Αφιερωμένο εξαιρετικά

Η Κωσταντίνα, η γνωστή διευθύνων σύμβουλος της ΨΙΛΙΚΑ ΑΕ, από την οποία ευτυχώς πρόλαβα να πάρω μερικά αυτόγραφα (γιατί οδεύει προς μεγάλη ντίβα και άντε μετά να πάρεις άδεια από τους γραμματείς και τους φουσκωτούς της), δηλώνει: "τρελλαίνομαι για όμορφα αλληγορικά κείμενα". Σαν παράδειγμα, έγραψε το εξής χρήζον βαθειάς ανάλυσης κοινωνικοπολιτικό κείμενο: "η κατάκλισις του λευκού περιστεριού εν μέσω εαρινής νυχτός, μαντάτο μύχιο θα ξεδιπλώσει κατακρυμνίζοντας στα βράχια της ζωής, το ασύνειδο ψύχος".
Ο σταθμός, αντί να προβεί σε εκτενή ανάλυση του κειμένου, αφιερώνει εξαιρετικά την πεμπτουσία της αμπελοφιλοσοφικής ανάλυσης, η οποία συνοψίζεται σε λίγους στίχους, με τίτλο Θεωρίες.


Παρατηρώ τους ειδικούς
που όλα τα γνωρίζουν
ασκόπως περιστρέφονται
και στην αρχή γυρίζουν.

Η ουσία είναι μία
κι οι κακοτοπιές πολλές.
Όσο πιο καλά τα ξέρεις,
τόσο πιο απλά τα λες.

Στης ανάλυσης το βάθος
θεωρίες εκλεκτές
τ' όνομά τους γράφουν λάθος
και δηλώνουν ποιητές.

(Παντελής Αμπαζής, Πέτρος Γαϊτάνος)

Μετά την "πραγματική" αφιέρωση του Γιώργου (Δύων Ανατέλλων - δύει, ανατέλλει, ανατέλλει δύοντας, μήπως διπλο-ανατέλλει ή απλώς δεν έχει αποφασίσει ακόμα;), ήθελα να του κάνω κι εγώ μια "εικονική" αφιέρωση. Επειδή υπήρξα για πολύ λίγο χρόνο ερασιτέχνης, ενώ εκείνος έγραψε και γράφει ιστορία στο ραδιόφωνο, μου θύμισε τον Pinball Wizard των Who, σε ερμηνεία του Ελτονα Ιωάννη, κομμάτι που του αφιερώνω μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ :)


Ever since I was a young boy
I've played the silver ball
From Soho down to Brighton
I must have played them all
But I ain't seen nothing like him
In any amusement hall
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

He stands like a statue
Becomes part of the machine
Feeling all the bumpers
Always playing clean
He plays by intuition
The digit counters fall
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

He's a pinball wizard
There's got to be a twist
A pinball wizard
He's got such a supple wrist

How do you think he does it?
- I don't know
What makes him so good?

He ain't got no distractions
Can't hear those buzzers and bells
Don't see lights a flashin'
Plays by sense of smell
Always gets a replay
Never tilts at all
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

I thought I was
The Bally table king
But I just handed
My pinball crown to him

Even on my usual table
He can beat my best
His disciples lead him in
And he just does the rest
He's got crazy flipper fingers
Never seen him fall
That deaf, dumb and blind kid
Sure plays a mean pinball

Η Kleio (Jo) αφιερώνει στους πρώτους της σχολιαστές, λεξιπλάθοντας. Ευχαριστούμε τόσο για την αφιέρωση όσο και για τα κοπλιμέντα :)
Κάποια σχέση με την Κλειώ τη μούσα της ποίησης ή τον Τζο της άγριας δύσης;


Φου..φου...(με λαμβάνετε;).
Αφιερωμένο εξαιρετικά, το "Θα κάνω ντου, βρε πονηρή", ένα βαρύ ζεϊμπεκάκι του 1953, στους τρεις πρώτους μπλογκομουσαφιραίους μου (κατά σειρά "εισβολής"): aelios, manosantonaros, alombar42 γιατί είναι μάγκες, με ψυχούλα και χιούμορ.
Διαβιβάστε, την καλημέρα μου για μια χαρούμενη -και μελωδική- βδομάδα.


Θα κάνω ντου, βρε πονηρή

Θα κάνω ντου, βρε πονηρή,
στα στέκια που αράζεις
κι αν σε τρακάρω πουθενά
μ’ αυτόν τον άνθρωπο ξανά
να ξέρεις δεν τη βγάζεις.

