα σωρό πήρα δρόμους και σοκάκια την αγάπη μου να βρω. Σε μια γειτονιά είχα μια αγαπητικιά δέκα χρόνια πάνε τώρα που δεν την ξανάδα πια. Μαντηλάκια, τσιμπιδάκια, πραματιές πολλώ λογιώ τον πλανόδιο θα κάνω ίσως να την ξαναβρώ. Χώρες και χωριά σαν τα έρημα πουλιά θα γυρίζω αχ να φωνάζω την δική μου καταντιά. Μιας αγάπης το χατίρι μ' έκανε τραγουδιστή και ζητιάνο αχ και διαβάτη και φτωχό πραματευτή. Πέστε μου κυρές παντρεμένες γριές και νιες η δική μου αγάπη που 'ναι και χαλάλι οι πραματιές. Ο πραματευτής............ (Κώστας Μουντάκης - Νίκος Ξυλούρης)

Ο nanakos παραπονέθηκε επειδή ο περσινός Αγιος Βασίλης δεν του έφερε το μεγάλο έρωτα κι έτσι του αφιερώνω το θαλασσινό τριφύλι - λίγο βιαστικά είναι η αλήθεια, αφού δεν έτυχε να ξανασυναντηθούμε.
Λοιπόν χαίρω πολύ, Αλόβαρο με λέει μια ψυχή, μην την κακοκαρδίσω και χάσω και το ίσο.
((ο σταθμός πρέπει πρώτα να γίνει γνωστός, να αποκτήσει κύρος για να τον καταδεχτεί ο Αη Βασίλης - πάντα είμαστε ανοιχτά για αφιερώσεις και κάποιοι ήδη τόλμησαν))

Μια φορά στα χίλια χρόνια/ του πελάγου τα τελώνια
μες στα σκοτεινά τα φύκια/ μεσ' τα πράσινα χαλίκια.

Το φυτεύουνε και βγαίνει/ πριν ο ήλιος ανατείλει
το μαγεύουνε και βγαίνει/ το θαλασσινό τριφύλλι.

Το θαλασσινό τριφύλλι/ ποιος θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει/ το θαλασσινό τριφύλλι.

Μια φορά στα χίλια χρόνια/ κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια.
Δε γελάνε μήτε κλαίνε/ μόνο λένε μόνο λένε...

Μια φορά στα χίλια χρόνια/ γίνεται η αγάπη αιώνια.
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη/ η χρονιά να σου πετύχει.

Το θαλασσινό τριφύλλι/ ποιος θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει/ το θαλασσινό τριφύλλι.

(Οδυσέας Ελύτης, Λίνος Κόκοτος, Ρένα Κουμιώτη)

Στο κουρκουμπίνι θα έπρεπε να αφιερώσω κάτι για την ζωγραφική και τα σκίτσα του (είναι πολλά), αλλά τελικά προτίμησα κάτι για τη γλύκα του και... τι πιο γλυκό από το Μέλι της Μελίνας Τανάγρη;
##
Ενα ταψί γαλακτομπούρεκο ίσως, αλλά αυτό δε χαρίζεται ;)
##

Ελα με μέτρο και φόρα,
όπως δε γίνεται πια.
Σκύψε και βάλε με τώρα
στη φωτεινή σου σκιά

Θα σου δώσω και εγώ απ' τη Μελίνα το μέλι
κι ας μη φαίνεται τόσο σπουδαίο αυτό
ομως είναι αλήθεια πως το 'χα για σένα
χρόνια τώρα κρυμμένο, σε βάζο κλειστό.

Ελα σα να 'ρθε η ώρα,
σα να 'ναι αυτή τη στιγμή.
Τώρα που πέρασε η μπόρα,
κάτι καλό θα φανεί.

Ελα με μέτρο και φόρα
μεσ' των καιρών τη βουή.
Πέρνα και πάρε με τώρα
πάμε στο τέρμα μαζί.

Θα σου δώσω και εγώ απ' τη Μελίνα το μέλι
κι ας μη φαίνεται τόσο σπουδαίο αυτό
ομως είναι αλήθεια πως το 'χα για σένα
χρόνια τώρα κρυμμένο, σε βάζο κλειστό.

Για τη γιατρίνα, κατά κόσμον Pegasus. Αν το ακορντεόν της φέρνει χαμόγελα , ο τραμπαρίφας πρέπει να την κάνει να χορεύει - προετοιμασία για Ελλάδα λέμε!

Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα
βάλε τη διπλή ταρίφα.
Φουλαριστός τράβα ντουγρού
στη λεωφόρο του Συγγρού.
Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα
κι εγώ ποτέ χατήρι δεν του χάλασα.

Ολη μέρα εργασία
κούραση κι ορθοστασία
κι από τη ζέστη βρε ζημιά
να σου 'ρχεται λιγοθυμιά.
Απόψε που την έβγαλα τη μπέμπελη
γουστάρω νύχτα δροσερή και ρέμπελη.

Στα θαλασσινά μπαράκια
μπίρες και καλαμαράκια,
κιθάρες, ντέφια και βιολιά
και ξάπλες στην ακρογιαλιά.
Απόψε που υπάρχουνε τα τάληρα
ρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάληρα.

(Αλέκος Σακελάριος, Μιχάλης Σογιούλ, Νίκος Γούναρης
το προτιμώ στα Αρχοντορεμπέτικα με τη Βίκυ Μοσχολιού)

Για την φίλη μου Τατιάνα, που για την ώρα δουλεύει με κάτι εξοντωτικά ωράρια - έχετε ξανακούσει 10ήμερο 24/7 standby ΣΥΝ πρωινό οκτάωρο; Με γειά την Πάφλα!

Σου 'φερνα στρείδια απ' το ασπρονήσι, σου 'φτιαχνα τσάι γιασεμιού,
Μα 'σένα σ' είχαν συνηθίσει σε φασολάδες και τουρλού.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τονε ψάχνω εδώ και μια ζωή.

Πρόσεχες πάντα στα πλακάκια κάθε σκουπίδι και λεκέ,
κι είχα στο βάζο λουλουδάκια, που δεν τα πρόσεξες ποτέ.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τονε ψάχνω εδώ και μια ζωή.

Μια ευκαιρία τελευταία, που είχε απομείνει πια για μας,
κι αυτή την έχασες μοιραία, για να μη χάσεις ένα ματς.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική,,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τονε ψάχνω εδώ και μια ζωή.

Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια, ο πρίγκηπάς μου θα είναι εκεί,
θα φοράει τη δικιά σου κολώνια και θα φιλάει όπως φιλάς εσύ.

(Μαριανίνα Κριεζή - Λάκης Παπαδόπουλος - Αρλέτα)

Για τον νέο Ευκλείδη, που ταπεινά αυτοαποκαλείται Estarian, ήθελα να αφιερώσω είτε κάτι για την Πάτρα είτε για τη λόξα των χαμένων μαθηματικών. Προτίμησα το δεύτερο, μπας και μου απαντήσει στις απορίες που έχω θέσει στο χαμενομαθηματικομπλόγκ :)
Λοιπόν...

• φτούκα προ: είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς
  
• κάπα ρό: δυο και δυο/ κι άλλα δυο/ και δυο κι οχτώ δεκάξι/ πρέπει να τη σακουλευτείς/ τη μόρτικια τη φτιάξη
  
• περάσατε πανηγυρικά με Λουκιανό Κηλαηδόνη και δέκα (μείον πέντε αλλά όχι δις) ή αλλιώς "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας".

Δέκα μείον πέντε μείον πέντε
έξι διά δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοκτώ.

Σύνολον δεκάξι
μάλλον είν' εντάξει.
Ωρα να πάω και να κοιμηθώ

Αν κοιμηθώ νωρίς/ θα σηκωθώ νωρίς/ θα ξεκινήσω νωρίς/ και θα παρκάρω νωρίς.
Αν κοιμηθώ αργά/ θα σηκωθώ αργά/ κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά.

Εχουμε και λέμε μείον πέντε
έξι δια δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοκτώ.

Σύνολο δεκάξι
μάλλον είν' εντάξει.
Αστα και σπίτι θα τα ξαναδώ.

Αν κοιμηθώ νωρίς/ θα σηκωθώ νωρίς/ θα ξεκινήσω νωρίς/ και θα παρκάρω νωρίς.
Αν κοιμηθώ αργά/ θα σηκωθώ αργά/ κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά.

Δέκα μείον πέντε μείον πέντε
έξι διά δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοκτώ.

Σύνολο δεκάξι
μάλλον είν' εντάξει
Ωρα να πέσω και να κοιμηθώ.

Αν κοιμηθώ νωρίς/ θα σηκωθώ νωρίς/ θα ξεκινήσω νωρίς/ και θα παρκάρω νωρίς.
Αν κοιμηθώ αργά/ θα σηκωθώ αργά/ κι όταν θα ψάχνω για θέση θα 'ν' αργά.

Λέγαμε λοιπόν πως μείον πέντε
έξι διά δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοχτώ.

Κι όμως κατά βάθος,
κάπου υπάρχει λάθος
κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο.


(Σαν κερασάκι στην τούρτα, αγνώστου προελεύσεως μαντινάδα, προς περαιτέρω ανάλυση:
Μηδέν του κόσμου άπαντα,
μηδέν του ανθρώπου ο βίος,
απ' το μηδέν ως το μηδέν
παλεύουμε αιωνίως)

Η Θεοδώρα είναι κάπως μελαγχολική και πρέπει να ανέβουν λίγο τα αίματα.
Δεσποσύνη, για ρίξτε μια στροφή με το άΖμα που ακολουθεί κι αν όχι, ονειρευτείτε - το αφεντικό τρελλάθηκε και το μαγαζί κερνάει μυκονιάτικα βράδυα!
((Το κομμάτι, κατ'εμέ, συνοδεύεται από κάτισανουίσκυαλλάμάλλονμπόμπαείναι))

Αντί να πάρω την ζωή μου επί πόνου
φεύγω σουλάτσο στα μελτέμια της Μυκόνου
κι αντί να ζω με υποσχέσεις σου επίσημες
φεύγω για νύχτες που δεν είναι κατοικήσιμες
κι αντί να ψάχνομαι και να ζητώ αντίποινα
φεύγω για βράδυα μυκονιάτικα επικίνδυνα.

Εγώ στους ανεμόμυλους
με άνεμους παλιόφιλους
και μια καρδιά που βιάζεται να ζήσει.
Κι εσύ στη σοβαρότητα
να κλαις που η ανθρωπότητα
το έβαλε σκοπό ν’ αυτοκτονήσει.

Αντί να κάθομ' ό,τι λες να μεταφράζω
στείλε τα γράμματά σου αλλού δε σε διαβάζω
κι αντί να ζω με υποσχέσεις σου επίσημες
φεύγω για νύχτες που δεν είναι κατοικήσιμες
κι αντί να ψάχνομαι και να ζητώ αντίποινα
φεύγω για βράδυα μυκονιάτικα επικίνδυνα.

Εγώ στους ανεμόμυλους
με άνεμους παλιόφιλους
και μια καρδιά που βιάζεται να ζήσει.
Κι εσύ στη σοβαρότητα
να κλαις που η ανθρωπότητα
το έβαλε σκοπό ν’ αυτοκτονήσει.

(Φίλιππος Γράψας - Μάριος Τόκας - Κατερίνα Κούκα)

Για την παραζαλισμένη jojo αρχικά σκέφτηκα κάτι σε διακοπές ή κάτι για τη Θεσσαλονίκη αλλά έχω επηρρεαστεί πολύ από την ευαισθησία που έκρυβαν τα μάτια της φωτογραφίας της (ελληνιστί: έπαθα πλάκα). Οσοι είχατε την τύχη να δείτε την προηγούμενη φωτογραφία καταλαβαίνετε, άσχετα βεβαίως αν ήταν δική της, κάτι που δεν μπορώ να ξέρω.
Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου βεβαίως βεβαίως (κατά σύμπτωση το άκουγα πριν λίγο στο ραδιόφωνο).

Για τα δυο της μάτια τα γαλάζια
που 'ναι όλο χάδι κι όλο νάζια
κάθε μου αγάπη έδιωξα παλιά
και γυρνώ μεσ' στα κρασοπουλιά.

Τι κι αν με ψευτιές με ξεγελούνε;
Τι κι αν άλλους μ' έρωτα κοιτούνε;
Δεν μπορώ στιγμή εγώ να τ' αρνηθώ
κι άλλα μάτια να ερωτευτώ.

Είμ' ερωτευμένος με τα μάτια σου
στο 'χα πει και πάντα θα στο λέω
κι αν τα χάσω μπρος στα σκαλοπάτια σου
νύχτες αξημέρωτες θα κλαίω.

Μπορώ να γίνω και φονιάς
κι ας γελά μαζί μου ο ντουνιάς.
Είμ' ερωτευμένος με τα μάτια σου
στο 'χα πει και πάντα θα στο λέω.

Σα να έχουν έρθει απ' τα ουράνια
και κοιτούν με τόση περηφάνια
τα ματάκια αυτά π' ανάβουνε φωτιές
και που λέν' του κόσμου τις ψευτιές.

Μπρος τους χαμηλώνουνε τ' αστέρια
κι έρχονται οι βλάμηδες στα χέρια.
Μάτια που όποιος τα 'δε μόνο μια βραδιά
έπαθε ζημιά μες στην καρδιά.

(Κώστας Κοφινιώτης - Γιάννης Βέλλας - Ελευθερία Αρβανιτάκη)

Για το μπαρμπουνάκι, γνωστότερη σαν KV (Al Dente), μια σούπερ σπέσιαλ αφιέρωση, ειδικά για τις ακαδημαϊκές της εμπειρίες και το σεβασμό που αυτές απαιτούν: Η Μαίρη του Χάρυ Κλυν (χαμογελάτε, κάνει τους άλλους ν' ανησυχούν).

Κάποτε είχα γνωρίσει μια Μαίρη/ που είχε δυο μάτια γλυκά φωτεινά.
Μαζί περπατούσαμε χέρι με χέρι/ και αγαπηθήκαμε στα σκοτεινά.

Φοβόταν η Μαίρη μην έρθει ο παππούς της/ και μη μας τσακώσει σε κάποια γωνιά
και είπα κ' εγώ λες να έρθει ο πού***/ κρυφά να μας στήσει καμιά παγανιά;

Πίσω απ' τις λεύκες και τις ακακίες/ της είπα "για σένα η καρδιά μου πονά"
κι εκείνη μου είπε "μη λες μαλ***, τα ίδια έχεις πει και σε άλλες ξανά".

Της είπα λοιπόν πως δεν είμαι της πλάκας/ για μένα πεθαίνουν γυναίκες πολλές
μπορεί να με λεν μα δεν είμαι μαλ***/ και δεν τις ανέχομαι τις προσβολές.

Θα φύγω μου είπε αφού δε σ' αρέσω/ κατάλαβα πλέον πως δε μ' αγαπάς.
Και τότε της είπα κι εγώ να σε χέ**/ αφού την αγάπη μου δεν εκτιμάς.

Δε θέλω να φύγεις από την αυλή μου/ τα όσα μου κάνεις θα βγούνε ξινά
μ' αν πάλι μου φύγεις κι εγώ στο κα*** μου/ μιαν άλλη στη θέση σου θα βρω ξανά.

Να φύγεις λοιπόν δεν κρατάω κακία/ μονάχος τα βράδια μου θα ξαγρυπνώ
θα παίζω άμα λάχει και μια μαλ***/ τον πόνο μου έτσι κι εγώ να ξεχνώ.