Kαθάρισε τη θέση σου
μ’ αυτή σου την κατάσταση
πριν κάνω επανάσταση.

Tον τελευταίο τον καιρό
μου τά ’χεις κάνει ρόιδο
δυο-τρεις μου την καρφώσανε
πως πάλι σε τσακώσανε
με εκείνο το κορόιδο.

Θα κάνω ντου για να σε βρω
Aθήνα και Πειραία
κι αν θα σε κάνω τσακωτή
να ξέρεις, η βραδιά σου αυτή
θα είναι η τελευταία.

του Βασίλη Τσιτσάνη, σε στίχους Κώστα Βίρβου
Τραγουδούν : ΤΑΚΗΣ ΜΠΙΝΗΣ, ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ

Για τον MainMenu ένα κομμάτι... πολυσύνθετο, σε εύθυμο σκοπό (η οπτική γωνία είναι το ζητούμενο).

Μοίρες

Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα
κρατιόμουνα σ' ένα καφάσι μπύρες.
Μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα
κι ονειρευόμουνα σ' ένα καφάσι μπύρες.

Τα λόγια σου τα ψεύτικα φαρμάκι κι αγωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' ερωτεύτηκα
παιδεύτηκα σ' αυτή την κοινωνία.
Μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' εμπιστεύτηκα
και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία

Φωτιά κι ανάσταση
καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ
τα χρόνια που 'φτασα να ζω.
Φωτιά και δύναμη
καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό.

Την ώρα που περπάτησα μου φέραν και τα δώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της ξεστράτισα
ξεστράτισα και μου 'λεγαν προχώρα.
Μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της γονάτισα
και παραστράτησα στην πρώτη κατηφόρα.

Φωτιά κι ανάσταση
καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ
τα χρόνια που 'φτασα να ζω.
Φωτιά και δύναμη
καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό.

(Λίνα Νικολακοπούλου, Σταμάτης Κραουνάκης, Τάνια Τσανακλίδου - Αλκηστις Πρωτοψάλτη)

To kourkoubini αφιερώνει σε μια εκλεκτή ψυχή που έχει γενέθλια κι εμείς ευχόμαστε να τα χιλιάσουν παρέα!

Μια ψυχή που με συνοδεύει σε αυτή τη ζωή έχει γεννέθλια... Για το συνοδοιπόρο μου λοιπόν που ακόμα αγαπώ τρελά μετά απο τόσα χρόνια, αφιερώνω Κηλαηδόνη:

Εγώ θα σ’ αγαπώ

Χρόνια τώρα κάνουμε παρέα
κι είμαστε ζευγάρι ταιριαστό
και στο πείσμα όλου του κόσμου, που κακό έχει σκοπό
δε θα πάψω ούτε στιγμή να σ' αγαπώ

Εγώ θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει
και θα σου χτίσω μια μικρή φωλιά
κι όταν το σούρουπο μας αγκαλιάζει
θα ζευγαρώνουμε σαν δυο πουλιά

Σα μου λεν να φύγω από κοντά σου
πιο καλά ο ήλιος να σβηστεί
σ' έχω τόσο συνηθίσει, σ' αγαπώ τόσο πολύ
ας τον κόσμο κι έλα δώσ’ μου ένα φιλί

Εγώ θα σ' αγαπώ...

(Στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης, Μουσική: Γιώργος Μουζάκης, Ερμηνευτές: Λουκιανός Κηλαηδόνης, Μαργαρίτα Ζορμπαλά)

Για τη φιλτάτη Ελένη νομίζω οτι βρήκα το απόλυτο κομμάτι. Δένει αριστοτεχνικά με την αριστοκρατική ιδιοσυγκρασία της ;)


Οταν νυχτώνει το εργαλείο
θέλει εσένα κι άλλες δύο
γουστάρει βίτσια τρελά
πες μου πιο πολλά πες μου πιο πολλά

Είναι μεγάλο σαν θηρίο
έχει από κάτω κι άλλα δύο
έλα και πιάσ' το σφιχτά
άσε τα πολλά βούτα στα βαθιά

Τα κάνω όλα μετά τις δύο
βγάλε τα ρούχα δεν κάνει κρύο
κλείσε το μάτι και πέτα μου έξω
το εργαλείο αμόρε μίο, αμόρε μίο

Πάμε στην βίλα μου στο Ρίο
πού έχω πάρει στο λαχείο
και θα σου φύγει η μαγκιά
άσε τα πολλά βούτα στα βαθιά

Γδύσου και στήσου στο ψυγείο
βάζει φωτιές το εργαλείο
πέσε πιο χαμηλά
μίλα πιο σιγά ακούει η γιαγιά

Τα κάνω όλα μετά τις δύο
βγάλε τα ρούχα δεν κάνει κρύο
κλείσε το μάτι και πέτα μου έξω
το εργαλείο αμόρε μίο, αμόρε μίο.