Θα γράφω τραγούδια για να βρω τη λύση/ πολύ πικραμένα μελαγχολικά
γιατί ο μαλ*** αν σ' είχα γα***/ ποτέ δε θα μου 'φευγες οριστικά.

Τέτοια τραγούδια δε γράφω για άλλες/ γιατί ίσως θα πρέπει να λογοκριθούνε
κι αν δεν τα περάσουν αυτές οι κουφ***/ από το ραδιόφωνο δε θ' ακουστούνε.

Ενα τραγούδι έχω γράψει όλο κι όλο/ το μόνο που μες την καρδιά μου γυρνά.
Μήπως θα πρέπει να δώσω και κό***/ στη λογοκρισία που δε το περνά;

Βαρέθηκα απ' όλους ν' ακούω τα ίδια/ πως τέτοια τραγούδια δεν είναι σεμνά
και όμως μας έχουνε πρήξει τ' αρχ***/ από το ραδιόφωνο καθημερινά.

Για τον τσέλιγκα και τη cyber-στάνη του (για περάστε, μόνος μου θα βγάλω το πρόγραμμα;) κάτι πολύ σχετικό με τη ντισκοτέκ Dorian Gray της Βουλιαγμένης, γύρω στα 1988. Ο τίτλος κλεμμένος επίτηδες, από το δικό του μήνυμα.
Ολα τα μωρά στην πίστα!!

Star Academy - Paris Latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Bandolero rock, Bandolero choc, Bandolero rock, Bandolero choc, Joséphine blanche, robe rouge et noire Danse avec le reflet du miroir Arrivé direct from Mexico Don Diego de las Vegas Z comme Zorro Ca se bouscule dans les couloirs, Les poseurs, les voyeurs, Tous ceux qui aiment s'faire voir Tout le monde est là, Même ceux qu'on attend pas la playmate du mois, Miss Cha Cha Cha Oh Miss Cha Cha Cha Miss Cha Cha Cha Miss Cha Cha Cha Que linda esta Au milieu de tout ça, il y a nous, il y a moi Et [don't forget me, I'm doctor B... ] Verre sur verre de Cuba libre [Don't forget me, I'm doctor B... ] Verre sur verre de Cuba libre [Doctor B... that's me] Yes Yes show You don't stop Come on come on, Let's see rock rock Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Bandolero rock, Bandolero choc, Bandolero rock, Bandolero choc, Joséphine blanche, robe rouge et noire Amoureuse folle du reflet dans le miroir Reparti direct to Mexico Don Diego de la Vegas Sa cape son bandeau Plus personne dans les couloirs, les poseurs, Les voyeurs sont allés se faire voir Odeur de tabac, de cendriers froids Les parfums Sucrés de Miss Cha Cha Cha Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Que bueno, que rico, que lindo Paris latino Bandolero rock, Bandolero choc, Bandolero rock, Bandolero choc,

Queen - Another one bites the dust Steve walks warily down the street, With the brim pulled way down low Ain’t no sound but the sound of his feet, Machine guns ready to go Are you ready, are you ready for this Are you hanging on the edge of your seat Out of the doorway the bullets rip To the sound of the beat Another one bites the dust Another one bites the dust And another one gone, and another one gone Another one bites the dust Hey, I’m gonna get you too Another one bites the dust How do you think I'm going to get along, Without you, when you’re gone You took me for everything that I had, And kicked me out on my own Are you happy, are you satisfied How long can you stand the heat Out of the doorway the bullets rip To the sound of the beat Another one bites the dust Another one bites the dust And another one gone, and another one gone Another one bites the dust Hey, I'm gonna get you too Another one bites the dust Another one bites the dust Another one bites the dust Another one bites the dust Another one bites the dust There are plenty of ways you can hurt a man And bring him to the ground You can beat him You can cheat him You can treat him bad and leave him When he's down But I’m ready, yes I'm ready for you I’m standing on my own two feet Out of the doorway the bullets rip Repeating the sound of the beat

Για τη ροδιά είχα αρκετές επιλογές (πολυγραφότατη και ανοιχτό βιβλίο!) και... λίγο επειδή δυσκολεύτηκα να διαλέξω, λίγο επειδή είναι και ζωγράφος, ο σταθμός αφιερώνει δυο κομμάτια - ένα για τις αναμνήσεις της κι ένα για τη ροδιά της (αγαπημένο δέντρο - είχα φυτέψει μικρός ένα και παρότι δεν το πολυφροντίζω τελευταία, αυτό δεν έπαψε να μου χαρίζει ένα σωρό ρόδια, σε αντίθεση με μια φυστικά που μου το κράτησε).

Στον κήπο μεγαλώνει μια ροδιά παίζουν γελάνε τα παιδιά στη γειτονιά στο μώλο δένουν τα καράβια και παν στον καφενέ τα βράδια οι γέροι και τα παλικάρια κι ακούς φωνές βρισιές και ζάρια Πάνε κι έρχονται οι γλάροι, λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι. Φύλαγε άγιε τα παιδιά μας, να 'ναι μεγάλη σου η χάρη. Στον κήπο μεγαλώνει η ροδιά κλαίνε γελάνε τα παιδιά στη γειτονιά και πέρα η θάλασσα απλώνει σαν καταγάλανο σεντόνι την αγναντεύουν οι κυράδες και τα κορίτσια απ' το μπαλκόνι. Πάνε κι έρχονται οι γλάροι, λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι. Φύλαγε άγιε τα παιδιά μας, να 'ναι μεγάλη σου η χάρη. (Γιώργος Θέμελης - Δημήτρης Ξαπλαντέρης - Γιώργος Νταλάρας)

Τα πιο ωραία λαϊκά/ σε σπίτια με μωσαϊκά/ τα είχαμε χορέψει. Γαλάζιο γύψο η οροφή/ και τα τακούνια μου καρφί/ κι από την πρώτη την στροφή/ το στόμα εγώ το 'χα λατρέψει. Κορίτσια αγόρια σ' ένα χωλ/ και τα φιστίκια μες το μπολ/ κι οι γέροι στη βεράντα. Με το ρυθμό της μουσικής/ και με μπλου-τζην Αμερικής/ μια εφηβεία επιεικής/ που γίνεται σαράντα. Δε γυρνάνε λέμε πίσω ποτέ τα καλά παιδιά σ’ εκείνα τα χρόνια έρωτά μου τώρα πληγωμένε μου αητέ στάχυα είμαστε στου χρόνου τ’ αλώνια. Ελα μην κλαις, μη μου κλαις σε γιάτρεψα λύπες και αγάπες παλιές ανάτρεψα. Ελα μην κλαις, μη μου κλαις στ’ ορκίζομαι για παραισθήσεις καλές φημίζομαι. Τα πιο ωραία λαϊκά/ σε σπίτια με μωσαϊκά/ τα είχαμε χορέψει. Γαλάζιο γύψο η οροφή/ και τα τακούνια μου καρφί/ χωρίς επιστροφή. Τις πιο ωραίες Κυριακές/ με λεμονάδες σπιτικές/ τις είχαμε δροσίσει. Με το Δομάζο αρχηγό/ και το Σιδέρη κυνηγό/ γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ/ με χωρισμό σ’ είχα φοβίσει. Μετά μας πήγε Αριστερά/ το περιβόλι κι η χαρά/ και πήραμε το Βήμα. Στο πρώτο υπόγειο του Κουν/ και στην Επίδαυρο που ακούν/ Θεούς κι ανθρώπους να νικούν/ τα πάθη και το χρήμα. (Λίνα Νικολακοπούλου - Σταμάτης Κραουνάκης - Αλκηστις Πρωτοψάλτη)

Ζείν επικινδύνως και αφιερωμένο εξαιρετικά στο περιγλώσσιο (Τέττιξ, Αυτόχθων), με αφορμή το πανέξυπνο και πονηρό πόνημα "Πολυτονιάται".
Το βρήκα στο www.stixoi.info και βεβαίως είναι ευθέως ανταγωνιστικό του εν λόγω πονήματος ;-)

##
Είναι μια παραλλαγή του "Μια βραδυά στο λούκι", των Κατσιμιχαίων, το οποίο και παραθέτω για σύγκριση.
##

Οψές απού 'πινα ρακές με κάποιο σύντεκνό μου γαέρνω, θωρώ πίσω μου δυο μάθια, δυο ματάκια γιαγέρνω στο δικό μου "Σηφάκη, είν' ομορφούλα!" "Κι αμ' ίντα;" μ' αποκραίνει κι ετσά αρχίσαν ούλα Τότες εγώ εξάμωσα για να τη μαγνητίξω τέθοια 'ναι χούγια ζόρικα που κάμουν στη Σητεία μα το Θεό σας λέγω, δε κάμαμε χαΐρι δε μου 'δινε καμία, διάλε τη σημασία Οπως καλά γροικάτε το κιαολιάς δε με φελούσε αλλά εγώ ξακλούθαγα να τη θωρώ του κάκου ο σύντεκνος μουρμούραγε: "Μανούσο, σου μιλάω Για πες μου ίντ' απόκαμες;" "Πράμα" του απαντάω Σε μια στιγμή τα μάθια τζη στραφαίναν πέρα δώθε και τα δικά μου απάντηξαν σαν κάτι να ζητούσε ταράχτηκα κι εθάρρουνα: "Θε μου, εμένανε ξανοίγει" όμως εκείνη ζήτουνε να πάει ν' αποπατήσει Διάλε, τσ' αποθαμένους τζη και θα με κουζουλάνει για λόγου τζη απολείπομαι κι αυτή δε το κατέει Οφου, αεράκι να 'μουνα, καπνός από 'να μπάφο στο μπέτη τζη να χώνουμαι κι εκείνη ας μη με θέλει Διάλε, τσ' απολιμάρες τζη και θα με κουζουλάνει κατάρα απού τηνε θωρεί κι απού τηνε γυρεύει μ' ανάθεμά ντον πιότερο απού τηνε βατεύει κι απλώνει τζι χερούκλες του, τον πούστη θα τον σφάξω... Ελα, έλα, τον πούστη θα τον σφάξω

Προχτές εκεί που τα 'πινα με κάποιο κολλητό μου κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια γυρίζω στον δικό μου, ο τύπος μου, Νικόλα και μένα, μ' απαντάει, και εκεί αρχίσαν όλα Εγώ αυτοσυγκεντρώθηκα για να την μαγνητίσω αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία αλήθεια σας το λέω, απότυχα τελείως δε μου 'δινε καμία, μα καμία σημασία. Οπως καταλαβαίνετε δε μ' έπαιρνε καθόλου αλλά εξακολούθησα ερήμην να κοιτάω ο φίλος μου εγκρίνιαζε, βρε Χάρη, σου μιλάω για πες μου, σε κοιτάει; καθόλου τ' απαντάω Σε μια στιγμή το βλέμα της πλανήθηκε στο χώρο κι απάνω μου σταμάτησε σαν κάτι να ζητούσε ταράχτηκα και σκέφτηκα, Θεέ μου, εμένανε κοιτάει όμως εκείνη κοίταγε να βρει τον σερβιτόρο Βοήθεια, Χριστανοί, κοντεύω να φλιπάρω εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει αχ, να 'μουνα αεράκι, καπνός από τσιγάρο στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει Βοήθεια, Χριστανοί, κοντεύω να φλιπάρω ζηλεύω όποιον της μιλά και όποιον την κοιτάει μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π' αγαπάει σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει

((Αφιερώνει η Avanti στην αφεντομουτσουνάρα μας, την οποία "ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε" - πω πω τι μου θυμίζεις τώρα. Μπαη δε γουέη, Νταλάρας αλλά σε ποιό δίσκο;))

Στον Alombar και στις "αφιερώσεις" του

Είν' αρρώστια τα τραγούδια
(Ξαρχάκος Σταύρος/Ελευθερίου Μάνος)

Ειν' αρρώστια τα τραγούδια π' αγαπάς να λέω
αναμμένο καρβουνάκι που κρατώ και κλαίω

Είν' αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν' αρρώστια που δε γίνεται καλά

Αφορμές μου δίνεις πάντα και σκοπούς ν' αρχίζω
μα για ξένες υποσχέσεις που μιλούν στραγγίζω

Είν' αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν' αρρώστια που δε γίνεται καλά

Σαν το σπίρτο που έχει πέσει στο ξερό χορτάρι
είν' εκείνα τα τραγούδια που μας έχουν πάρει

Είν' αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν' αρρώστια που δε γίνεται καλά

Για τον κύριο Γεώργιο Χοιροβοσκό, ήθελα κάτι παραδοσιακό και ταυτόχρονα "διαφορετικό". Είχα διαβάσει (και ακούσει) εκείνο το "Τα τραγουδάκια μου πουλώ" και, λίγο το κανονάκι, λίγο το λαούτο, επηρρεάστηκα (καλά φταίνε και οι Περάμιοι-Κυζηκινοί για την επήρρεια). Κάποια στιγμή σκέφτηκα το Μιχάλη Βιολάρη και λέω "εδώ είμαστε"¨. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω!
Για να μην πολυλογώ, πέρασα το Δελφινοκόριτσο και τη Στέλλα, για να καταλήξω αφιερώνοντας αυτό που μου είχε κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση όταν το πρωτάκουσα: τα Ριάλια.

Αν είσαι κι αν δεν είσαι του δήμαρχου παιδί
του δήμαρχου παιδί
εγώ θα σε φιλήσω κι ας κάμω φυλακή
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

Εσύ 'σαι ο καθρέφτης, το καθαρόν γιαλίν
το καθαρόν γιαλίν
που φέγγει στην Ευρώπην και στην Ανατολήν
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

Ιντα τραγούδιν να σου πω, μάνα μου να σ’ αρέσει
μάνα μου να σ’ αρέσει
που έχεις αγγελικόν κορμί και δαχτυλίδιν μέση
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

Στην σκάλα που ξεβαίνεις, να ξέβαινα κι εγώ
να ξέβαινα κι εγώ
και εις κάθε σκαλοπάτιν να σε γλυκοφιλώ
Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια
τα σελίνια μονά και διπλά
τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα
ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα

(Η απόδοση της προφοράς δεν είναι και εντελώς πετυχημένη)

Μια οργισμένη ξανθιά όπως το Βατραχοκόριτσο νομίζω οτι αξίζει έναν οργισμένο ύμνο του Charlie Daniels (σαν να την ακούω να κάνει τον Johnny).
Από τα πολυαγαπημένα μου - ακούγεται σε υψηλές εντάσεις και αστράφτει!!

The devil went down to Georgia
he was looking for a soul to steal
he was in a bind
'cause he was way behind
and he was willing to make a deal.

When he came upon this young man
sawin' on a fiddle and playin' it hot
and the devil jumped
up on a hickory stump
and said "boy let me tell you what"

"I guess you didn't know it
but I'm a fiddle player too
and if you care
to take a dare
I'll make a bet with you"

"Now you play a pretty good fiddle, boy
but give the devil his due
I'll bet a fiddle of gold
against your soul
'cause I think I'm better than you".

The boy said "my name's Johnny
and it might be a sin
but I'll take your bet
and you're gonna regret
'cause I'm the best there's ever been".

Johnny rosin up your bow and play your fiddle hard
cause hell's broke loose in Georgia and the devil deals the cards.
And if you win you get this shiny fiddle made of gold
but if you lose the devil gets your soul.

The devil opened up his case
and he said "I'll start this show"
and fire flew from his fingertips
as he rosined up his bow.