(Τάκης Μπουγάς - Το εργαλείο)

Αφού στη αδελφή του αδελφού αφιέρωσα λαϊκό άζμα, είπα να μην βρεθούμε εντελώς εκτός κλίματος με τον κύριο J95, γνωστό και ως βάτραχο.
Οι ξενύχτες, του Τάκη Μουσαφίρη με το Δημήτρη Μητροπάνο.

Η νύχτα είναι μια ζωή, ζωή που σε χαλάει.
Σε κάνει άλλο άνθρωπο, απάνθρωπο
χωρίς να σε ρωτάει.

Μα υπάρχουν κάτι ξενύχτες που δε χαλάσανε ποτέ.
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες, αιώνιοι εραστές.
Ξενύχτες που σε κοιτάζουν με μάτια καθαρά.
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες που μείνανε παιδιά.

Η νύχτα είναι μια ζωή με τους δικούς της νόμους.
Δουλεύει μόνο δηλαδή πορτοκαλί
στους σκοτεινούς τους δρόμους.

Μα υπάρχουν κάτι ξενύχτες που δε χαλάσανε ποτέ
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες, αιώνιοι εραστές.
Ξενύχτες που σε κοιτάζουν με μάτια καθαρά.
Υπάρχουν κάτι ξενύχτες που μείνανε παιδιά.

Μια διαφορετική πρόταση για την μικρή επαναστάτρια με κωδικό M13 που... όλα της φταίνε :)
Η Δημητρούλα, στην αυθεντική εκδοχή της με τον Πάνο Τούντα.

Δημητρούλα μου, θέλω απόψε να μεθύσω
και με 'σένανε, μερακλού μου, να γλεντήσω.
Ελα πάμε στην Ραφήνα, αλανιάρα μου
που 'χει ψάρια και ρετσίνα, παιχνιδιάρα μου.

Θα σου φέρω λατέρνα,
κάνε κέφι και κέρνα.
Τα ναζάκια σου άστα,
με τη γάμπα σου σπάστα
κι όλα γώ τα σπασμένα,
τα πληρώνω για σένα.

Δημητρούλα μου, τράβα ένα κρασάκι ακόμα.
Βάλτο κούκλα μου, το ποτήρι σου στο στόμα.
Ρούφα ακόμη μια ρετσίνα να μεθύσουμε
και το βράδυ, βρέ τσαχπίνα, να γλεντήσουμε.

Ταβερνιάρη, φέρε μας και κοκινέλι
κι η αγάπη μου τον καρσιλαμά χορεύει.
Κούνησέ μου το λιγάκι το κορμάκι σου.
Χτύπησέ μου, τικι-τακ, το τακουνάκι σου.

Για τον κύριο Νομάρχη (είναι πια βέβαιον!), επίσης γνωστό και ως "πιθήκι", που για περίεργο λόγο υπογράφει ως Λαμπρούκος έχω μια πολυ σπέσιαλ κομματάρα από κάτι χαμένα κορμιά (ψήφοι, ψήφοι!), πιο γνωστούς σαν Lost Bodies.
Ο λόγος προφανής: οι σωλήνες θα βοηθήσουν στη δημιουργία ρεύματος!

Σωλήνες

Φτου, ρε πούστη μου λεω...
Είναι κάτι μέρες που γυρίζω απ’ το εργοστάσιο και καθόμουν και σκεφτόμουν
τι σκατά καθόμασταν και φτιάχναμε εκεί πέρα, κάθε μέρα σωλήνες
χιλιάδες σωλήνες, σωλήνες δηλαδή να μπούμε μέσα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Πάω στο φαρμακοποιό, του λεω "ένα φάρμακο".
Μου λεει "σε σωληνάριο το θέλεις;".
Ακουσε να δεις φίλε, αν νομίζεις οτι μου κάνεις πλάκα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Μου λεει ένας φίλος: "Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση, κάνα ψαρεματάκι ίσως;".
Πάω στην παραλία μου λέει "τι θέλεις για δόλωμα, σκουλήκι ή σωλήνα;".
Κοίταξε να δεις φίλε, αν νομίζετε όλοι σας οτι μου κάνετε πλάκα...
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Εχει πήξει το μάτι μας κάθε μέρα χιλιάδες σωλήνες!
Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες;
Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;