Then he pulled the bow across the strings
and it made an evil hiss
and a band of demons joined in
and it sounded something like this...

(βιολιά - και σόλο και ορχήστρα)

When the devil finished,
Johnny said "well you're pretty good old son
just sit right in that chair right there
and let me show you how it's done".

He played Fire on the Mountain, run boys, run
The devil's in the House of the Rising Sun
Chicken in a bread pan picken' out dough
Granny does your dog bite, no child, no.

(βιολιά - και σόλο και ορχήστρα)

The devil bowed his head
because he knew that he'd been beat
and he laid that golden fiddle
on the ground at Johnny's feet.

Johnny said "Devil just come on back
if you ever wanna try again
I done told you once you son of a bitch
I'm the best there's ever been".

And he played Fire on the Mountain run boys, run
The devil's in the House of the Rising Sun
Chicken in a bread pan picken' out dough
Granny does your dog bite no child, no.

(βιολιά - και σόλο και ορχήστρα)

Για τον μίστερ McManus ήθελα κάτι σε εύθυμο και διάσημο. Κάτι ταιριαστό με το ύφος του και ως εκ τούτου ολίγον μαύρο. Εύκολο: τι πιο μαύρο από τον Αράπη του Ζαμπέτα!

Μελαμψές Βεδουίνες, ξελογιάστρες, τσαχπίνες
χορεύουν τα βράδια χορούς της αγάπης, ενώ το ταμ-ταμ
το χτυπάει ο αράπης, ο μαύρος, ο σκύλος, ο ταμ, ταμ, ταμ
Ταμ, ταμ, ταμ, χτυπάει ο αράπης

Η μικρή απ’ τ’ Αλγέρι, που 'χει ντέφι στο χέρι
τη βλέπουνε όλοι, της λένε γι αγάπη, ενώ η μικρή
γουστάρει τον αράπη, το μαύρο, το σκύλο, τον ταμ ταμ ταμ
Ταμ, ταμ, ταμ, χτυπάει ο αράπης

Και η μπουρδού απ' τ' Αλγέρι, με το ντέφι στο χέρι
τη βλέπουνε όλοι, της λένε γι αγάπη, ενώ η χουχού
γουστάρει τον αράπη, το μαύρο...
...γουστάρει κι αγαπάει, το μαύρο, το σκύλο,
τον αράπη, το Μανόλη Χιώτη, την Μαίρη Λίντα, τον Τσιτσάνη,
την Πόλυ Πάνου, τον Κολοκοτρώνη, το Μπιθικώτση, την Καίτη Γκρέυ,
τον Καλδάρα, τον Γαβαλά, τη Ρία Κούρτη, τον Αγγελόπουλο,
τον Α(ρ)άααααπη (το σκύλο, το μαύρο, τον ταμ ταμ ταμ...)

(Στίχοι Μπάμπης Βασιλειάδης ή Τσάντας, Σύνθεση Ζαμπέτας)

Για την Avanti ήθελα έναν εύθυμο σκοπό, αλλά να κρύβει λίγη μελαγχολία, έναν πόνο ίσως. Δεν μου ερχόταν τίποτα σε καλοσυσκευασμένο μαύρο (λιγότερο) χιούμορ (περισσότερο), έτσι που να της πηγαίνει, οπότε επέλεξα ένα πολύ ωραίο κομμάτι που ελπίζω οτι πλησιάζει αρκετά: το Βενζινάδικο με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη (στίχοι Λίνας Νικολακοπούλου).
Από τα αγαπημένα μου, μιας και προέκυψε.

Να μπορούσα στα σύννεφα να 'χα 'γώ βενζινάδικο
στο κενό να κινδύνευα για τ' αστέρι μου τ' άδικο.
Οι καρδιές παλιοσίδερα σ’ ένα σώμα κατάδικο.

Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί
Κόφτε το φιλί να πίνω να μεθώ.
Που όλα τα χατίρια μου τ' άργησες πολύ
κι έφυγα η τρελή ψηλά στον ουρανό.

Να λησμονήσω μπορεί στον κόσμο πάλι να φτάνω
Είμαι φορτίο βαρύ για τον καιρό τον τσιγγάνο.
Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα κι ένας Θεός πάν' απ' τ' άδικο
Ασε με 'μένα στα σύννεφα σ' ένα παλιό βενζινάδικο.

Να μπορούσα στα σύννεφα την ψυχή μου ν' ανέβαζα
Μ' αστραπές να γαλήνευα τα παράπονα που έβαζα
στο μυαλό μου κι αρχίναγα κι απ' την λύπη διασκέδαζα.

Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί
Κόφτε το φιλί να πίνω να μεθώ.
Που όλα τα χατίρια μου τ' άργησες πολύ
κι έφυγα η τρελή ψηλά στον ουρανό.

Κάτι σπέσιαλ για τον Κοσμοπολίτη (με μπλογκ τύπου Αλίκη στο Ναυτικό). Από πού να αρχίσω όμως; Ψευδώνυμο, ύφος, ουσία;
Σίγουρα πάντως πρέπει να φτάνει το Ζεϊμπέκικο πιο κάτω, ίσως και να το ξεπερνά κατά μια έννοια - αυτό είναι προϋπόθεση αλλιώς θα μου το κρατήσει μανιάτικο.
Πρώτα σκέφτηκα Καζαντζίδη, Διονυσίου, Μενιδιάτη και Χριστοδουλόπουλο, κυρίως γιατί υποψιάζομαι οτι έχει σπάσει και πέντε πιάτα κάποια στιγμή.
Μετά όμως από ένα συμβάν με απίστευτο γέλιο, ήθελα οπωσδήποτε εύθυμο σκοπό, ένα χαρούμενο κομμάτι, έστω και σε βάρος των συμβολισμών - τον κόβω να χαλαλίζει μια πολιτική ανάλυση για ένα καλό ανέκδοτο (κι αν δεν ισχύει για τον περί ού ο λόγος, ισχύει για μένα και εδώ δεν έχει σύνορα, δεν έχει καλοσύνη όπως ξέρετε).
Σκέφτηκα ένα δυο κομμάτια από Ελένη Δήμου, μου πέρασε και ο Κηλαηδόνης από το νου, μετά ο Ταρζάν με τον Θέμη Ανδρεάδη (η Μιραντολίνα φταίει) και ήμουν στο παρά πέντε να διαλέξω κάποιο κομμάτι από την πρώτη σάτιρα σε δίσκο της μεταπολίτευσης (πχ Παίρνετε μια ντουζίνα τανκς, ένα μυστρί και μία πλάκα κλπ του Γιώργου Μαρίνου).
Εντελώς ξαφνικά όμως βγάζω φλας δεξιά και κόβω αριστερά: Η προσευχή της παρθένου!

Με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμμία
απ' την Υπάτη τό 'σκασα και πήγα στη Λαμία.
Ημουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
πως τό 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη.

Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω
μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.
Ημουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
πως έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.
Το γαρ πολυ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι.

Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Κι απ' το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ' τον Κοσμά στον Πάνο
πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη.

(Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζηδάκις, Μελίνα Μερκούρη)

Ο ραδιοπειρατής του Σαββόπουλου δεν είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, μου έφερε όμως ένα σωρό μνήμες και τελικά έγινε η αιτία να αρχίσω αυτό το μπλογκ.

Κολλάω και τραυλίζω αν είναι να στο πω
γι' αυτό και σου χαρίζω το μυστικό σκοπό.
Τον πειρατή, τον πειρατή ψίθυροι και παράσιτα
φωτιές από μιαν άλλη γη κύματα γέλιου που ξεσπά
αφιερωμένο εξαιρετικά - αφιερωμένο εξαιρετικά

Μπροστά στο αναμμένο γυαλί του μηχανήματος
ακόμα περιμένω τον ήχο που είναι αδύνατος.
Την πιο παράξενη ακοή όταν ξυπνάς απότομα
και το ραδιόφωνο είν' εκεί φέγγοντας όλη τη φωνή
όλα της χαλάλι για να λειτουργεί - όλα της χαλάλι για να λειτουργεί.

Σπατάλη κι αφθονία μέσα σε βραχυκύκλωμα
και ραδιοπειρατεία στο Εθνικό Ιδρυμα.
Ακούγεται σαν εξτρεμισμός με λαϊκό έρεισμα
μα είναι άγγελος τραυλός που πριονίζει τη μηλιά
αφιερωμένος εξαιρετικά - αφιερωμένος εξαιρετικά.

Εργάτες θυμωμένοι κρατούν το εργοστάσιο
και οι ερωτευμένοι ζητούν το πολλαπλάσιο.
Μα όσοι δουλεύουν στους πομπούς ψάχνοντας την αγάπη τους
ας καταλάβουν τους σταθμούς του ραδιοφώνου τα κλειδιά
αφιερωμένοι εξαιρετικά - αφιερωμένοι εξαιρετικά.

Για τον Πιτσιρίκο, νομίζω οτι το Τρελλοκόριτσο των Olympians είναι ό,τι πρέπει.
Μας τρελλαίνει, αλλά, για να πώ και τη στραβή μου, διακρίνω μια απειλή της ποιότητας από την ποσότητα. Πάντως, αν δεν του αρέσει και επειδή έτυχε να είναι από τους πρώτους που διάβασα, οι αφιερώσεις έχουν μεγάλη δισκοθήκη (κάποτε κουβαλούσαμε σε σακούλες τους δίσκους μας, πηγαίνοντας στα πάρτια).

Εισ' ένα τρελλοκόριτσο με μίνι ζιπ,
στο δρόμο όλοι σε κοιτούν.
Ανάβεις φλόγες πάντα με το βλέμμα σου
και για σένα θέλεις να μιλούν.

Τρελλοκόριτσο, πρόσεξε καλά,
μη ζητάς πολλά, τρελλοκόριτσο,
πόθους μη σκορπάς, τρελλοκόριτσο,
για θα βρεις μπελά.

Μαζί σου τα αγόρια θέλουν να βρεθούν,
να χορεύουν και να περπατούν.
Σ' αρέσει να σκορπάς χαμόγελα γλυκά,
η καρδιά τους για σέ να χτυπά

Τρελλοκόριτσο, πρόσεξε καλά,
μη ζητάς πολλά, τρελλοκόριτσο,
πόθους μη σκορπάς, τρελλοκόριτσο,
για θα βρεις μπελά.

Για την Vista ένα κομμάτι που κάποτε άκουγα συνέχεια. Καθώς το έφερνα στο μυαλό μου, θυμόμουν τα γραπτά της, παρότι δεν έχω καταλάβει ακριβώς το λόγο. Ισως επειδή μπερδεύει λίγο την ορθογραφία λόγω Γερμανίας, αλλά ποιος νοιάζεται;
(ΣΣ: να θυμηθώ να ψάξω το δίσκο των Πελόμα Μποκιού, είχε πολλά ωραία - και να θυμηθώ επίσης να διαβάσω τη συνέχεια στο μυθιστόρημα)


Μαζεύεται πλήθος/ χαρούμενες φάτσες/ εκεί που ο Γαρύφαλος λέει.

Τους λέει τα δικά του/ και σαν τελειώσει/ ο κόσμος γελάει ή κλαίει.

Σχολείο βιβλία/ αρχαία ιστορία/ γι' αυτόν είναι άγνωστες λέξεις.

Δεν ξέρει να γράφει/ και όμως θαυμάσια/ δίνει στον κόσμο διαλέξεις.

Γαρύφαλε, Γαρύφαλε, κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι.

Τα χρόνια περάσαν/ τον είδανε όλοι/ και ήταν πολύ ευτυχισμένος.

Οι νέοι γεράσαν/ και φύγαν οι γέροι/ και φεύγει και αυτός ο καημένος.

Μαζεύεται πλήθος/ να τον χαιρετήσει/ κανένας πια δε γελάει.

Στα ουράνια ο Γαρύφαλος/ βρίσκεται τώρα/ και με τους αγγέλους μιλάει.

Γαρύφαλε, Γαρύφαλε, κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι.

Ο φίλος μου ο Γιώργος, γνωστότερος σαν Your Man, δικαιούται το συγκεκριμένο κομμάτι με χίλια! Μη ρωτάτε γιατί, πάρτε τον τηλέφωνο ;)

Να είμαι πρίγκηπας, να είμαι και αλήτης,
να 'μαι κι απρόβλεπτος σαν μετεωρίτης.
Να 'μαι γλυκός και τρυφερός,
μα κάπου κάπου να 'μαι κι επιθετικός.
Να είμαι κύριος, να είμαι και μαγκάκι,
αλλά και υπάκουο δικό σου στρατιωτακι,
να 'μαι απλός κι αληθινός,
μα απ' τους άλλους να 'μαι διαφορετικός.

Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός,
ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός.
Ο τέλειος άντρας δεν είναι πουθενά
γι' αυτό κάτσε μαζί μου και μη ζητάς πολλά.

Να μην είμαι άστατος ούτε και γκρινιάρης.
Να σε ζηλεύω χωρίς νά μαι ζηλιάρης.
Νά μαι πιστός και στοργικός,
μα κάπου κάπου νά μαι κι αντιδραστικός

Να είμαι άψογος, αλλά και χύμα,
σκληρός για όλους μα για σένα ένα θύμα.
Να 'μαι τρελός και λογικός
και φυσικά να 'μαι μονογαμικός.

Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός,
ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός.
Ο τέλειος άντρας δεν είναι πουθενά
γι' αυτό κάτσε μαζί μου και μη ζητάς πολλά.

(Εγραψε η Ναταλία Γερμανού, συνέθεσε ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος και εκτελεί ο Γιώργος Τσαλίκης)

Στη μικρή μας τυρόπιτα (ψιλικατζού δια το πιστόν) γνωστή διευθύνουσα σύμβουλο της Ψιλικά ΑΕ, αφιερώνω το πρώτο κομμάτι που μου ήρθε στο μυαλό - Το μαγαζάκι του Μακεδόνα.
Για τον καλτσόβρακο έπρεπε πρώτα να διαλέξω κατεύθυνση (ψευδώνυμο, φωτογραφίες ή λόξα). Σκέφτηκα βέβαια να του αφιερώσω καμμιά Νταίζη Ντούκουνα (όλο ξεχνάω πώς τη λένε), αλλά δεν παρασύρθηκα τελικά. Τα καλτσοσουτιενοβρακάκια τα απέρριψα επίσης, αφού παραπέμπουν αλλού και όλο και κάποιος/α μπορεί να τα χρειαστεί.
Οι φωτογραφίες-εικόνες που δημοσιεύει δύσκολα παίρνουν ετικέτα και για να μην κουράζομαι με αναλύσεις, έμεινα στη λόξα. Τρεις βασικές επιλογές είχα, απέρριψα τη θάλασσα του Πειραιά με τον Πάριο σαν "λίγη", οπότε μείνανε δύο. Ε, μεταξύ του Ολυμπιακού Υμνου του Κωστή Παλαμά και του Υμνου του Ολυμπιακού, διάλεξα μια εκδοχή του δεύτερου επειδή τον ξέρουν περισσότεροι, επειδή είναι πιο αυθεντικός κι εν τέλει επειδή είμαι κι εγώ γαύρος :)
(ΣΣ: Αν δεν είναι γαύρος, την έβαψα - αν είναι, θέλω έκπτωση στα ψιλικά)

Είχα ένα μαγαζάκι δέκα τετραγωνικά,
τόσος κόπος και μεράκι, πήγε στράφι τελικά.

Ηταν σκέτο τζιτζιλόνι, με εμπορεύματα εκλεκτά,
μα μου ήρθε η εφορία και μου έφυγε η μαγκιά.