Ο Orlando είναι ένα καλό παιδί (καλά το παιδί παίζεται) αλλά μάλλον παραπονιάρης. Δεν ξέρω κανένα τραγούδι ειδικά για υπετρτροφοδότηση (το θέμα της πτυχιακής μου!), ούτε ήθελα να βάλω αλληγορικά νοήματα (μου την είπε άλλωστε), οπότε βρήκα πλάγια λύση.
Αφιέρωση-ύμνος λοιπόν, στην αιτία όλων των παραπόνων - πλην φωτιάς και θάλασσας ;)

Σερσέ λα φαμ (Βασίλης Τσιτσάνης)

Κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια
κι αν ρομάντζες τραγουδάμε στα σκοτάδια
κι αν τα νειάτα μας τα κάναμε ρημάδια
και με πόνο τα ποτήρια μας ρουφάμ'...
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ!

Κι αν η μοίρα μας ταράζει στα χαστούκια
κι αν στα μάγουλα το δάκρυ κάνει λούκια
κι αν τα τρώμε μέχρι φράγκο στα μπουζούκια
και στη ψάθα κακομοίρηδες ψοφάμ'...
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ!

Κι αν χτυπάμε στη δουλειά μας και στο σπίτι
κι αν ο έρως μας τραβά σαν το μαγνήτη
κι αν γουστάρουμε τον βίο τον αλήτη
και δεν έχουμε το σήμερα να φάμ'...
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ!

ΣΣ Αφιέρωση από την ονειροπαγίδα - δεν έχει blog αλλά έχει εκπληκτικό ψευδώνυμο!

Λοιπόν θα ήθελα και εγώ να αφιερώσω ένα τραγουδάκι σε ένα φίλο που έχω να μετράω πολλές στιγμές μαζί του, αλλά δυστυχώς όλες μαζί μου φάινονται μόνο σαν μια...μια στιγμή..!

Μιλτιάδης Πασχαλίδης – «Σαν τραγουδάκι»

«Έτσι που ήρθες και έφυγες
δεν σ’ έμαθα ποτέ
Πίσω απ’ τα δυο σου μάτια
πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου’ μεινες
που όλο ξεχνάω τους στίχους…

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες στα λόγια σου βραχνιάζω
σε μπερδεύω σε φωνάζω
Κι είμαι και τότε όπως και τώρα
όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
το άγγιγμά σου που μ’ αφήνει

Πως άρχισες και τέλειωσες
δεν έμαθα ποτέ
Σε μια σταλίτσα γέλιο
πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου’ μεινες
που όλο ξεχνάω τους στίχους…»

Διάβαζα σήμερα ένα μήνυμα του Αθήναιου, αναφορά στους εργένηδες και την περί "φτήνειας" φήμη τους και σκέφτηκα οτι μια αφιέρωση, υπό μορφήν "αντιλόγου" (σε εισαγωγικά παρακαλώ), ίσως ξυπνήσει τα αίματα :)


Πίσω μου άθλια παρτάκια,
κορίτσια ντροπαλά φοβισμένα φρικιά.
Ολύμπιανς και Doors και βερμούτ με παγάκια,
τα ξέρεις όλα αυτά...

Σε είχα δει και σένα σαν τ' άλλα φοιτητάκια,
αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά.
Μίζερα όλα και λειψά,
γι' αυτό σου λέω...

Πίσω μου άθλια σχολεία,
κοπάνες και πορνό αποβολές για μαλλιά.
Γκόμενες και κόμμα ραντεβού στην πλατεία,
τα ξέρεις όλα αυτά...

Χούντα δεν θυμάμαι μα ούτε ελευθερία
της μεταπολίτευσης καημένη γενιά.
Αχρωμα όλα και λειψά,
γι' αυτό σου λέω...

Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός.
Αυτά μου τύχαν δυστυχώς, μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρός
που είμαι ωραίος...

Τώρα τα τραγούδια μας τους πέφτουνε λίγα
και κάτω απ' τα μουστάκια τους γελάν οι παλιοί.
Εχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του εξήντα
καθάρισαν αυτοί...

Μα τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία,
αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς,
είναι η μόνη ευκαιρία που 'χω εγώ και συ
γι' αυτό σου λέω...

Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός.
Αυτά μου τύχαν δυστυχώς, μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρός
που είμαι ωραίος...

(Νίκος Πορτοκάλογλου)