Μια καμπάνα για το ΙΚΑ, μία για το ΦΠΑ,
ούτε τιμολόγια είχα, μου τη ρίξανε στ’ αυτιά.

Είχα ένα μαγαζάκι, έβγαινε κουτσά-στραβά,
με κανένα εξτραδάκι τσίμα-τσίμα τα λεφτά.

Είχα μπόλικη πραμάτεια, μπρούτζινα κι ασημικά,
μα ταμειακή δεν πήρα και το πλήρωσα ακριβά.

Αμάν-αμάν, ανάθεμά σε, ανάθεμα κακούργα εφορία,
που το φτωχό τον άνθρωπο, φέρνεις σ’ απελπισία.

(Γιώργος Ζήκας - Κώστας Μακεδόνας)
--

Θρύλε των γηπέδων Ολυμπιακέ
δαφνοστεφανωμένε μεγάλε και τρανέ
έχεις δύναμή σου Ολυμπιακέ,
τον πύρινό σου κόσμο που δε λυγά ποτέ.

Ολυμπί-Ολυμπί-Ολυμπιακέ
ομάδα ομαδάρα μου,
μεγάλη μου αγάπη,
Ολυμπιακάρα μου.

Δόξα στα παιδιά σου Ολυμπιακέ
χιλιοτραγουδισμένε, στον κόσμο ξακουστέ.
Τρέμουν στ' άκουσμά σου Ολυμπιακέ
κι ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ.
Ολυμπί-Ολυμπί-Ολυμπιακέ
ομάδα ομαδάρα μου,
μεγάλη μου αγάπη,
Ολυμπιακάρα μου.

Ως γνωστόν, με τον Μπρους πρέπει κανείς να παίρνει τις προφυλάξεις του - ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί αν σε πιάσει στο πληκτρολόγιό του, άσε που δεν έχω διαβάσει όλη τη μπλογκογραφή του. Ετσι, χρειάστηκε λίγη σκέψη.
Αρχικά πέρασα από το "Νιάου βρε γατούλα" της Βουγιουκλάκη (κατά το "γιατί το είπατε μπανάνες; επειδή δεν έχει καμμία μπανάνα"), αλλά κάτι δεν κόλλαγε.
Μετά , μετά σκέφτηκα το Last Tango των Esperanto αλλά, επειδή το χορέψαμε στο γαμήλιο γλέντι μας, είπα να μην το χαλαλίσω για κάποιον άγνωστο.
Μετά μου ήρθε η φλασιά και κατέληξα στον παρακάτω ύμνο από το Σάκη Μπουλά, που νομίζω του πάει γάντι.


Από μικρός φαινόμουνα
τι σόι μαλαπέρδας θα γινόμουνα.
Διάλεξα λοιπόν ένα κουκλί για ταίρι μου.
Δεν έκοβα καλύτερα το χέρι μου...

Συνθετικό μου βγήκε κι όχι μάλλινο
και δάκρυζε το μάτι της το γυάλινο
και χαχα χουχα χεχεχε και χούχαχα
φλερτάρει με το φίλο μου το μπούχαχα.

Κατάντησε το ειδύλλιο περίπτερο
και ήλπιζα σε τίποτα καλύτερο.
Με πήρε και με σήκωσε.
Δεν ξέρω ποιος καλός θεός με γλίτωσε.

Και επιτέλους μ' άφησε
μ' αφού πρώτα τελείως με γονάτισε.
Παράπονο παράπονο παράπονο
με πνίγει για τον κόσμο σας τον άπονο.

Σας πλήρωσα μα πάλι δε μετανοώ
παρόλο που στιγμές στιγμές παρανοώ.
Με θέλατε μπαλάκι πάντα δίπλα σας
θα τα 'χάνε κι ο Ρότσα με την τρίπλα σας.

Μονόλογο μονόλογο διάλογο
κομπάρσοι σε ένα θέατρο παράλογο
μπορεί να προσπεράσατε
ποτέ σας όμως δεν με ξεπεράσατε.

Με τις ουρές στα σκέλια σας
τρεχάτε να μαζέψτε τα κουρέλια σας
μπορεί να παραφρόνησα
μα πρώτα πριν το πάθω σας ξεφώνησα!

Για την vasvoe, που είναι στους δρόμους κι όχι στον καναπέ σαν και του λόγου μας: δώδεκα vasvoe μας χρειάζονται αλλά αρκούμαστε στα Δώδεκα Παιδιά του Λοΐζου.
Με την ευκαιρία, Διεθνής Αμνηστία, Ελληνικό τμήμα

Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα παιδιά,
πήραν τη βροχή στους ώμους, δώδεκα παιδιά.

Κράτησαν ψηλά τον ήλιο,
κάνανε το κρύο φίλο,
πήγαν πιο μακριά κι απ' τα πουλιά.

Βρήκαν στην κορφή,
την παλιά πληγή,
το χρυσό μαχαίρι του ληστή.

Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα παιδιά,
πήραν τη βροχή στους ώμους, δώδεκα παιδιά.

Κράτησαν ψηλά τον ήλιο,
κάνανε το κρύο φίλο,
πήγαν πιο μακριά κι απ' τα πουλιά.

Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα σπαθιά,
πήραν το Χριστό στους ώμους δώδεκα παιδιά.

Χάραξαν στη γη τους νόμους,
άνοιξαν στη νύχτα δρόμους
κι έγινε η αγάπη πιο βαθιά.

Γράψαν μιαν ευχή,
να μη ξεχαστεί,
κάτω από το χώμα η γιορτή.

Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα σπαθιά,
πήραν το Χριστό στους ώμους, δώδεκα παιδιά.

Χάραξαν στη γη τους νόμους,
άνοιξαν στη νύχτα δρόμους
κι έγινε η αγάπη πιο βαθιά.

(Δημήτρης Χριστοδούλου - Μάνος Λοΐζος - Κώστας Σμοκοβίτης;)

Για τη Λίλη ήθελα κάτι νυχτερινό. Μου πέρασε από το μυαλό η Κάντιλακ του Παπακωνσταντίνου, αλλά νομίζω οτι κι αυτό πλησιάζει αρκετά.

Το δρόμο που μου δείχνεις να βαδίσω,
τον γνώρισα από μικρή.
Ζητάω τώρα κάπου ν' ακουμπήσω,
ν' αφήσω την παλιά ζωή.

Μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες.
Μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες.
Μια ζωή τα ίδια λόγια να μου λένε.
Εχω βαρεθεί τον κόσμο, κι όλα μου φταίνε.

Τον κόσμο που μου δείχνεις να γνωρίσω,
τον ξέρω φίλε πιο καλά.
Τον έχω μάθει πριν σε συναντήσω,
απ' έξω κι ανακατωτά.

Μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες.
Μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες.
Μια ζωή τα ίδια λόγια να μου λένε.
Εχω βαρεθεί τον κόσμο, κι όλα μου φταίνε.

(Βασίλης Παπαδόπουλος, Τάκης Σούκας, Χαρούλα Αλεξίου - Δημήτρης Μητροπάνος)
(Νομίζω οτι το έχω ακούσει και από τη Μοσχολιού)

Τι άλλο για την πρωτότυπη και ροζ Γουρούνα, παρά την Ρόζα Ροζαλία. Μετά από αυτό μπορεί να με βάλει πρώτο στη ροζ λίστα της ;)

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα-Ροζαλία
που 'χε στα δυο της μάγουλα
λιγάκι κρέμα φράουλα
κι έβγαζε βόλτα μες στην ροζ ανατολή
το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί.

Και σύννεφα απο ροζ πουλιά φλαμίγκος της κελαηδούσανε Ρόζα-Ροζαλία.

Αχ Ρόζα Ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία
ν' ανθίσει μ' όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί.

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούν ακόμα για τη Ρόζα-Ροζαλία
και λένε πως την άνοιξη
σα ρόδινη ανάμνηση
περνάει πέρα μεσ' τη ροζ ανατολή
το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί.

Και κάποια ροζοπάλινη λατέρνα ακόμα παίζει το Ρόζα-Ροζαλία.

Αχ Ρόζα Ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία
ν' ανθίσει μ' όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί.

(Μαριανίνα Κριεζή - Λένα Πλάτωνος)

Για τον Νταρθιίρ αρχικά σκέφτηκα τον Κεμάλ (Γκάτσος-Χατζιδάκης) αλλά προτίμησα κάτι πιο... κλασσικό (για να ταιριάζει και με την αλεπουδίτσα του): Ενα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι. Η αλεπουδίτσα θα πρέπει να αρκεστεί (λόγω έλλειψης στοιχείων) σε μια... εξ'επαγωγής αφιέρωση (Η μικρή του καμηλιέρη).

Σαλπάρει το καράβι απαλά
και με πάει μακριά
μεσ' στη Μπαρμπαριά.

Ποθώ γλυκές νεράϊδες να δω
κι από κορμί ξωτικό μαγικό χορό.

Να χαϊδέψω μαύρα μαλλιά
να φιλήσω χείλη μελιά
κι από μια μαριόλα γλυκιά
ν' ακούσω μια βραδιά.

Ενα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι
τραγούδι του καμηλιέρη
σ' ένα γλυκό αφρικάνικο σκοπό.

(Απόστολος Καλδάρας, Γιώργος Νταλάρας)

--Εδώ μπαίνει πανηγυρικά η αλεπουδίτσα--

Η μικρή του καμηλιέρη
αραπίνα από τ' Αλγέρι,
όποιος να τη δει τη θέλει,
γιαλελέλι. [2]

Τραγουδούν οι αραπάδες
και χορεύει στους οντάδες,
το κορμί λυγάει σα χέλι,
γιαλελέλι [2]

Στο χορό κρατάει το ντέφι
και παντού σκορπάει κέφι,
η ματιά της στάζει μέλι,
γιαλελέλι. [2]

Φορτωμένη με στολίδια,
σκουλαρίκια δαχτυλίδια,
η καρδούλα μου τη θέλει,
γιαλελέλι. [2]

(Απόστολος Χατζηχρήστος - Μαρίκα Νίνου)

Επειδή είμαστε δέσμιοι και δεσμώτες ταυτόχρονα και επειδή μας πάει αυτό :)


Πάντα ονειρευόμουνα έν' ανοιχτό τζιπάκι.
Μόνο αυτό μας έλειπε τώρα τι να σου πω!
Πάντα γκρινιάρα ήσουνα κι αγύριστο κεφάλι.
Κι εσύ είχες την απαίτηση να σε υπηρετώ.

Ηθελα στην ντουλάπα μου να υπάρχει μια τάξη.
Ηθελα στην ντουλάπα μου να γίνεται χαμός.
Παλιές φωτογραφίες μου θα 'θελα να 'χες κάψει.
Μπροστά στους ξένους θα 'θελα να 'σαι πιο σοβαρός.

Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα.
Τα όνειρά μου κόκκινα.
Τα όνειρά μου άσπρα.
Ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ.

Ηθελα στα γενέθλια να μου 'φερνες λουλούδια.
Ηθελα στα γενέθλια μόνος μου να τα πιω.
Να με γλυκονανούριζες τα βράδια με τραγούδια.
Ασε με πήγε τέσσερις, θέλω να κοιμηθώ!

Κοίτα καλέ που έμπλεξα θα σκάσω απ' το κακό μου.
Πάνω που ετοιμαζόμουνα το ίδιο να σου πω.
Βρε αν δε σ' ερωτευόμουνα, θα 'κανα το δικό μου.
Εγώ να δεις τι θα 'κανα, μα έλα που σ' αγαπώ

Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ.

(Γιάννης Μηλιώκας - Αφροδίτη Μάνου)

Υποψιάζομαι οτι η Σκορπίνα εύχεται κάτι ανάλογο!

Ωραία που 'ναι η Κυριακή
μα να 'ταν πιο μεγάλη
γιατί περνάει γρήγορα
κι αργεί να έρθει η άλλη.

Η Κυριακή, η Κυριακή
να ήταν πιο μεγάλη.

Κυριακή, γιορτή και σχόλη
να 'ταν η βδομάδα όλη
κι η Δευτέρα να 'ταν μόνο
κανα δυο φορές το χρόνο.

Της Κυριακής το ξύπνημα
έχει δικιά του χάρη
δε σε κρατάει το στρώμα σου
μήτε το μαξιλάρι.

Η Κυριακή, η Κυριακή
έχει δικιά της χάρη.

Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Ερμηνευτές: Αλίκη Βουγιουκλάκη
(www.stixoi.info)

Για τον Αθήναιο δε δυσκολεύτηκα και πολύ - Ο χορός των μπιζελιών μπορεί να του δώσει ιδέες για νέα γευστικά ταξίδια!

Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι
χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών
και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.

Μ’ ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για τον χορό των μπιζελιών
Ηρθ’ η ώρα πια και γω, ήρθ’ η ώρα πια και γω
να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια 'γκινάρα
το πρώτο μου ταγκό.

Βλήτο και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι
χορεύουνε συρτάκι στο χορό των μπιζελιών
κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.

(Μαριανίνα Κριεζή - Λένα Πλάτωνος)

Δυσκολεύτηκα λίγο με τον Πάνο και τα μυστικά που κρύβει για τον κόλπο... ξεκίνησα από Μητσιά - Ακη Πάνου (Ας μη με δει κανείς), πέρασα από Ελένη Δήμου - Μαριανίνα Κριεζή (Ερωτεύομαι μονάχα στην Ελλάδα), κόντεψα να μείνω σε Στράτο Διονυσίου - Ακη Πάνου (Εγώ καλά σου τα'λεγα) αλλά τελικά προτίμησα έναν ύμνο στις προσπάθειές του: Ζεϊμπέκικο και μάλιστα με τη Σωτηρία (της ψυχής) Μπέλλου.

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς.

Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μεσ' στις υπόγειες στοές,
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές.

Ο πατέρας μου ο Μπάτης
ήρθε απ' τη Σμύρνη το εικοσιδυό
κι έζησε πενήντα χρόνια
σ' ένα κατώι μυστικό.

Σ' αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε
τρώνε βρώμικο ψωμί
κι οι πόθοι τους ακολουθούνε
υπόγεια διαδρομή.

Χτες το βράδυ είδα ένα φίλο
σαν ξωτικό να τριγυρνά
πάνω στη μοτοσικλέτα
και πίσω τρέχανε σκυλιά

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά
βάλε στα όργανα φωτιά
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
η τρομερή μας η λαλιά.

Στίχοι-μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Μας απογειώνει η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου (και του Διονύση κάποιες φορές).

Καββαδίας οπωσδήποτε για τη Μιραντολίνα. Δυσκολεύτηκα να διαλέξω αλλά η ευχή παραμένει: μη σταματάς να μας ταξιδεύεις!
--

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που στην χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω στο λαιμό
μας σπρώχναν προς την θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε την "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο
Πες μου, που βρέθηκε στεριά στου πέλαου τ'ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δεν σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί στο Κονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δώσ’ του στην στεριά κρεβάτι και να πεί.
-όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες....-
Μες το μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
-στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη θα σε σύρω-
Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυό μίλια όξω απ' την Σύρο

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατά στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδδίνου.

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνευτές: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
(www.stixoi.info)

Γράψτε εδώ το τραγούδι που θέλετε να αφιερώσετε (μαζί με τους στίχους εφόσον τους έχετε, αλλιώς θα τους ψάξουμε τη δισκοθήκη μας), αποστολέα και παραλήπτη.
Τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο σταθμός, καιρού επιτρέποντος βεβαίως βεβαίως :)